Για πάντα μαθήτρια σου

Χάνω τον έλεγχο

Άλλη μία μέρα στη σχολή ξεκίνησε. Τέλεια! Πόσο βαριέμαι να κάνω μάθημα.
Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι έχω τρεις ώρες μαζί της.

Περπατάω προς το αμφιθέατρο και μπαίνω μέσα.
"Καλημέρα!" Λέω βαριεστημένα.
"Καλημέρα!" Μου απαντούν. Μπορώ να ξεχωρίσω τη φωνή της.
Την κοιτάζω, περίμενα ένα χαμόγελο από μέρους της, άλλα ούτε με κοίταξε.
Τι συνέβαινε; Κοιτούσε τα χαρτιά της και δε σήκωσε καθόλου το κεφάλι της.
"Παιδιά! Σε ένα μήνα τελειώνει το deadline για τις εργασίες! Πρέπει να τις έχετε αρχίσει ήδη. Όποια βοήθεια θέλετε μπορείτε να με ρωτήσετε. Προς το παρόν, θέλω να ακούσω τα θέματα των εργασιών σας."
Άρχισα να ρωτάω τους φοιτητές για τα θέματα τους, με τη σειρά. Μέχρι που έφτασα σε εκείνη...
Έβηξα, για να κερδίσω την προσοχή της.
"Μας παρακολουθείτε δεσποινίς;" ρώτησα αλλά εκείνη ήταν χαμένη στις σκέψεις της.
Η φίλη της από δίπλα τη σκούντηξε και εκείνη επανήλθε.
"Ε μάλιστα... μάλιστα..." τραυλισε ενώ έψαχνε τις σημειωσείς της.
"Θα μου απαντήσετε;" είπα ενώ την κοιτούσα προβληματισμένος.
"Ε ναι..." κοίταξε στον πίνακα, που ήταν γραμμένη μια ερώτηση από το προηγούμενο μάθημα.
" Ο Σωκράτης ασχολούνταν με την Δεοντολογική, την Ηθική και την Αρετή;" είπε αμήχανα.
Η τάξη γέλασε και εκείνη κοκκίνισε.
"Μετά το μαθήμα, σας θέλω δεσποινίς." Είπα σοβαρά και έκατσα στην έδρα.
Το μάθημα κύλησε κανονικά. Το βλέμμα μου έπεφτε συνεχώς επάνω της. Κάτι έγραφε, κάτι την απασχολούσε.
Η ώρα τελείωσε. Όλοι έφυγαν, ενώ εκείνη ,μάζεψε τα πράγματα της και ήρθε μπροστα μου.
Μου χαμογέλασε, χωρίς να με κοιτάει.
Την πλησίασα, και της έβαλα τις μπροστινές τούφες από τα μαλλιά της πίσω από τα αυτιά της.
"Όλα καλά;" ρώτησα κοιτώντας τα υπέροχα μάτια της.
"Ναι..." είπε κοφτά και καθόλου πειστικά.
"Δε με πείθεις μικρή." Ψιθύρισα ενώ τις χάιδεψα τα μάγουλα.
"Άρη..." ψέλλισε διστακτικά.
"Τι είναι αγάπη μου; Πες μου!" Είπα ανήσυχος.
"Θέλω τον αδερφό μου..." είπε ενώ δάκρυα έκαναν την εμφάνιση τους.
Την τράβηξα στην αγκαλιά μου και την έσφιξα, ενώ αισθανόμουν τα δάκρυα της στον ώμο μου.
"Θα τον βρω! Στο υπόσχομαι." Τη χάιδεψα τα μαλλιά, μα δεν πρόλαβα να πω κάτι μέχρι που είδα την Αλεξάνδρα, τη φίλη της να στέκεται στην πόρτα.
"Έμμα..." ψέλλισα ενώ απομακρύνθηκα.
"Αλεξάνδρα;" τραύλισε βλέποντας την.
Έβηξα και περπάτησα μέχρι την άκρη της αίθουσας.
"Τι συμβαίνει Έμμα;" άκουσα τη φωνή της φίλης της.
"Άρη... Πάω με την Αλεξάνδρα, είναι φίλη μου και θέλω να ξέρει..." μου ειπε και εγώ της ένευσα θετικά.
Έκλεισαν την πόρτα πίσω τους και εγώ κάθισα στην έδρα, στηριζόμενος στις παλάμες μου.
Έπρεπε να της βρω τον αδερφό της. Τον έχει ανάγκη...
Έπρεπε να σκεφτώ κάτι! Και σύντομα.
Πήρα την τσάντα μου και περπάτησα γρήγορα προς το γραφείο μου.
Κάθισα στην καρέκλα μου και άνοιξα τον υπολογιστή μου. Άρχισα να ψάχνω είτε στο Facebook, είτε στο twitter, είτε σε blogs για το όνομα Παξινός. Έκανα υπολογισμούς για την ηλικία του. Δεν έβρισκα τίποτα. Ήταν τόσοι πολλοί οι Παξινοί!
Πήρα βαθιά ανάσα και ξάπλωσα πίσω στην καρέκλα μου.
Έβαλα τα χέρια μου πίσω από το λαιμό μου και χάθηκα στις σκέψεις μου.
Με διέκοψε η πόρτα.
"Κύριε Σακελλαρίδη, ήρθε ένα δέμα για σας, στο Πανεπιστήμιο."
"Φέρτο μου!" Τι δέμα να μου ήρθε εδώ, συνήθως έρχονται όλα σπίτι μου.
Ο γραμματέας μου άφησε το δέμα πάνω στο γραφείο και έφυγε...
Το άνοιξα με περιέργεια...