Si Marco Jung ay kilala bilang isang vocalista ng isang banda na nagngangalang INFINITY. Marami pa rin ang hindi nakakaalam kung ano ba ang meron sa nakaraan niya kung bakit siya sobrang sungit na akala mo ay may period, misteryoso na maraming tinat...
Nakatulala pa rin ako habang nakatingin sa payong na nasa kamay ko. Napatingin ulit ako kay Marco na sinasalubong at hindi natitinag sa malakas na ulan. Nag-aalinlangan pa ako kung susundan ko ba siya o hindi.
Pagkabukas na pagkabukas ko ng payong ay agad din akong nagtatakbo papunta kay Marco. "Marco! Wait!"
Hanggang sa naabutan ko siya at agad ko siyang isinukob sa dala kong payong. "What's on your mind? It's raining! Are you stupid or what?!" I shouted in his face. Hindi ko na napigilan ang sarili kong sigawan siya. At syempre concern naman ako sa kanya. Baliw ba siya? Para basain sa ulan ang sarili niya.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Tinitigan niya ako gamit ang mga mata niyang punong-puno ng emosyon. Hindi siya umimik at nanatili siyang kalma. Naramdaman ko na naman ang tibok ng puso kong wala namang naitutulong kundi ang matense lang ako sa harapan ng lalaking 'to.
Paano kung magkasakit siya? Konsensya ko pa?
Skyla, please stop!
"What now? Magsalita ka. Ngayong kinakausap kita hindi ka naman umiimik. Kaninang ayaw kitang kausapin, imik ka ng imik. Hindi na talaga kita magets!" Sobrang naiinis na talaga ako. Abnormal ba siya?
Umimik ulit ako. "Kung sa tingin mo concern ako. Nagkakamali ka. Hinabol lang kita dahil payong mo 'to tapos ako lang ang makikinabang na hindi mo naman kaano-ano. Nagpapakabasa ka ng walang dahilan." Sobrang frustated na'ko dahil sa kanya. Tuluyan na ba siyang napipi.
Tiningnan ko siya ng masama dahil sobrang naiinis na talaga ako. "So, are you deaf now?" Naramdaman ko na lang ang pagyakap niya sakin. Nakapalibot ang mga braso niya sa bewang ko. Sobrang lapit namin sa isa't isa. I felt his warm breathe in my neck. Muntikan ko nang mabitawan ang hawak kong payong, kung nagkataon parehas na kaming basa. Basang basa na ang mga damit niya.
I want to react. I want to push him away from me. I want to runaway from him. But my body didn't move. My whole being want his hug.
"What are you doing?" I whispered. Sapat na yun para marinig niya.
"Just this moment. Don't move." Sabi niya na parang walang kalakas-lakas. Wala naman akong magawa because my body loves his hug.
What happened to myself?
I always tell to myself that I will avoid him, that I will never talk to him and I will never cared for him. But now, I'm doing the opposite.
Ramdam ko sa bawat paghinga niya na may paghihinanakit at may kalungkutan at the same time. This heartless guy. Sobrang lungkot na lungkot siguro talaga siya.
Wala na lang ako nagawa kundi ang tapikin ang likod niya.
"Thank you for being there." He whispered. Bakas duon ang lungkot sa boses niya.
Hinugot ko na ang lahat ng natitirang lakas ko para kumalas sa pagkakayakap niya sakin. Medyo nahirapan pa ako dahil isang kamay lang ang gamit ko dahil hawak ko pa din ang payong na sinisilungan namin. I feel so drained. Nanlalambot ako sa haplos niya.
