Forever Mine (Leraar/leerling)

Chapter 5

Yve

''Yve! Wakker worden! Je moet naar school!'' hoor ik mijn moeder vanaf beneden roepen. Zuchtend sta ik op uit mijn bed en kleed ik mezelf aan. Ik pak mijn tas van mijn bureaustoel af en loop de trap af naar de keuken waar mijn moeder al zit te ontbijten. ''Morgen.'' zeg ik en ga aan tafel zitten. Ik begin met eten van mijn ontbijt. ''Dus, hoe is de nieuwe leraar van Engels?'' vraagt mijn moeder. Ik knik een beetje. ''Hij is wel aardig.'' ''Nu even eerlijk.'' Ik zucht even. ''Ik meen het. Hij is aardig. Ik mag van hem een groep maken voor ons kamp van volgende week. Ik moet dus Luna sowieso nog vragen.'' ''En Caeli dan?'' ''Die zit niet bij ons met Engels.'' Ik stop het laatste stuk brood in mijn mond en sta op. ''Ik ga naar school.'' Mijn moeder knikt. Ik geef haar een kus op haar wang en loop de deur uit. ''Tot vanmiddag.'' ''Tot vanmiddag.'' Ik stap op mijn fiets en rijd weg. 

''Goedemorgen, Yve.'' zegt meneer White als ik het lokaal in kom lopen. Ik knik alleen even en ga op mijn plek zitten. Even later komt de rest van de klas binnen lopen en gaat Luna naast me zitten. ''Ik was op je aan het wachten. Had je niet even kunnen zeggen dat je hier al zat?'' Ik reageer helemaal niet op haar vraag maar stel mijn eigen vraag. ''Meneer White vroeg of ik een groep voor kamp wou maken.'' ''Dus?'' ''Wil je bij die groep? White begeleid ons het hele kamp.'' Ze knikt. ''Tuurlijk. Wie zitten er nog meer bij?'' Ik haal mijn schouders op. ''Dat moet ik nog kijken.'' antwoord ik. ''Yve.'' ''Huh, wat?'' ''Weet jij het antwoord op vraag 12?'' Ik kijk in mijn schrift en lees de vraag maar schud dan mijn hoofd. ''Nee.'' ''Iemand die wel heeft opgelet en het antwoord wel weet?'' Mandy steekt gelijk haar hand op en kijkt me even grijnzend aan. ''Het is antwoord C, meneer.'' zegt ze op een heel irritant toontje. ''Goedzo Mandy, iemand die wel oplet in mijn lessen.'' Meneer White kijkt me even aan en gaat dan weer verder met de les.

''Al nagedacht over het groepje?'' vraagt meneer White. Ik knik. ''Ja hoor.'' en loop het lokaal uit richting mijn kluisje. ''Caeli, waarom kan jij niet bij onze Engels klas zitten?'' Ze begint te lachen en doet haar kluisje weer dicht. ''Dan zul je blij zijn dat ik heb gevraagd of ik naar jou klas mocht en ze ja hebben gezegd.'' Met grote ogen en een grote glimlach kijk ik haar aan. ''Je maakt een grapje, toch?'' Ze schudt haar hoofd. ''Vanaf morgen zit ik officieel bij jullie Engels klas.'' Ik spring haar om de nek en gooi mijn kluisje dicht. ''Vanwaar deze vrolijkheid?'' vraagt Luna die net aangelopen komt met een broodje in haar hand. ''Deze meid hier komt bij jullie Engels klas.'' zeg ik vrolijk. Een grote glimlach verschijnt op haar gezicht. ''Dan gaat zij ook met ons mee in het groepje.'' Ik knik. ''Welk groepje?'' ''Ik moet van meneer White een groepje maken met 3 of 4 personen ofzo voor ons kamp van volgende week. Je bent dus net op tijd.'' lach ik. ''Je hebt je groepje dus gemaakt.'' hoor ik achter me. Ik draai me om en zie meneer White voor me staan. ''Ja.'' Hij glimlacht naar me. ''Dan kunnen jullie straks in de volgende pauze even naar mijn lokaal komen.'' is het laatste wat hij zegt voordat hij weer weg loopt. ''Wat een freak.'' zegt Caeli lachend. Luna knikt. Ik ben alleen maar aan het kijken naar hoe hij weg loopt. Voor hij de hoek omloopt kijkt hij nog een keer terug en knikt een keer naar me. ''Wat is er met jou?'' vraagt Luna. ''Niks, ik dacht alleen even aan wat mijn moeder me vertelde vanochtend.'' antwoord ik. 

''Mooi, daar zijn jullie.'' zegt meneer White als we zijn lokaal inlopen. ''Sluit de deur.'' Ik doe wat hij zegt en sluit de deur achter me. ''Waarom moesten we komen?'' vraagt Caeli. ''Ik wil jullie graag wat dingen uitleggen over het kamp. Ga zitten.'' Luna, Caeli en ik gaan op een stoel zitten en wachten tot hij begint met uitleggen. ''We gaan dus een hele week op kamp naar Londen. Met dit groepje moeten we allemaal opdrachten uit gaan voeren om zo op onze bestemming te komen waar we slapen. We worden onderweg namelijk op verschillende plekken uit de bus gezet, net een soort dropping.'' ''Dus we worden op een random plaats uit de bus gegooid en we moeten maar zien hoe we bij onze slaapplaats komen?'' vraagt Luna. ''Dat klopt.'' ''En wat nou als we verdwaald raken en onze weg niet terug kunnen vinden. Of helemaal niet bij onze slaapplaats aankomen?'' vraagt Caeli. ''Dan moeten we de hoofd begeleider bellen die op onze eindbestemming aan het wachten is op ons.'' antwoord hij. ''En wat nou als we geen telefoon meer hebben omdat ze leeg zijn?'' ''Dan hebben we telefooncellen door de hele stad staan.'' ''Ik vind het maar vaag. De school neemt dus een groot risico om leerlingen kwijt te raken doordat ze verdwaald raken, maar toch doen ze het?'' vraag ik verbaasd. Hij knikt. ''Gelukkig hebben we mensen hier die redelijk Engels kunnen, toch?'' vraagt Luna een beetje chagrijnig. ''Ik heb mijn halve leven in Engeland gewoond, dus ja. Ik kan Engels praten en verstaan.'' ''Mooi, anders waren we helemaal verdoemd daar.'' lacht Caeli. ''Kunnen we nu gaan? Het volgende uur begint zo.'' Meneer White knikt. ''Zorg dat je genoeg spullen meeneemt. We vertrekken maandag al.'' Luna, Caeli en ik staan op en lopen het lokaal uit. ''Tot maandag, meneer.'' zeg ik nog voordat ik wegloop. ''Tot maandag, Yve.'' glimlacht hij terug.