Για πάντα μαθήτρια σου

Επανένωση

Μετά από τόσο καιρό ξαναέρχομαι σπίτι το, το μέρος που στεγάστηκε ο έρωτας.
"Άρη, θέλω να σου εξηγήσω." Λέω ενώ κάθομαι στον καναπέ αμήχανα.
"Ακούω" λέει σοβαρά, ενώ η νευρικότητα του είναι εμφανής στις κινήσεις των δακτύλων του και στο συνοφρύωμα των φρυδιών του.
"Είχα έρθει σπίτι σου, ενώ ήσουν μεθυσμένος. Ανησυχούσα. Είχες πει ότι θα ερχόσουν και άργησες ένα πεντάωρο. Σε έπαιρνα τηλεφωνο, χτυπούσα τις πόρτες. Εσύ τίποτα.
Έμεινα για ένα ολόκληρο δίωρο έξω από το σπίτι σου, μέχρι που άκουσα κάτι να σπάει. Χτύπησα την πόρτα και μου άνοιξες.
Ήσουν μεθυσμένος. Είχες όρεξη για... ξέρεις... Και δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο άγγιγμα σου. Μα, πριν συνεχίσουμε με φώναξες Victoria." Σταμάτησα για λίγο,
Είδα το βλέμμα του. Ήταν νευρικός.
"Γαμωτο!" Φώναξε, ενώ βάρεσε μια κλοτσιά στο τραπέζι, χωρίς να με κοιτάξει.
Του έπιασα τα χέρια κα ένωσα τις παλάμες μας.
"Άσε με να συνεχίσω. Θύμωσα, ναι! Για αυτό και έφυγα. Πριν φύγω όμως είδα εκείνο το γράμμα της Victoria. Μόλις έφυγα πήγα σπίτι μου και έκλαψα. Δεν ηθελα να με παρατήσεις για εκείνη. Αλλά σκέφτηκα οτι θα ήσουν ερωτευμένος και ευτυχισμένος μαζί της. Αποφάσισα να μην αποτελώ εμπόδιο στην ευτυχία σου, γιατί σε αγαπώ και ηθελα την ευτυχία σου. Μόλις ήρθες, πόνεσα. Πόνεσα που άκουσα τα λόγια σου. Ποτέ δεν παραδέχτηκα οτι σε αγαπώ, για να φανώ δυνατή. Μα δεν ήμουν. Άρη... δεν ξερω τι να κάνω... Δε θέλω να σε εμποδίζω να είσαι με την Victoria, άμα αυτή είναι η ευτυχία σου." Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω, όταν εκείνος σηκώθηκε νευριασμένος όρθιος κα χτύπησε μπουνιά στον τοίχο.
"Όντως τώρα; Αλήθεια Έμμα;" φώναξε ενώ είχε κοκκινίσει.
Τρόμαξα αλλά πήγα κοντά του.
"Δηλαδή με έκανες να πονέσω, μονο και Μόνο επειδή σκέφτεσαι μαλακίες;"
Δεν μίλησα, είχε δίκιο. Αλλα είχα ανασφάλειες. Γιατί δεν με καταλαβαίνει.
"Άρη. Κατάλαβε με." Ψιθύρισα ενώ τον κοίταξα κατάματα.
"Τι να καταλάβω; Τι; Ότι έτσι απλώς με βασάνισες για μία εβδομάδα για την πλάκα και για μια μαλακία που σου ήρθε στο μυαλό."
"Σταμάτα Άρη. Σταμάτα." Κλαψούρισα ενώ εκείνος μου γύρισε την πλάτη του.
"Έμμα, πέρασα δύσκολα. Και εσύ απλώς ξαναήρθες πίσω σε μένα, μόνο όταν σου έφερα τον αδερφό σου!" Είπε πιο σιγά ενώ τα δάκρυα μου έκαναν την εμφάνιση τους.
"Δεν είναι αλήθεια." Είπα στεγνά
"Κι όμως είναι. Δεν την θέλω τέτοια αγάπη Έμμα. Αν με θες μονο για υποσχέσεις, φύγε από τη ζωή μου. Σου βρήκα τον αδερφό σου, ναι. Επειδή το ηθελα. Αλλά δεν το έκανα για να σε κάνω να γυρίσεις σε εμένα με μία τέτοια πράξη. Είναι σαν να το βλέπειςυ ως εκβιασμό, ή ως αντάλλαγμα. Που είναι η ανιδιοτέλεια; Πού είναι η αληθινή αγάπη, που ξεπερνά φόβους και αμφιβολίες."
"Άρη Γαμωτο. Σταματά! Με αγαπάς ή όχι;" φώναξα δυναμικά ενώ τον έστρεψα προς το μέρος μου.
"Ξέρεις..." ψιθύρισε.
"Όχι, πες μου το εσύ."
"Ναι Έμμα, σε αγαπάω. Αλλά..."
"Δεν έχει αλλά! Σταματά να λες ασυναρτησίες. Μπες στη θέση μου. Έκανα ένα λάθος. Στους έρωτες τα ξεπερνάμε τα λάθη. Όχι; εάν αγαπάς και αγαπιέσαι, δεν ξεχνάς την ηλιθιότητα του άλλου;"
"Εξαρτάται."
"Όχι. Αρη! Εξαρτάται μόνο από την αγάπη. Δεν γύρισα πίσω, επειδή μου έφερες τον αδερφό μου. Δε λέω ήταν η ωραιότερη κίνηση που θα μπορούσε να κανει ο έρωτας σου. Αλλά γύρισα επειδή, όταν σε ξαναείδα εκεί δίπλα μου, ένιωσα πόσο κόστισε και στους δύο η απώλεια του ενός από τον άλλον. Ένιωσα και την δίκη μου απώλεια από τη δίκη σου ζωή. Και θυμήθηκα μέχρι που μπορείς να φτάσεις, εσύ. Εσύ, ως Άρης, για να ικανοποιήσεις κάποιον που αγαπάς."
Τα λόγια βγαίνουν τόσο αυθόρμητα από το στόμα μου. Δεν σκέφτομαι, μιλάει η καρδιά μου. Ναι, τα εννοώ. Ο,τι λέω το εννοώ.
Με κοιτάει στα μάτια. Δεν έχει πάρει στιγμή το βλέμμα του από το δικό μου.
"Σε αγαπώ Άρη. Το ξέρω ότι το ξέρεις. Με αγαπάς και εσύ το βλέπω στα μάτια σου."
"Έμμα..." ψέλλισε ενώ με πλησίασε ακόμα πιο πολύ.
Τα σώματα μας απήχαν σε απόσταση αναπνοής. Ένιωθα τη θερμότητα του σώματος του να εκπέμπεται στο σώμα μου. Με γέμιζε θαλπωρή, ασφάλεια.
Έβαλε τα χέρια του στο πρόσωπο μου. Κλείδωσε τα μάγουλα μου με τις παλάμες του και πλησίασε το στόμα του στο δικό του. Δεν περίμενα. Έκανα εγώ την κίνηση προς τα εμπρός για να αγγίξω τα χείλη του. Και επιτέλους το φιλί! Αχ αυτό το φιλί. Δεν το έχω ακόμα χορτάσει. Είναι πραγματικά το χάπι. Που σου παίρνει τον πόνο, σε κάνει να ξεχνάς, σε ζεσταίνει, σε γεμίζει ασφάλεια και αγάπη. Και όλα αυτά μόνο με τα δικά του χείλη.
Κανενός άλλου. Έχω φιλήσει πολλούς, έχω κοιμηθεί με πολλούς. Μα με τον Άρη είναι διαφορετικά. Είναι μοναδικά!
"Σε αγαπώ τόσο πολυ, Γαμωτο!" Ψιθύρισε μετά το φιλί χώνοντας με στην αγκαλιά του
Αχ αυτή η αγκαλιά του. Το άγγιγμα, το χάδι.
"Άρη, Συγγνωμη." Αναφώνησα σπώντας τη σιωπή.
"Σςςςς! Μη λες τίποτα."είπε και με εμπόδισε να μιλήσω με τα χείλη του να αγγίξουν δικά μου.
Τα σώματα μας κολλημένα. Τα χείλη μας . Οι ανάσες μας κομμένες. Οι καρδιές μας, ένα.
Το φιλί συνέχισε αρκετά. Μέχρι που χτύπησε το τηλεφωνο.
"Άρη το τηλέφωνο σου." Είπα ενώ διέκοψα το φιλί.
"Μπορείς να τα χέσεις όλα;" είπε ενώ αγνοώντας το τηλεφωνο με τράβηξε από το χέρι οδηγώντας με στο δωμάτιο του.
"τι έχετε στο μυαλό σας καθηγητά;" ρώτησα πονηρά ενώ τον είδα να χαμογελάει στραβά.
" Μωρό μου, μου έλειψες! Μου ελειψες ολόκληρη. Άσε με να ξανανιωσω πως είναι να κάνω έρωτα με την Έμμα Παξινού. Άσε με να ξαναενώσω τα σώματα μας. Μου έχεις λείψει τόσο πολυ" είπε ενώ μου χάιδευε τα μαλλια.
Χαμογέλασα τρυφερά και τον αγκάλιασα σφιχτά. Πριν προλάβει να τυλίξει τα χέρια του γύρω μου, τα χείλη μου άγγιξαν το λαιμό του. Άρχισα να αφήνω υγρά φιλιά στον λαιμό του.
Mμμμμ! Αυτό το άρωμα του... Με σήκωσε αργά στην αγκαλιά του και με ακούμπησε μαλακά στο κρεβάτι.
Έσκυψε επάνω μου και άρχισε να φιλάει όλο το μήκος του λαιμού μου.
"Τι είναι αυτό μωρό μου;" σηκώνει απότομα το κεφάλι του κοιτώντας με στα μάτια συνωφρυομένος.
"Ποιο καλε;" ρώτησα έκπληκτη.
"Αυτό το σημάδι στο λαιμό σου..." είπε νευριασμένος κοιτώντας το λαιμό μου.
"Ποιο;" ρώτησα έντρομη ακουμπώντας την πλάτη μου στο προσκέφαλο το κρεβατιού και προσπαθώντας να δω το σημάδι.
"Έμμα, πήγες με άλλον;" ρώτησε θυμωμένα
Δεν καταλάβαινα τι γινόταν. Τι σκατά σημάδι λέει;
"Πας καλά Άρη, όχι. Και βέβαια όχι." Είπα ενοχλημένη και μη μπορώντας Μα καλαταβω τι στο διάολο συμβαίνει.
μου τράβηξε το έχει και με έφερε κοντά του.
Ακούμπησε τα χείλη του στο αυτί μου κάνοντας με να ανατριχιάσω.
"Ούπς! Τι αφελής που είμαι. Εγώ έκανα το σημάδι, μόλις τωρα!" Ψιθύρισε γελώντας.
Τι μαλάκας!
"Είσαι τόσο μαλακισμένο!" Άρχισα να τον βαράω ενώ εκείνος χαζογελούσε.
Βρέθηκα από επάνω του.
"Έπρεπε να δεις τη φάτσα σου!" Γέλασε κοροϊδεύοντας με.
"Απλώς νόμιζα ότι είχε φύγει μετά από μία εβδομάδα η πιπιλιά του Αλέξη!" Είπα για να τον ενοχλήσω.
"Τι είπες;" φώναξε ενοχλημένος.
"Πρέπει να δεις τη φάτσα σου!" Είπα με το ίδιο ύφος που είχε πριν,γελώντας.
Με τράβηξε επάνω του.
"Σε αγαπώ χαζό μου!" Ψιθύρισε χαμογελώντας.
"εγώ να δεις πόσο βλαμμένο μου." Ψιθύρισα με τη σειρά μου.
"Και που είχαμε μείνει λοιπόν;" είπε γυρίζοντας με από κάτω του.
"Α δεν ξέρω, εσείς θα μου πείτε κύριε Σακελλαρίδη!" Είπα ναζιάρικα
"Νομίζω ότι σου αξίζει μία τιμωρία Παξινού!"




Anonymous Writer