Kendimi koltuğa attım tv izlemeye başladım kendi evimi çok sevmiştim...
Uyandığımda heryerim ağrıyodu oof ne yani koltuktamı uyuya kalmıştım kendime söve söve kahvaltı hazırlamaya başladım sucuk , salam , domates , zeytin , peynir , yumurta , patates herşeyi hazırladım oturdum yerime yemeye başladım ilk kez kendi yemeğimi hazırlamıştım ama fena olmamıştı yani kabuklu yumurtayı saymazsak harikaydı kimi kandırıyodum ben (!) patatesleri yakmıştım yumurtayı mahfetmiştim ooof sanırım bugün aç kalıcaktım tam umudumu kesmişken ' ding dong ding dong' açlıktan karnımmı gurulduyodu yoksa kapımı çalmıştı karar veremedim kapıyı açtım karşımda çoook tatlı biri duruyodu gözlerimi ondan alamadım olduğum yerde donup kalmıştım sanırım bana bişiler anlatıyodu ama duymamıştım kolumu tuttuğunda birden içim ürperdi ve hayata geri dönmüştü 'hı efendim ' diyebildim sadece gülümsedi bende gülümsedim ' ben buraya yeni taşındım adım kaan bunları senin için yaptım gördüğün gibi burda başka ev yok ' bunu daha önce hiç farketmemiştim baktığımda gerçektende olmadığını hördüm burda sadece iki ev bi market bide okul vardı o kadar diğer evler hep aşağı taraftaydışar ' ha evet tabi içeri gelmezmisin' 'hiç sormicaksın sanmıştım ' gülümsedim ve kapıyı kapattım benden önce davranıp mutfağa geçmişti lanet olsun orayı toplamamıştım bile yumurtayı göstererek bana baktı 'bunlar senin eserinmi' utanmıştım...
