Seray bir isim,evet.Ama bu bir inadın ismi.Bu bir başarının ismi.Günay isimli bir kızın mimarlık okuması ve sonra ölümcül hastalığa yakalanmasıyla gelişen olaylar onun inadının sonda başarıya dönüşerek bu dünyadan bir iz koyarak gitmesiyle sonuçlanı...
Serdar'dan 1 yıl geçmişdi.Üniversite bitmişdi.Günay hala yaşıyordu.Şükürler olsun.Ama doktora da gitniyordu.Evet tümöre karşı savaşmıyordu.Ama artık bir kızımız vardı.Dünya tatlısı.İsmi Aygün.Günayı hayata bağlamıştı.Ha bir de PolaCe şirketinin yaptığı proje 1 yıl geçerlilik taşıyordu.Yani 1 yıl süresinde yapmalıydın dekarasyonu.Fikirleri ve tüm düzenlemeleri.Çizgiler de hazır olmalıydı.Günay hamileyken bile bu iş üzerinde çalışıyordu.Ve kendini yoruyordu.Engel olamıyordum.Bundan zevk aldığını diyordu.Bazen iş masasının üzerinde uyuyordu. Ve işini tamamlamış şirkete yollamışdı.Cevap bekliyorduk... ------------------●●●●●●●●●●●●●--------------- Sonra beni çağırdı. -Telefonum çalıyor.Sen Aygüne bir baksana lütfen.-dedi ve gitdi. Kızımızın yanına gitdim.Melek gibi uyuyordu.Tatlı bebeğim benim.Yanında ayıcığı ve kendisi.Mışıl-mışıl yatmıştı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sonra Günayın sesini duydum. -Tamam Zeynepciğim gelirim.Serdarla da konuşup haber veririm. Sonra telefonu kapatıp yanımıza geldi.Elimle sus işareti yaptım.Kızımız uyuyordu. -Dışarı çıkalım. Diğer odaya geçtik. -Ya Zeynep aramışdı.Bu gün akşam bi kareoke bara gideceklermiş.Kızlarla eğlenip takılacaklar.Üniversiteden.Kafam dağılır.Sen kızımıza baka bilir misin? -Bakarım bakmasına da.Endişelenirim.Saat kaçta? -9 gibi.Korkma.Sana da gel derdim ama kızlarla olacağız. -Tamam. -Seni seviyorum-dedi gülümseyip.Endişeliydim yine de. Hevesliydi.Hazlrlanmaya başladı. -Çok güzel olmuşsun. -Sağ ol aşkım.Kızımıza iyi bak.Hoşçakal meleğim-dedi ve kızımızı öptü . 1 saat sonra mesaj geldi. SEVDİĞİM: Hayatım ben kızlarla buluştum.Iyiyim. Tamam yazdım ben de.Eğlensin.Kafası dağılsın.İNŞALLAH iyi gelir ona bu.
Günay'dan Kızlarla buluştuk.Özlemişim.Esas ta Zeynepi.Kızım doğduğundan ber başka bi şeylerle uğraşmıyordum. -Haydi şimdi de Günayı sahneye davet ediyoruz. Dedi sahnedeki ses.Yani Zeynep.Ben şarkı mı söyleyecektim.Hayııır.Ellerimle yok işareti yapdım."Galiba Günayın desteğe ihtiyacı var arladaşlar. Bir cesarer alkışı lütfen."dedi Zeynep.Hadi ama.Yapma bunu.Her kes alkışladı ve ben sahnede buldum kendimi bir anda.Şarkı söyleyecektim."Hangi şarkıyı istersiniz" diye soruldu."Ah bu ben lütfen Mazhar Alansondan." Şarkı başladı."Zor olsa da galiba dönüyorum sana..." diye başladım.Sesimin güzel olduğunu söylerlerdi.Zaten müziği hiss edip sözlerinde kayb olurdum.Ve bu şarkı bizim için yazılmış gibiydi."Yerle gök arasında bir yerde" diyor bir mısrası şarkının.Evet belki de çok yakında onları barakacaktım.Öyle düşünüyorlar.Ama ah bu ben...Kendimi nerelerde bulacağım hakkında bir fikrim yoktu...Fikrim Olamayacaktı da.Şarkım bitti bu düşüncelerin arkasına saklandığımda.Her kes alkışladı.Sesim sevilmiş.Ben de söylemeyi sevdim.Eğlendim.Eğlence sina ermişti.Saat 12.Geceyarısı olmuş bile.Hepimiz eve gidiyorduk.Bir taksi durdurdum.Arabaya bindim."Nereye abla" diye sordu.Tamam."Şey..." Kafam karışdı.Nerede oturuyorduk ki biz? UNUTDUM. "Abla iyi misin? " dedi şöför koltuğundakı ses."Hayır...Lütfen bir dakika."Serdarı aradım."Ben geliyorum Serdar ama..." "Ne oldu hayatım? Ne aması?" dedi sevdiğim ses."Nerede oturuyoruz biz? Unutdum bak.Her halde çok eğlendik ondan." dedim emin bir şekilde.Tümörden olamazdı.Çünkü tümörüm yoktu."Neredesin sen?" "Fairy tale kareoke barın önünde." "Bekle geliyorum hemen" dedi endişeli şekilde."Ben ineyim.Kocam gelip alacak beni." Şöför yarı sinirli yarı yorgun bakışla bana ters ters baktı.Indim. Serdar'dan U
nutmuş.Gitmedi hastaneye benim yüzümden.Onu gitmesi için zorlamalıydım.Yapmadım.Kahretsin.Ne haldedir belki de.Bi de çok eğlendik yorhunluktan diyo.Arabadaydım.Aygün kendi çocuk koltuğunda.Hadi ama.Yağmur başladı. Yeri mi? Üşütücek.Gaza bastım.Daha hızlı gitdim.Ve ever barın öneşünde üşüyordu.Donuyordu.Islanmıştı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yanına koştum.Sarıldım.Sinra arabaya bindirdim. "Çok korktum."dedi ürkmüşce. "Ben de.Beni neden aramadın.Gelip alırdım.Baj ıslaksın.Hastalanacaksın." "Kendim gele bileceğumi düşünmüştüm." Gözlerimi devirdim.Bunu bize yaşatmamalıydı.Bu sefer engel olamayacaktı.Gidecektik doktora. "Yarın doktora gideceğiz.Itiraz yok.Ve psigoloka da." "Hayır" dedi sert tavırla.Vazgeçmeyecektim bizden. "Evet gideceğiz.Bu gün evimizin yerini unuttun.Senden vazgeçmeyeceğim."dedim.Arabayı kenara çektim.Yüzünü avuçlarıma aldım."Bizden vazgeçemeyeceğim Vazgeçmeyeceksin.Tamam mı? " dedim.Kafasıyla onayladı.Bu konuşmadan sonra eve sakin gitdik.Sohbet etmedik.Yorgundu.Duş aldı.Sonra da hemen uyudu.Aygünümüze sarılıp uyuduk.Bu gün yanımızda yatırdık kızımızı. Sabah oldu. -Tamam doktor bey.Saat 3-de ordayız. Doktorla konuştum randevu aldım.Günay gözlerini ovalaya ovalaya geldi yanıma."Konuştun mu?" "Evet.Saat 3de orda olmalıyız.Psikologla da doktor konuşacaklar.Hastanenin psigolokuna gideceğiz." Hazırlandık çıktık. Saat 3te ordaydık.Kapıyı çaldık içeri girdik. -Buyurun lütfen.Günay hanım için tomografiyi hazırlayın.-dedi doktor asistanına.-Evet nasılsınız bakalım? Bu güzel kız sizin mi? -diye sordu kızımızın elinden tutup. -Ferit bey dün karım nerde oturduğumuzu unutdu.Bilemedi.Hatırlamadı. -Bu kötü işte.Ama tomografiden sonra kesin bir şey diyeceğim.Böyle nir şey diyemem.Tümör büyümüş ola bilir.-dedi.Ben Günayın bunları kale almadığını görüyordum.Göz devirdi. -Ferit bey tomografi hazır.Buyurun Günay hanım-dedi asistan.Onu tomografiye aldılarBekliyordum... Günay'dan Asiatan beni götürüyordu. -Benim bir şeyim yok.Biliyorum-dedim. -Hanımefendi anlıyorum kabullenmek zor ama tıp öyle demiyor.Bakın tümprünüz var.Anlayın. -Yok-dedim ve kızı tersledim.Suçu yoktu ya da suçluydu.Anlaşılmaz olduğumu biliyorum.Elimde değil lakin. Tomohrafi sonrası sonuçlara Serdarla benim yanımda bajtı doktor. "Evet.Tümörde çok küçük büyüme olmuş.Şimdi ameliyyat edemeyiz.Bu tümörle ne kadar dayanır bilmem.Ama söylemem gerek bunu.Belki gelecek aylarda ya da yıllarda ameliyyat mümkün ola bilir.Şimdiyse asla yapamayız." Korkularımı yüzüme vuruyorlardı.Psigoloka indik. -Merhaba Günay hanım.Buyurun. Teşekkürler anlamında kafamı salladım."Oturrun lütfen" dedi ve koltuğu gösterdi.Samimi ve içden davranıyor gibiydi.Her kes kendi işini biliyordu galiba. "Nasılsınız bakalım" dediğinde gözlerimi deviridm."Az önce tümörünün büyüdüğünü duyan biri nasıl olursa..." "Tamam anlaşıldı.Her hastamız kabullenmek istemez ve kabullenmez.Bir az konuşalım...Bak canım seninle doktorun gibikonuşmayacağım.Şöyle yapalım benimle sanki bir etkinlikte tanışmışsın gibi.İyi arkadaş olmuşuz gibi.İçini dəkersin sonra.Merhaba ben Çiçek.Psikolokum." dedi elini uzatıp.Eline baktım.Elimi uzattım.Tutdum.Gülümsedi."Ben de Günay.Mimarım"."Mimarlık süper bi şey.Evli misin?" diye sordu."Evet". "Eşinle nerden tanışıyorsun peki iş yerinden mi?" "Hayır üniversite." "Bahs eder misin?" "Çok güzeldi.Özlem duyuyorum o günlere.Masum bi aşkımız vardı.Hala da öyle.Ama engeller var." "Ne gibi?" "Beynimde büyüyen bir tümör gibi." "Hmmm...Yani kabul ediyorsun."diye sordu.Malesef evet.zaten içimde bir yerlerde bunu moktan kabul etmiştim.Kafamla onayladım... Serdar'dan Bekliyordum.Yalnız konuşmalıymışlar doktorla.Kapı açıldı.İşte sevdiğim kadın çıktı.Çıkınca hemen bana sarıldı.Sonunda.O kadar özlemişim ki...Bu sıcaklığı,sarılmasını,gözlerini... "Tamam" dedi."Vazgeçmeyeceğim.Savaşacağız." "Savaşacağız.Atlatacağız" dedim ve daha sıkı sarıldım.İyi olacaktı... Birden telefonu çaldı."Kim?"diye sordum."Bilmem.Şimdi öğreniriz." Telefonu açtı.O sırada ben kızımızı kucakladım.Onu severken Günayın mimiklerinin değiştiğini fark etdim.Mutlu gibiydi."Teşekkürler çok teşekkürler." dedi ve kapattı telefonu.Doğrusu merak etdim ben bu kadar uğraşırken işe yaramayıp ta onu neyin böyle mutlu etdiğini.Yıllardır yüzünde göremediğim aşık olduğum gülüşüyle bakıyordu."Kimmiş?" "PolaCe şirketi.Benim projem birinci olmuş."dedi ve boynuma atladı.Ever Günay başarılıydı.Ama bu yatışmayı kazana bileceğini düşünmemiştim."Dur dur kızımız incinicek" dedim.Kollarını boynumdan ayırdı.Aygünü benden alıp sevmeye başladı."Anne birinci mi olmuş,ha kızım?" diye oynadı çocukla.Mutluydu.Mutluydum.Mutluyduk...
