The Perfect Photo Of The Story

33: Alluvion

Zwyneth's POV

Andun na ako sa punto ng buhay ko na matutulala ka na lang dahil 'di mo alam kung tama pa ba ito. Tipong nawawala na ko sa pag-iisip at unti-unti na kong nababaliw. Or maybe I was born for this?

'Yung tipong mapapaisip ka na lang, kailan kaya aayos buhay mo? Saan kaya nagsimula ang lahat ng ito? Bakit andami kong tanong na palagi naman hindi nasasagot. Ayoko na life :'<

SAAN BA 'KO MAGSISIMULA?!

Paano ba ayusin ang buhay na nasira na? Paano ba mag-restart kapag malapit ka mag-game over? Paano ba magsimula ulit ng panibagong buhay? Pwede na bang gamitin ang second life?

Ang sabi nila lahat ng bagay na nangyayari ay may rason, may kung anong plano kung bakit sa dinami-rami ng tao sa mundo ay ikaw ang napili upang magdusa ng ganito kahirap.

Hindi naman tayo perpekto, walang taong perpekto. Minsan nakakawalang-gana, minsan gusto mo na sumuko, minsan ayaw mo na. Pero bigla mo na lang mapagtatantong wala ka palang ibang pagpipilian, wala kang choice.

Ito ang buhay na pinili ko. Ipaglalaban ko ito.

Hinayaan ko na lamang ang aking mga kamay na manatili sa aking gilid. Sa sobrang sakit ng buong katawan ko 'di ko na alam kung saan ang una kong hahawakan. Nadarama ko ang patuloy na pagdurugo ng isang parte ng aking katawan na malapit sa aking dibdib.

Sana nahahawakan ang puso, patigilin mo lamang sandali dahil sumasakit na. Sana nahahawakan ang utak, ayusin mo ng kaunti para naman tumalino ka na hehe.

Pagkamulat ng aking mga mata ay bumgad sa akin ang madilim at purong itim na kapaligiran. I blinked my eyes a couple times until I saw a sepia of lights coming from the outside. Nasaan na nga ba ako?

I just realized that I am inside of a wooden box, siguro kung hindi ko naramdaman ang tubig na dumadaloy kanina ay natego na ako. Ganun ako kamanhid, mas manhid pa sa kanya.

Kasalukuyan akong nakaupo sa loob nito, it's not small nor big either, sakto lang upang magkasya ako. At dahil ako'y nakaupo, ang tubig na pumapasok ay nasa aking baywang na.

"Mamamatay na dapat kasi ako, bakit naman kaya napadpad pa ako rito?" Tanong ko sa sarili.

Siguro sa akin na nila sinusubukan ang 101 ways to kill someone. I'm their failed experiment.

Mas lalo akong nanlumo nang maalala na wala na pala ang aking kinamumuhiang kapatid at ang taong pinagkakatiwalaan ko'y sinira ang pagkakaibigan namin. Lahat sila tinalikuran ako, nalito siguro kung saan ang hinaharap ako.

I suddenly realized that in this life of mine, I can only trust myself. Walang ibang tao ang magsasabi sa iyo kung anong gagawin. This is my battle and not theirs.

Dahan-dahang umaangat ang tubig kaya't naalarma na ako. Dapat kasi 'di muna ako nag-drama ayan tuloy, less chances of winning lives na ako.

Advantage na rin siguro ang pagiging sobrang pagmamanhid ng aking katawan dahilan upang magalaw ko lahat ng masakit na parte. Lalo na puso ko, sakit ng heart ko.

"Sht." 'Di ko sinasadyang mapamura nang maramdaman ko ang bahagyang paggalaw ng kahon dahil sa pagtayo ko.

Sakto lamang ang laki ng kahon, it's enough for me to stand up. Ang liwanag na nagmumula sa labas ay hudyat na magdadapit hapon na.

"Hoy! Tulungunan n'yo ako!" Sigaw ko kahit naman na alam kong walang makakarinig.

Dahan-dahan pa rin ang paggalaw ng kahon pababa at kung 'di pa ako masyadong katangkaran ay baka kanina pa ako nalunod.

"Tulong! Malulunod na ako kung 'di n'yo ako tutulungan!" Muli kong sigaw habang ginagawa ang lahat para masira ang kahon.

Sinuntok ko ang kahoy na bumubuo sa karton kahit na masakit sa kamao. Sinipa ko na rin para more chances of winning ngunit ang kapal ng kahoy, kailangan ata para masira ito ay gamitan ng chainsaw.

"Zwyn!" Dinig kong sigaw ng isang kilalang boses.

Alam ko away kami ni Lutz kasi siya ang dahilan kung bakit dumudugo 'yung part na malapit sa dibdib ko ehh pero isinantabi ko muna ang pride ko upang makahingi ng tulong mula sa kanya.

"Oh my gosh, Lutz! Andito ako! Malapit na malunod!" Sigaw ko.

Patuloy ako sa pagsigaw hoping he could hear me or something. Hindi ko alam kung bakit nga ba kami napadpad sa lugar na ito pero mamaya na ako magtatanong upang kahit minsan sa buhay ko ay maramdaman ko naming safe ako.

Naramdaman ko ang bahagyang pag-angat ng kahon at unti-unting nawawala ang tubig na kanina ay kasa-kasama ko lamang. Ang bilis nga naming lumipas ng oras.

"Yehey! Thank you, Lutz!" Masayang saad ko nang naramdaman ko ang bahagyang paglapad ng kahon sa sahig.

Natakpan ng isang anino ang liwanag sa taas ng kahon at may kinalikot siya rito dahilang upang magsihulugan ang iba't ibang parte ng kahon at bumungad sa akin ang 'di kilalang lugar but who cares.

Agad akong umapak at niyakap ang sahig. Simula ngayon ay appreciated na lahat ng bagay sa paligid ko, feeling ko kasi kaunti na lang matatapos na ang will ko rito sa mundo pero 'wag naman sana.

"Oh Lutz! You got a lot of explaining to d-"

Napatigil ako sa dapat kong sasabihin nang bigla akong hatakin sa braso papalayo sa lugar na iyon.

"Oh my gosh, Zyner? Paano mo nalaman na narito ako? Why are we even here?" Tanong ko sa kanya ngunit pinanatili niya lamang ang kanyang malamig na titig sa akin habang kinakaladkad.

Magpapahila na sana ako ngunit naalala ko, "Zyner si Lutz pa," Ani ko at tumigil.

Tila napigtas ang pinakaiingatan niyang galit at hinarap ako't sinalubong ng matatalim na titig.

"We can't trust him. Period." Aniya at saka huminga ng malalim.

Bumagsak ang aking mga balikat sa sinabi niya. Alam ko naming may kasalanan si Lutz sa akin ngunit ayaw ko naming magalit sa kanya nang hindi ko alam kung ano ang rason niya.

Kilala ko si Lutz, matalino siya ehh unlike me. Hindi naman siya gagawa ng ganoong bagay ng wala naming malalim na rason, unlike those people whom I think kills for no reason.

"Zwyn!" dinig kong sigaw ni Lutz mula sa aking likuran.

Hindi ko alam kung bakit may kung anong galak akong nararamdaman sa aking puso nang marinig ko muli ang kanyang puso. I'm glad he's okay.

Napairap naman ang aking kapatid at pinigilan ako sa akmang pagtakbo ko papalapit sa kanya.

"Great. Just great." Inis niyang saad. Humigpit pa lalo ang pagkakahawak niya sa akin at binigyan ng makahulugang titig, and by makahulugang titig I mean don't you dare titig.

Nang makalapit si Lutz sa amin ay agad niyang napansin ang matatalim na titig ng aking kapatid na ipinupukol sa kanya.

"Zwyn, listen to me..."

"And why would she?" singit ni Zyner.

"Shut up. Hindi ikaw kausap ko."

"She doesn't talk to liars."

"Says the one who constantly lies?"

Agad akong kumawala sa mahigpit na pagkakakapit ni Zyner nang napagtanto kong...

Suddenly, I just wanted to cry because of what I just recently realized. Maybe my sister is a liar.

"What's wrong Zwyneth?" She asked.

"D-diba? You weren't supposed to be alive?"

A\N: Sorry sa mga naghihintay ng ud ko kung meron man hehe. Recently kung saan-saan na kami gumagala so 'di ako makapag-type ng ud and since bakasyon na marami na akong time. So THANK YOU EBRIWAN!!!