Seray bir isim,evet.Ama bu bir inadın ismi.Bu bir başarının ismi.Günay isimli bir kızın mimarlık okuması ve sonra ölümcül hastalığa yakalanmasıyla gelişen olaylar onun inadının sonda başarıya dönüşerek bu dünyadan bir iz koyarak gitmesiyle sonuçlanı...
Serdar'dan Hastaneye gelmişdik.Ben sessiz oturmuş orada bir doktor bekliyordum.Çaresizdim.En kötü şey çaresizlikmiş.Sevdiğine yetişememek.Ona ulaşamamak.Yetmemek.Derman olamamakmış...
Doktor çıktı. -Günay hanımı tomoqrafiye aldık.Malesef beyninde tümör bulduk.Tehlikeli.Yani şimdi ameliyat yapamayacağımız kadar. Doktorun gömleğine yapıştım -Kurataracaksın onu doktor.Kurtar.Lütfeeen.-dediğimde gözlerimdem yaşlar süzüldü.Dizlerim yere değdi.Olamazdı.Olmamalıydı.Gidemezdi. -Hastamızı şimdi odaya alacağız.Yanına geçe bilirsiniz. Sonra odasına götürmek için Günayımı sedyede götürüyorlardı. -Hastayı yormayın.Içeri geçe bilirsiniz.-dedi hemşirenin biri. İçeri geçtim.Gözleri kapalı uzanmıştı masumca meleğim.Ellerini ellerime aldım.Ben de gözlereimi kapattım."Seni seviyorum,seni seviyorum,seni seviyorum" diye tekrar tekrar gözlerimi yaşartdım."Ben de".Uyanmıştı.Gözlerim gpzlerine kavuştuğunda dünyam yeniden döndü.O bana döndü.Karım bana döndü.Yine gülümsedi...Özlemişim.Gülüşünü.Masum aşkımızı. "Özür dilerim" dediğinde geri döndüm."Neden?" diye sordum."En güzel günümüzü mahv ettim.Seni ağlattım.Sen benim her şeyimsin.Aff ..." dediğinde parmaklarımla susturdum.Ellerini öptüm."Seni seviyorum.Özür dileme."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Neden bayılmışım?" Durdum.Duraksadım.Ne diyecektim? "Şey yorgunlukmuş..." "Bu yüzden mahv oldu gecemiz" "Sus.Düşünme böyle.Ben taburcu ola bilir misin diye doktorla konuşacağım.Sen dinlen." Kafasıyla onayladı.Odadan perişan çıktım.Dışarıdakilere ona bi şey söylemesinler dedim.Doktorun odasına çıktım."Girin" sesinden sonra adımımı attım odaya. "Ne olacak şimdi?" "Söylemek zor ama...Her şeye hazırlıklı olun.Bu tümörü almak zor.Beyinin hafıza kısmında.Ameliyyat ola bilir ama şimdi değil.Düzenli tatkik için gelmeli.Ve artık çok şeyi unuta da bilir.Yapacağımız bi şiy yok." "Ya bi çaresi olmalı"dedim çaresizce."Başka doktor bulurum.Başka hastaneye giderim." "Bu dalda en iyi benim.Yapacak bi şiy yok.Üzgünüm." "Taburcu ola bilir mi?" "Evet." İşlemler başladı.Çıkıyoduk bu lanet olasıca hastaneden. Eve gitdik.Mışıl mışıl uyusa bile uyuyamadım ben.Özledim.Onsuzluğu düşünemedim.Ben o'nda bittim.
Sabah oldu.Sofra hazırladım erken kalkıp.Sonra Günay kalktı. -İlk gün sabahı yemeği ben yapıp sürpriz yapmalı iken sen yapmışsın. -Çok konuşma.Bu bir kez olur.Hadi tadını çıkar.-dedim göz kırpıp. -Tamam kocacığım.Memnuniyyetle... -Konuşmamız gerek-dedim sofra başında. -Tamam konuşalım.Söyle hadi. -Dün...-sustum. -Söyle patlatma adamı.Dün ne? Ne diyecektim?Ama demeliydim. -Bak sakin ol.Tedavisi var.Atlatırız. -Neyi Serdar? Neyin tedavisi var neyi atlatırız? -Yorgunluktan değilmiş.Başında tümör bulundu.Seni seviyorum.Her şey güzel olacak.Tamam mı?Atlatacağız. Bunların hepsini bir nefeste söyledim.Içimdeki kelimelerden kurtulmak istedim.Onu kayb etmemek. Güldü.Zoraki bir gülüşle. -Tamam.Yeter artık.Güzel şakaydı. -Değil.Malesef değil.
Masadan kalktı.Elleri başında.Şaşkınca.Üzgün.Gözlerinde endişe.Kormuştu.Yanına gittim.Ona sarılmaya çalışdım.Beni itti.Ağlıyordu. "Ağlama dayanamam." "Git yalnız kalmam gerek.Git Serdar git."
