Για πάντα μαθήτρια σου

Άρης;!

What the fuck are you doing here man?
OMG! Δεν μπορεί να είναι αυτός. Μα, δεν κατέβηκε στην ίδια στάση με εμένα. Πώς γίνεται; Είναι πολύ νέος για καθηγητής πανεπιστημίου! Αποκλείεται απλώς κάνουν πουλάκια τα μάτια μου.
Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου με την ελπίδα να δω κάποιον άλλον, εκτός από αυτόν τον άνδρα, του λεωφορείου. Μα μένει ο ίδιος.
"Καλησπέρα! Ονομάζομαι Αριστείδης Σακελλαρίδης! Μαζί θα κάνουμε το μάθημα της Αναλυτικής Φιλοσοφίας, του πρώτου εξαμήνου!"

Όπα! Αριστείδη τον λένε, δεν είναι αυτός. Απλώς είναι ένας σωσίας.
Τι λέω η χαzή; Αριστείδης, Άρης! Την έβαψα... αυτός είναι.
"Λοιπόν θα γράψω στον πίνακα, κάποια προτεινόμενα βιβλία, εξωσχολικά, που θα σας βοηθήσουν πολύ στο μάθημα, αλλά και θα τα βρείτε σίγουρα πολύ ενδιαφέροντα."
Είδα τους τίτλους των βιβλίων στον πίνακα! Μου φαίνονταν γνωστά, ειδικά το δεύτερο το είχα διαβάσει μέσα σε μία εβδομάδα.
" Έχει κανένας από εσάς διαβάσει κανένα από αυτά;"ρώτησε.
Εγώ ασυνείδητα, χωρίς να σκεφτώ σήκωσα το χέρι μου.
Κοίταξε προς το μέρος μου. Γούρλωσε λίγο τα μάτια του, έβηξε και με κοίταξε κατάματα, σκεπτικός.
"Πιο έχετε διαβάσει δεσποινίς;" ρώτησε σοβαρά, δείχνοντας αμφισβήτηση.
" Έχω διαβάσει, όλη τη σειρά βιβλίων του Bertrand Russell" είπα με αυτοπεποίθηση
" Μάλιστα! Δηλαδή ξέρετε από Russell?" Ρώτησε με ενα ειρωνικό χαμόγελο
" μάλιστα"
"Πολύ καλά, λοιπόν! Και ποια ήταν λοιπόν τα κύρια φιλοσοφικά ενδιαφέροντα του φιλοσόφου αυτού, που έζησε τον 18° αιώνα;" σαν να με ανταγωνιζόταν και με ήλεγχε στις γνώσεις μου.
" λοιπόν ασχολήθηκε με την ηθική φιλοσοφία, την επιστημολογία, τη λογική και φυσικά τα μαθηματικά." είπα με μία ανάσα.
Πρωτού προλάβω να ολοκληρώσω.
" Ναι όμως ο Russell, δεν έζησε..." με διέκοψε.
" Ναι ξέρω δεν έζησε τον 18° αιώνα. Γεννήθηκε στα τέλη του 19ου και πέθανε στα τέλη του 20ου. Και συγκεκριμένα γεννήθηκε το 1872 και πέθανε σε ηλικία 97 ετών το 1970!" Είπα και χαμογέλασα.
Δεν κατάλαβα γιατί όλη αυτή η αμφισβήτηση, αυτή η επίθεση. Δεν του έκανα κάτι...
" Πολύ καλά! Δε θα συνεχίσω! Λοιπόν παιδιά, εμείς θα αρχίσουμε από τα χρόνια που αναδύθηκε η Φιλοσοφία και φυσικά στην Αρχαία Ελλάδα."
Δεν παρακολουθούσα αυτή την άθλια εισαγωγή που μας έκανε. Λες και δεν τα ξέραμε.
Μόλις μου κατέστρεψε τη φοιτητική, σχολική μου ζωή αυτός. Ωραίο ξεκίνημα.
Ευτυχώς με σώζει από αυτή την πλήξη, το κουδούνι. Μαζεύω τα πράγματα μου γρήγορα γρήγορα και σηκώνομαι επάνω. Με πλησιάζει ένας συμφοιτητής μου, που καθόταν σε διπλανή θέση.
"Ουαου! Έχω μείνει κάγκελο με τις γνώσεις σου..." μου είπε με χαμόγελο.
Θεέ μου, μόλις το μανάρι αυτό μου έφτιαξε λίγο τη μέρα μου.
" Σε ευχαριστώ, αλλά δεν είναι τίποτα." Του είπα και το βλέμμα μου πήγε στον καθηγητή που με κοιτούσε.
" Πάντως δεν ξέρω γιατί, αλλά σε αντιπάθησε λίγο αυτός! Μπορεί να είναι και η ιδέα μου!" είπε χωρίς να καταλάβει οτι ακούγεται.
" Ναι, δεν είναι η ιδέα σου. Αλλά χωρίς να ξέρω το γιατί. Ήταν πολύ επιθετικός. Αλλά δεν καίω δεκάρα για το μάθημα. Είναι πανεύκολο. Έχω διαβάσει πολλά βιβλία, έχω παρακολουθήσει διαλέξεις και σεμινάρια." Είπα, φροντίζοντας να ακουστεί.
"Πάμε για έναν καφέ, μιας και θα ειμαστε συμφοιτητές για πολλά χρονάκια?" Μου είπε χαριτωμένα.
Γέλασα και του έκανα νεύμα να πάμε.
" πάμε συμφοιτητή."
" Καλέ! Ξέχασα. Αλέξης! Χάρηκα. Πολύ" μου ειπε δίνοντας μου το χέρι του.
Πρόσεξα το τατουάζ στον καρπό του. Ένα κλειδί του σολ!
"Έμμα! Χάρηκα και εγω Αλέξη!" Του είπα ανταποδίδοντας στην χειραψία του.
Άνοιξε την πόρτα και βγήκαμε έξω. Κλείνοντας την είδα το βλέμμα του Άρη, στο δικό μου. Έκλεισα την πόρτα με δύναμη και ακολούθησα τον Αλέξη.