"Dolunayın aydınlattığı, soğuk bir gecede, özgürce esen rüzgarın, yüzünüze çarptığı anda verdiği huzur paha biçilemezdir."
Hayatta en çok sevilmeyi isteriz.
Sevdiğimiz tarafından sevilmeyi..
Sevildiğimizi hissedersek dünyanın en mutlu insanı o...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Rüzgar sayesinde çok kısa zaman önce tanışan Dolunay ve Nehir ikilisi dün bir bugün iki demeden çok sıkı fıkı olmaya başlıyorlar. Boş vakit bulduklarında beraber bol bol vakit geçiriyorlar. Dertleşiyorlar, üzerindeki yükleri atıyorlar adeta. Hayata dair umutlarını paylaşıyorlar birbirleriyle. İkisi de yeni tanışmış olmalarına rağmen birbirlerine karşı çok dürüst, çok rahat konuşuyorlar. Öyle ki Nehir, Dolunay'ın Rüzgar'la beraber olmasını çok istiyor. Çok sevmiş Dolunay'ı, ondan başka birini düşünemiyor abisinin yanında.
"Uzun bir süredir yurt dışındaydım. Buradaki bazı kişilerden, bazı anılarımdan kaçmak istedim. Birkaç aylığına olsa da öyle iyi geldi ki." diyor Nehir, kötü anılarının yüzünde bıraktığı ifadeyi saklamak istercesine küçük bir tebessümle kafasını öne eğiyor.
"Yaa ne güzel. Ben de çok isterim uzaklara gidip kafamı dağıtmayı. Ama işler çok yoğun. Bir türlü vakit bulamıyorum."
"En kısa zamanda konserine geleceğimden emin olabilirsin."
"Çok memnun olurum cidden, bekliyorum."
"Ee biraz da senin hakkında konuşalım. Daha doğrusu sizin. Nasıl gidiyor bakalım, Rüzgar'la?"
"Ben bir kahve daha alacağım, sen de ister misin?"
"Anlaşıldı.. Konuyu değiştirdiğine göre kesin bir sorun var. Ne oldu?"
"Yok canım, nereden çıkardın bunu? Gayet iyi aramız. Merak etme." Nehir ile arasının bozulmasın diye yalan söylemek zorunda kalıyor, Dolunay. Çünkü herkese yaptığı gibi ona da çıkar ilişkisiyle yaklaşıyor.
"Ee madem öyle, istemeye en kısa zamanda geliyoruz o zaman." o sırada telefonu çalıyor, Nehir'in. Gizli numara arıyor, önce açmakta tereddüt etse de merak ettiği için açıyor. "Alo? Efendim? Kimsiniz? Sesim gelmiyor mu?" arayan kişi cevap vermiyor. "Çok güzel ya. Bir telefon sapığım eksikti, o da oldu."
**
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çağan gittikten sonra tekrar merdivenlere oturuyor ve sabaha kadar hiç durmadan içiyor Rüzgar. Doğan güneşle beraber içinde kalan son umut da ölüyor. Her ne kadar inanmak istemese de Gece'nin gelmeyeceğini, her şeyin bittiğini anlıyor. Onu en çok üzen şey de başlamadan bitmesi.. Dışarıya çıkıp sallana sallana yürümeye başlıyor. Telefonuna baktığında Özgür'den çok sayıda cevapsız arama ve mesajın olduğunu görüyor. Ne olduğunu çok merak ettiği için hemen Özgür'ün evine gidiyor. Kapıyı açık bulunca direkt olarak içeriye giriyor. Özgür bir duvarın kenarına sinmiş, Gece'nin adını sayıklıyor.
