( Zrozumiesz tylko w tedy gdy obejrzałeś Wodogrzmoty małe) Bill powraca i jest inny niż zwykle. Spotyka starszych Dippera i Mabel w wizjach i wspomnieniach. Odnaleźć mu się pomoże tajemnicza nieznajoma z którą przeżyje niezwykłą przygodę i kto wie c...
-Dipper, to nie tak! -krzyknęła Clem Sosenka przeskakiwał spojrzeniem ze mnie na Clementine i z powrotem. -To jak? -spytał złośliwie, próbowałem poczytać mu w myślach, ale coś blokowało przekaz. Clem zaczęła mu opowiadać jak mnie znalazła, pomogła, chciała wyrzucić, jak pomagałem jej w kradzieżach, a dalszą część znał. Cały czas uważnie słuchał, ale też patrzył na mnie ostrożnie, a ja stałem wystraszony i bałem się ruszyć. -To cała historia. -powiedziała gdy skończyła. Nagle złapała się oparcia kanapy i lekko złapała za głowę. -Wszystko w porządku? -spytał Sosenka z troską i podszedł bliżej, cały czas był czujny. -Tak, tylko trochę mi słabo. Zaraz mi przej... Niedokończyła. Zaczęła upadać, ale zdążyłem ją złapać zanim zetknęła się z podłogą. -Zostaw ją! -warknął Sosenka wściekle, uklęknął obok mnie i wziął Clem na ręce wynosząc na dwór. Położył ją w cieniu na trawie, uklęknął obok niej, a ja zrobiłem to samo tylko po drugiej stronie dziewczyny. Szybko się ocknęła i usiadła powoli. Chciałem jej pomóc, ale chłopak spojrzał na mnie wściekle więc zabrałem ręce. W tym momencie doszedłem do wniosku, że nie mogę mu pokazać, że się go boję. Oparła się o drzewo, które było za nią. -Powinieneś już iść. -powiedziała spokojnie patrząc na bruneta. -Nie ma mowy, nie zostawię Cię z nim. -powiedział szybko, pokazując przy tym na mnie, a ja patrzyłem na niego znudzony i podparłem głowę dłonią. -Wcześniej to zrobiłeś. -Czekaj, on tu był wtedy gdy Cię odprowadzałem? -spytał zaskoczony, a Clementine w odpowiedzi pokiwała głową. -Od jak dawna on tu jest? -Jakiś czas. -Dokładnie? -Nie wiem. Spojrzał na mnie podejrzliwie, potem na Clem. -Nie chcesz mówić, to nie mów, sam się wszystkiego dowiem. -powiedział to i wstał, ja również wstałem i podałem rękę Clem, gdy już miała ją złapać Sosenka rzucił się na mnie i uderzyłem plecami o drzewo, kora wbiła mi się w rany po wilkach. Przycisnął ręce do mojej szyi próbując mnie udusić. Blondynka krzyczała, żeby przestał, ale nie słuchał. W pośpiechu wbiłem mu malec do oka. Złapał się za nie odsuwając się ode mnie. Widziałem wszystko przez mgłę, poczułem ból na twarzy, dostałem pięścią w nos. Obraz szybko mi się wyostrzył i gdy miał mnie uderzyć drugi raz, złapałem jego rękę, walnąłem go prosto w zęby i puściłem go. Clem stanęła między nami. -Dipper, uspokój się. -powiedziała lekko karcącym tonem, patrząc mu w oczy. -Nie możecie się sama nie wiem, pogodzić? -Ja mam się z nim pogodzić? Clem ty wiesz co mówisz? Czy ty w ogóle wiesz co się działo cztery lata temu?- spytał z niedowierzaniem. -Dipper, ja w tedy straciłam więcej niż Ci się wydaję. Straciłam dom, przyjaciół i... -głos jej się załamał. -rodziców. -szepnęła i pierwsza łza spadła na ziemię. -To co on tu jeszcze robi? -spytał i podszedł bliżej Clem. -Ja znalazłam go w lesie, umierającego i na początku chciałam się cieszyć tym widokiem, ale coś mi tym przeszkadzało. W głowie zrodziło mi się pytanie: co by zrobili rodzice? Oni by mu pomogli, więc zrobiłam to co oni by zrobili. Gdy go tu sprowadziłam i gdy go opatrzałam czułam odrazę i wstręt, ale z czasem mu wybaczyłam i teraz to chyba on bardziej pomaga mi, a nie ja jemu. -ostatnie słowa powiedziała z lekką radością. Sosenka podszedł do niej by ją przytulić, ale cofnęła się. -Ja nie wiedziałem, że tak to przeżywasz. -powiedziałem, a ona ominęła bliźniaka, podbiegła do mnie i przytuliła na jego oczach. Odwzajemniłem uścisk, a Sosenka patrzył na mnie ze wściekłością. -Nikt nie wiedział. -szepnęła i odsunęła się ode mnie. -Dipper, ja nie mówię, że macie się przyjaźnić, ale mówię, że macie się nie pozabijać. To co ty na to? -spytała wyciągając do niego rękę. -Ja nie... -spojrzała na niego błagalnie. -yyyy, dobra. -powiedział z lekką odrazą. -Bill, Ciebie też mam przekonywać? -spytała. Sosenka podszedł do mnie, a ja on niechcenia podałem mu rękę, którą ogarnął niebieski ogień. Clem lekko się wystraszyła i odsunęła się od nas. Sam byłem zaskoczony, ale nie dałem tego po sobie poznać. Sosenka lekko wyczuwalnie uścisnął moją dłoń i ogień częściowo przeszedł na jego rękę, cały czas patrzyliśmy sobie w oczy. Widać było w nich, że mi nie ufa. -Idziecie? -Clem stała za Sosenką i nas zawołała. Chłopak odwrócił się, a ja złapałem go za tatuaż, ale ręka zjechała mi na jego nadgarstek.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
-Teraz gramy według moich zasad. -powiedziałem. -Ty przestrzegasz jakichkolwiek zasad? -powiedział i uśmiechnął się złośliwie, wyrywając się z mojego uścisku. Zacząłem się z nim ścigać, do Clem, byłem pierwszy. Prawa ręka zaczęła mnie piec. Ściągnąłem rękawice i zobaczyłem, że jego tatuaż wypalił mi się na dłoni. -Gdzie idziemy? -spytał chłopak, a ja ubrałem rękawice. -Po Mabel, musimy jej powiedzieć. -powiedziała gdy zobaczyła Chatę. -Idźcie, zaczekam tu. -powiedziałem. -Choć. -powiedziała Clem i bezskutecznie pociągnęła mnie za rękę. -Czemu nie chcesz iść? -zaciekawił się Sosenka. -Wolałbym nie wpaść na Forda. -powiedziałem i oparłem się o drzewo. -Zaraz wrócimy. -powiedziała Clem i poszła z chłopakiem do Chaty, a ja odprowadziłem ich spojrzeniem. *** -Mabel pojechała gdzieś z moimi wujkami. -powiedział Dipper gdy tylko zamknął drzwi. -Dlaczego nie powiedziałeś tego przed chwilą. -powiedziałam z lekką wściekłością. -Nie ufam mu. -wskazał Billa przez okno i zaprowadził mnie do jadalni. Nalał wody do dwóch szklanek i podał mi jedną z nich. Przez dłuższy czas milczeliśmy. -Wiedziałeś, że nikogo nie ma jak byłeś u mnie w domu, skoro nic w tedy nie powiedziałeś to czegoś chcesz. Czego? -wściekłość uciszyła ciekawość. *** Trochę ich nie było więc postanowiłem sprawdzić co się dzieje. Szybko pobiegłem do Chaty i po cichu otworzyłem drzwi. Usłyszałem głosy i poszedłem w ich kierunku. Byli w kuchni. Stanąłem za ścianą tak, że nie mogli mnie zobaczyć. -Chciałem się od Ciebie dowiedzieć dlaczego mu ufasz. On jest zepsuty do do końca, choć Tobie się wydaję, że jest dobry. -powiedział Sosna, zaciekawiła mnie rozmowa o mnie. -On nie jest zepsuty do końca tylko jest trochę zagubiony. Trzeba mu pomóc się odnaleźć, szczególnie teraz gdy on nie wie co się z nim dzieję. -zdziwiła mnie odpowieć Clementine, ale jednocześnie poczułem coś dziwnego. -Ty naprawdę w to wierzysz? -spytał poirytowany. -Mama mi kiedyś powiedziała, że jeśli czegoś bardzo chcemy to po jakimś czasie to dostaniemy, a ja wierzę że się zmienił. -powiedziała. Wychyliłem się lekko i zobaczyłem, że Sosna i Clem się przytulają! Ogarnęła mnie ogromna zazdrość. -Nie wiem czy rozmawiam z Tobą dlatego, że jesteś bardziej naiwna czy urocza. -pocałował ją w czoło, a ona lekko się uśmiechnęła. -Chodźmy już. -powiedziała i ruszyli do drzwi. Szybko i po cichu pobiegłem do miejsca gdzie miałem na nich czekać i usiadłem pod drzewem. Nawet nie wiem kiedy wyszli z Chaty i podeszli do mnie. -Uważaj na siebie. -Sosenka powiedział i przytulił ją na pożegnanie. -Nie będę musiała. -wstałem i zaczęliśmy wracać w stronę domu. -On się w Tobie zakochał. -nie wiem czemu to powiedziałem. -Wiem. -obojętność w jej głosie była zbyt odczuwalna. -A ty... kochasz go? -to pytanie zżerało mnie od środka.
