Changes // Louis Tomlinson

Chapter 9

'Jake? Wat? Hoe...?' Mijn stem sterft weg en ik steek mijn hand langzaam omhoog. Jake pakt hem vast en trekt me dan naar hem toe. Hij slaat beide armen om mijn middel en ik sla de mijne om zijn nek.

'Girl, where have you been?' Mompelt hij in mijn nek en ik grinnik terwijl ik zijn lichaamsgeur inadem. 'Jakey, Jakey, Jakey.' Mompel ik zachtjes terwijl ik hem wat beter vasthou. Hij tilt mijn voeten van de grond en zwiert me in het rond. Dan laat hij mij los en slaat een arm losjes om mijn schouders. Glimlachend sla ik die van mij om zijn middel en hou hem even stevig vast.

'Papa, dit is Jake, Jake Wood. Of hoe ik hem ook kan noemen, my long lost friend.' Glimlachend steekt kijkt Jake op naar Harry terwijl hij zijn hand opsteekt, maar dan valt zijn blik op Harry en laat hij hem vol verbazing vallen. 'Holy shit. You're Harry Fucking Styles.'

'Het is eigenlijk Edward, maar prettig kennis te maken.' Ik grinnik terwijl de twee jongens elkaar de hand schudden. 'Nou, ik zie dat je in goede handen bent, dus dan, uh..' Harry haalt zijn schouders op en ik laat Jake los om mijn papa te omhelzen. Hij slaat beide armen stevig om mij heen en drukt een kus op mijn hoofd. 'Iemand haalt je op, maar ik weet niet wie. App je als je klaar bent? En vergeet je medicijnen niet?' Ik zucht en druk een kus op zijn wang. 'Komt goed papa.'

Voorzichtig laat hij me los en geeft hij meneer Detweiller nog een hand, hij zwaait even naar Jake en dan loopt hij weg. En heel eerlijk, het voelt bijna alsof hij nooit meer terugkomt...

Wat natuurlijk onzin is, maar dat heeft te maken met verlatingsangst.

Ik word uit mijn overpeinzingen gehaald door Jake, die mijn hand vastpakt en meetrekt de gang in. Ik zwaai nog even naar meneer Detweiller en dan vertrekken we.

'Rosie, wat is er gebeurd in, wat is het? De 10 jaar dat we elkaar niet hebben gezien?'

'10 jaar alweer? Lijkt veel korter..' Ik zucht terwijl ik onze vingers met elkaar vervlecht. Jake knikt en begint te vertellen over hoe zo'n tien jaar geleden het weeshuis, waar we toentertijd samen zaten, werd afgesplitst in een jongens en meisjes weeshuis. Als zevenjarig meisje had ik echt een scene geschopt omdat ik mijn beste vriendje achter moest laten. Wat ik niet wist, was dat ik later een nieuw vriendinnetje zou krijgen met de naam Lauren. Alhoewel, we weten allemaal hoe die vriendschap is geëindigd...

Jake begint te vertellen hoe die na een paar maanden in het weeshuis werd geadopteerd door een stel dat in eerste instantie geen kinderen kon krijgen, maar achteraf bleken ze toch zwanger te zijn en nu heeft Jake dus ook een klein zusje.

Glimlachend luister ik naar de verhalen die hij vertelt over hoe fantastisch alles is, maar ergens in mijn achterhoofd zit een stemmetje die alleen maar opmerkingen maakt dat ik zelf ook zo gelukkig had kunnen zijn, had ik alleen beter mijn best moeten doen.

Ik negeer het stemmetje en luister gewoon naar Jake zijn verhalen de glimlachend op mij neerkijkt.

'Maar nu genoeg over mij! Hoe zit het met jou? Geadopteerd door Harry Styles! Wow! Sinds wanneer? Ben je ook eerder geadopteerd? En hoe was het in het weeshuis?' Ik lach en geef hem een duwtje.

'Rustig aan gek.' Ik begin na te denken, niet over de leuke verhalen die ik kan vertellen, maar over de dingen die veilig zijn om te vertellen.

'Uhm.. Ik ben een week of twee geleden geadopteerd door Harry Styles. Hij kwam in het weeshuis met Louis en, tja, we hadden een gesprekje en het klikte wel denk ik...' Mijn stem sterft weg en ik vind het verschrikkelijk om tegen hem te liegen, maar Jake zit nu in een bubbel van blijdschap en ik wil hem niet opzadelen met mijn problemen en verleden.

Jake knikt en we slaan een hoek in. Ik heb geen idee waar we zijn, want we lopen vooral te kletsen, maar ik vind het wel goed zo. 'En wat bedoelde hij net met medicijnen?' Jake klinkt serieus en ik hou mijn pas in om hem aan te kijken.