Black Hands

عمارتی به رنگ روح استایلز

"نزار زمان قلب ات رو از سینه ات بیرون بکشه"

صبر،صبر،صبر...
مثل یه جونور موذی خون ات رو میمکه و بهت زندگی میده.جونت رو بالا میاره و اونو بهت برمی گردونه.مثل چرخه ی مرگ و زندگی.وقتی استخوان هات بین چرخ دنده هاش خرد میشن.وقتی گرما و سرما رو باهم حس می کنی و موهای تنت سیخ میشن.به هرحال هرچیزی که هست،خوب نیست.قشنگ نیست.جالب نیست.این یکمی وحشناکه که بشینی و انتظار بکشی.منتظر بمونی تا زمان سرنوشت ات رو رقم بزنه.ظالمانه است،ولی شاید تنها راه باشه...

و من تنها چیزی که نمی خواستم صبر بود.صبر تا روز مرگ‌.پس پاشدم.به سمت پنجره ی اتاقم رفتم و اون پرده های تیره و دلگیر رو کنار زدم.محوطه ی بزرگ پشت عمارت،خودنمایی کرد.یه عمارت دیگه توجه ام رو جلب کرد.یه ساختمون دیگه؟!حس کنجکاوی ام بیدار شد و خودش رو به مغزم رسوند.حس ماجراجویانه ام هم به کمک اش اومد و دوتایی مغزم رو از کار انداختن.شاید اون ها باعث تمام اشتباهات و اون تصادف بودن.با یادآوری اش سرم رو تکون دادم.هنوز هم با به یاد آوردنش قلب ام محکم تر می کوبید.پس صدای شکم ام رو نادیده گرفتم و پام رو از اتاق بیرون گذاشتم.

با احتیاط و بی سر و صدا از پله ها پایین اومدم و در رو به آرومی باز کردم.خب من از مرحله ی اول اش به خوبی براومدم.پس به سرعت سمت اون یکی عمارت دوییدم.دور اش حصار های چوبی و کوتاه بود و در کوچیک اش باز.وارد محوطه اش شدم و احساس کردم تیغه ی پشت کمرم لرزید.

چمن هاش همه زرد بودن و علف های هرز تا اونجا که امکان داشت روییده بودن.هیچ کس از دیدن این منظره لذت نمی برد.شاید هیچ کس به جز استایلز.از اون محوطه سریع گذشتم و وقتی به پشت عمارت رسیدم در حال نفس نفس زدن بودم.به دیوار تکیه دادم و یه نفس عمیق کشیدم.به سمت دیوار برگشتم."این امکان نداره!"اولین چیزی بود که به ذهنم رسید.اون دیوار پر از خون و خراش و فرو رفتگی بود.فقط بهشون زل زدم و سعی کردم بفهمم چه اتفاقی افتاده.شاید استایلز یه دزد رو پشت عمارت اش خفت کرده و سرش و گرفته و کوبیده به دیوار.بعد با اسلحه مخ اش رو پکونده و این جوری خون روی دیوار پاشیده.

چشم هام رو محکم روی هم گذاشتم و پره های دماغم گشاد شد.ذهنم رو به خاطر تصورات وحشیانه اش سرزنش کردم و دوباره چشم هام رو باز کردم.جلوتر رفتم و به نوشته های روی دیوار دقت کردم.انگار یکی با چاقو دیوار و خراشیده بود و کلمات کج و کوله ساخته بود.روی نوشته ها دست کشیدم و خوندم شون."ازت متنفرم زلدا(Zelda)،می کشمت،خون ات رو تا قطره ی آخر می مکم،هرزه ی بی مصرف."

چشم هام بی اختیار گشاد شدن.به سمت دیگه ی اون دیوار بزرگ رفتم.باز هم خون،باز هم نوشته های عجیب غریب.

"تو بی ارزش ترین آدم دنیایی،دیوونه،برو به جهنم،امیدوارم همیشه در حال زجر باشی."