Küçükken olduğu gibi masallara inansak keşke,masum kalsak o zamanlardaki gibi..
Hayat büyüdükçe bizi hırslaştırdı ve koşullar bizi stresli,sürekli tedirgin,endişeli bir hale getirdi.Oysa ne kadarda mutluyduk parklarda oynarken,salıncaklarda sallanırken,kaydıraklarda kayarken.Zaman değiştikçe bizi de değiştirdi.Bir çikolataya kanarken kolay kolay kanmaz olduk artık hiçbir şeye..Hiç ummadığımız insanlar bize yalan söyleyince tüm insanları öyle sanıp tereddütle yaklaşmaya başladık.Masumduk biz,ne ara battık hırsına,kaprisine dünyanın..Çok medet umar olduk yaşamdan,elimizden kayıp gideceğini düşünmeden yaşadık bazı şeylerin.Bir ağacın gölgesinde oynarken çocuktuk,büyüdük ağaçları keser olduk.
Hikaye kitaplarıyla uyurduk,televizyon başında uyur olduk.Hayal gücümüz azaldı.Zaman tükendikçe bizi de tüketti çoğu zaman.Yağmur yağarken pencerelerden bakan çocuk yoktu artık.Yağmurdan makyajlar bozulur diyip şemsiye altına saklanır olduk.Sonra güneş açtı çok sıcak dedik yine şemsiye açtık..Ne yağmur tatmin etti bizi ne de güneş..Masumduk..Aldanan olduk..
