"Dolunayın aydınlattığı, soğuk bir gecede, özgürce esen rüzgarın, yüzünüze çarptığı anda verdiği huzur paha biçilemezdir."
Hayatta en çok sevilmeyi isteriz.
Sevdiğimiz tarafından sevilmeyi..
Sevildiğimizi hissedersek dünyanın en mutlu insanı o...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Günün en erken saatlerinde açıyor gözlerini, Rüzgar. Dışarıdan her ne kadar mutlu gözükse de içinde saklayıp, kimselere göstermediği öyle büyük dertleri var ki. Yalnızlığın ne kadar iğrenç bir şey olduğunun farkına varıyor her geçen saniye. Herkesi kaybediyor, hayatına girmeye çalışan kim varsa uzaklaştırıyor kendinden. Ama canının sıkıldığı zaman arayıp da dertleşeceği tek bir insan bile yok. Bu da iyice uzaklaştırıyor onu hayattan. Terasa çıkıp elleriyle sıkıca kavrıyor demirlikleri. Karşısındaki İstanbul manzarasını izliyor epeyce. Herkes mutluymuş da, sanki sadece o üzgünmüş, o yalnızmış gibi geliyor.. Bir süre öylece kaldıktan sonra kahvaltı bile yapmadan dışarıya çıkıyor. Bir demet çiçek alıp Gece'nin evinin yolunu tutuyor. Kapıyı birkaç kere çaldıktan sonra daha önce ajansta da gördüğü bir adam çıkıyor karşısına. İkisi de birbirinden pek haz etmiş gibi durmuyor. Yaman, içindeki korumacı abi kişiliğini hemen çıkarıveriyor ortaya. Rüzgar da olayın aslını bilmediği için içten içe epey bir kıskanıyor.
"Hayırdır? Kime baktın kardeş?"
"Ben.. Gece'ye bakmıştım. İçeride mi kendisi?"
"Neyi oluyorsun Gece'nin?"
"Se- ıı.. Şey.. Arka..arkadaşıyım ben."
"Ha öyle mi? Nasıl bir arkadaşlıkmış bu? Hangi tür arkadaşlık yani?"
"G-güzel bir arkadaşlık. Yani tabii bazı şeyleri mahvettim. Her neyse.. İçeride mi acaba? Görebilir miyim onu?"
"Hayır, kardeşim. Hadi sen git işine. Gece falan yok burada."
"Canım, hadi gelsene. Kahvaltı hazır." diye sesleniyor içeriden, Gece.
"İçerideymiş işte. Neden yalan söylüyorsun? Çekil, onu görmem lazım."
"Hadi ya? Gel, buyur." tam girecekken omzundan itiyor Rüzgar'ı. "Çek git şuradan. Sabah sabah tepemin tasını attırma benim."
"Sen kim oluyorsun ya? Hangi hakla itiyorsun beni? Şimdi sırf olay çıkmasın diye çıkarmıyorum sesimi. Bu hareketini unutacağımı sanma!"
"Ateş olsan cürmün kadar yer yakarsın. Hadi ikile. Hadi!" Rüzgar, arabasına doğru ilerliyor.
"Özgür ve Çağan yetmiyormuş gibi şimdi bir de bu çıktı. Çok güzel ya.. Çok!"
**
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
