Stay With Me

-Παρτ 20-

Κατερίνας pov

Επιτέλους τελειώσαμε τα πιάτα με την Κάθριν. Ανέβηκα την σκάλα και άνοιξα την πόρτα του δωματίου των διδύμων. Ευτυχώς κοιμόντουσαν. Πήγα στο δωμάτιο μου και βρήκα τον Δημήτρη να κάθεται έξω στο μπαλκόνι σκεφτικός. Έχε χάρη τώρα να του είπαν κάτι στο καφενείο. Τον πλησιάζω και κάθομαι δίπλα του.

-Μπορείς να μου πεις τι στο διάολο συμβαίνει σε αυτό το χωριό;

Τον κοιτάω. Σίγουρα κάτι του είπαν στο καφενείο. Τώρα ποιος και τι πρέπει να το μάθω.

-Σου είπε κανείς κάτι;

-Μπορείς απλά να μου πεις τι συμβαίνει;

-Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω γι'αυτό ρωτάω αν σου είπαν κάτι

-Ο ξάδερφος σου ο Βασίλης είπε ότι πέρασες πολλά μόνο αυτό αλλά δεν ξέρω τι να πιστέψω

Αχ αυτός ο Βασίλης με τις σπόντες του. Πρέπει να μιλήσω σε αυτόν πρώτα και μετά στον Δημήτρη. Πως τα έχω κάνει έτσι; Πρέπει να είναι μπροστά και ο Σταύρος και ο Κωνσταντίνος.

-Για να σου τα πω πρέπει να είναι και άλλα τρία άτομα μπροστά

-Ποια;

Γυρίζει και με κοιτάζει μετά από πολύ ώρα.

-Ο ξάδερφος; Αν ναι και ποιοι άλλοι;

-Το βράδυ

Σηκώνομαι από την καρέκλα και φεύγω σχεδόν τρέχοντας. Άκουσα τον Δημήτρη να μου φωνάζει "Τι το βράδυ; Που πας πάλι;". Ο Σταύρος μάλλον τον άκουσε που φώναξε και βγήκε από το δωμάτιο του. Με πιάνει από το χέρι μου και με αναγκάζει να σταματήσω.

-Που πας;

-Παράτα με ρε Σταύρο τώρα

Τραβάω το χέρι μου και άρχισα να τρέχω. Άνοιξα την εξώπορτα και βγήκα στον δρόμο. Ένας ήχος ακούγεται και νιώθω να πέφτω.

Σταύρος pov

Η Κάθριν ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου. Την πήρε κατευθείαν ο ύπνος. Ευτυχώς αυτή δεν ρωτάει τίποτα για το παρελθόν και ούτε την νοιάζει κιόλας. Που να ξέρει ότι ακόμα αγαπάω την Κατερίνα. Θα την γνώριζα όσα χρόνια και αν περάσουν. Όμως είπα και εγώ το ψέμα μου. Που να ήξερε η Κατερίνα ότι είχα μόνο ένα χρόνο στην εταιρεία του άντρα της και ούτε καν την είχα δει μέχρι που ήρθε εδώ. Την κατάλαβα από τα μάτια της αλλά όλοι ξέρουν ότι αυτός ο έρωτας ήταν, είναι και θα είναι καταδικασμένος για πάντα. Η βαριά φωνή του Δημήτρη με βγάζει από τις σκέψεις μου. Τι να της λέει; Σηκώνομαι και κατεβαίνω στην κουζίνα να πιω νερό. Φταίω και εγώ που έφυγε η Κατερίνα από το χωριό τότε.

~Flashback~

Πρέπει να του το πω δεν μπορώ να το κρατήσω άλλο. Χώρισαν σήμερα αλλά με τρώνε οι τύψεις. Γουστάρω την ίδια κοπέλα με τον αδερφό μου σε ποιον να το πω και να με πιστέψει. Αν την είχα εγώ δεν θα της φερνούμουν τόσο απαίσια όσο ο αδερφός. Αξίζει περισσότερα. Οι γονείς και η αδερφή μας λείπουν οπότε καιρός για κουβέντα. Κατέβηκα στο σαλόνι. Κρατούσε ένα ποτήρι στο χέρι του και έπινε.

-Αδερφέ πρέπει να σου μιλήσω

Μου δείχνει τον καναπέ απέναντι του και κάθομαι.

-Μου αρέσει μια κοπέλα.

Δεν απάντησε και συνέχισε να με κοιτάζει.

-Εμ.. να είναι η... η Κατερίνα...

Σηκώθηκε όρθιος. Θα τις φάω σίγουρα τώρα. Αφήνει το ποτήρι του και μου κάνει νόημα να σηκωθώ. Σηκώθηκα αργά αργά και τον κοίταζα.

-Εξαφανίσου από μπροστά μου να μην σε βλέπω. Δεν φτάνει που έχω νεύρα μου εμφανίζεσαι και μου λες ότι γουστάρεις το κορίτσι

Χάμηλωσα το κεφάλι μου και έφυγα. Σίγουρα έχει δίκιο. Ποτέ δεν μπορώ να σηκώσω όμως κεφάλι στον Κωνσταντίνο από μικρά που είμασταν. Ανέβηκα στο δωμάτιο. Θα στείλω μήνυμα στην Κατερίνα:  «Τι έκανες στον αδερφό μου;» «Τι εννοείς;» «Γιατί έχει κατεβάσει όλη την κάβα του σπιτιού λέω;» «Απλά χωρίσαμε. Οι γονείς δεν του λένε κάτι;» «Οι γονείς μου θα λείπουν για τρεις μέρες. Κάνε κάτι» «Εγώ;;». Δεν της απάντησα να έρθει να τα βρούνε.

~End Of Flashback~

Η Κατερίνα κατεβαίνει τρέχοντας τις σκάλες και ο Βασίλης κάτι της φώναξε.

-Που πας;

Της λέω και την κοιτάζω βαθιά μέσα στα μάτια.

-Παράτα με ρε Σταύρο τώρα

Τραβάει το χέρι της και τρέχει ακόμα περισσότερο. Τρέχω και εγώ από πίσω της. Βγαίνει στον δρόμο χωρίς καν να κοιτάξει. Ένα αυτοκίνητο πατάει απότομα φρένο βγάζοντας τον χαρακτηριστικό ήχο και η Κατερίνα πέφτει στο έδαφος. Ο οδηγός του αυτοκινήτου κάνει πίσω και φεύγει. Εγώ τρέχω στην Κατερίνα. Ο Δημήτρης, η Κάθριν και οι γείτονες βγαίνουν από τα σπίτια και κάνουν έναν κύκλο γύρω μας. Ευτυχώς κάποιος κάλεσε ασθενοφόρο που δεν άργησε να έρθει. Ζήτησα να μπω εγώ στο ασθενοφόρο. Ευτυχώς ο Δημήτρης δέχτηκε. Κάθισα δίπλα της και της έσφιξα το χέρι. Η νοσοκόμα της έβαλε μάσκα οξυγόνου και προσπαθούσε να την επαναφέρει. Μόλις φτάσαμε στο κέντρο υγείας, είπαν ότι η κατάσταση της είναι κρίσιμη και με ειδικό ελικόπτερο την μετέφεραν στην Πάτρα σε νοσοκομείο . Αχ ρε Κατερίνα πάλι καλά τα κατάφερες.

Γεια σας🙈

τι κάνετε? Νομίζω αυτό ήταν το καλύτερο κεφάλαιο που έχω γράψει.

Ακούω γνώμες⬇💬

Αα και αστεράκι💫

Kisses bitches😘💋
-Κατερίνα💙