Για πάντα μαθήτρια σου

Mini Chapter

Έχουν περάσει τρεις ώρες και δεν έχει φανεί ακόμα. Μου είχε πει ότι θα ερχόταν αμέσως. Δεν έχει απαντήσει στις δεκαεφτά κλήσεις που του έχω κάνει. Κάνω εδώ και ώρες βόλτες στο μπαλκόνι, μήπως και βγει. Όταν του χτύπησα το κουδούνι δεν μου άνοιξε. Το αυτοκίνητο του είναι εδώ. Τα φώτα του ανοιχτά.
Αγωνία και φόβος με κατακλύζει, απαισιόδοξες σκέψεις.
Βραδιάζει και δεν εχει εμφανιστεί. Και εάν έχει πάθει κάτι;
Αποφασιστικά, παίρνω τα κλειδιά μου και φεύγω από το διαμέρισμα μου. Κατεβαίνω κάτω και πηγαίνω προς την πολυκατοικία του. Χτυπάω το κουδούνι της εξώπορτας, δεν παίρνω απάντηση. Χτυπάω ένα άλλο τυχαίο κουδούνι και χωρίς να ρωτήσουν μου ανοίγουν. Με τις σκάλες ανεβαίνω όσο πιο γρήγορα μπορώ, μέχρι τον όροφο του. Λαχανιασμένη αρχίζω να χτυπάω το κουδούνι του διαμερίσματος του, χωρίς ανταπόκριση. Με τα χέρια μου χτυπάω με δύναμη την πόρτα, φωνάζοντας το όνομα του. Όσο πιο έντονα φωνάζω το όνομα του, τόσο πιο πυκνή γίνεται η εμφάνιση των δακρύων του.
"Άρη! Άρη Γαμω!" Φωνάζω με λυγμούς και με όλη τη δύναμη, χτυπώντας την πόρτα.
Παίρνω ανάσα και ακουμπάω την πλάτη μου στην πόρτα του. Νέα δάκρυα κάνουν την εμφάνιση τους. Το σώμα μου γλιστράει σιγά σιγά μέχρι το πάτωμα, ώσπου η πλάτη μου ακουμπάει πίσω.
Καλύπτω το πρόσωπο μου με τα χέρια μου, παίρνοντας βαθιές ανάσες. Γιατί κάνω σαν κοριτσάκι; 
[...]
Κοιτάζω το κινητό μου. Έχουν περάσει δύο ώρες. Έχει πάει 10 και εγώ κάνω βόλτες στο διάδρομο του ορόφου. Ξαφνικά ακούγεται ένας περίεργος ήχος από μέσα, σαν κάτι να σπάει. Δεν αργεί να ακουστεί και μία κραυγή οργής. Και είναι δική του, είμαι σίγουρη.
Τρέχω και ξαναχτυπάω την πόρτα του.
"Άρη, άνοιξε εγώ είμαι." Φωνάζω. Ακούω βήματα να πλησιάζουν.
Αργά αργά, η πόρτα ανοίγει. Τον κοιτάζω απορημένη. Φαίνεται ταλαιπωρημένος. Τα μαλλιά του ανακατεμένα. Τα μάτια του κόκκινα. Κοιτάζω γύρω στο σπίτι. Ένα σπασμένο μπουκάλι ουίσκι στο πάτωμα και άλλο ένα άδειο ριγμένο, επάνω στο τραπέζι. Στο πάτωμα πεσμένα αποτσίγαρα και κουτιά τσιγάρων. Ο χώρος μύριζε καπνό.
Εκείνος με κοιτούσε με ένα χαζό χαμόγελο.
"Άρη;" ρωτάω κοιτώντας κατάματα.
"Γεια σου κουκλάκι." Λέει χαζογελώντας μέσα από λόξυγγα.
"Άρη είσαι καλά;" τον πλησιάζω ακουμπώντας το μάγουλο του.
"Εξαίσια είμαι μωρό. Αλλά τώρα που ήρθες μπορώ να γίνω και καλύτερα." Είπε τραβώντας με πάνω του.
"Άρη είσαι μεθυσμένος. Θα σε βάλω να κοιμηθείς."
"Μμμμ, θέλω πρώτα να κάνουμε κάτι άλλο." Είπε και με τράβηξε στο δωμάτιο του.
"Όχι Άρη, δε θέλω. Είσαι μεθυσμένος. Δεν ξέρεις καν ποια είμαι." Ψέλλισα σιγανά κοιτώντας τα κόκκινα μάτια του.
"Και βέβαια, ξέρω ποια είσαι αγάπη μου." Είπε ενώ με τράβηξε ξανά επάνω του.
"Δεν ξέρεις τι κανεις, δε θα θυμάσαι..." λέω προσπαθώντας να μην παραδοθώ στο μεθυσμένο άγγιγμα του.
"Και; Λες και είναι η πρώτη μας φορα;" ψιθύρισε αισθησιακά στο αυτί μου, ενώ το χέρι του έκανε βόλτες σε όλο μου το κορμί.
"Άρη..." αναφώνησα έχοντας αφεθεί στο χάδι του.
Πλησίασε τα χείλη μου και άρχισε ένα παθιασμένο φιλί, κάνοντας παιχνίδι με τις γλώσσες μας. Σιγά σιγά με έριξε στο κρεβάτι, χωρίς να σταματήσει το φιλί.
"Σε θέλω Άρη!" Ψιθύρισα
"Και εγώ σε θέλω Victoria. Όσο τίποτα άλλο." Βγήκαν σαν καρφιά οι λέξεις από το στόμα του και μου καρφώθηκαν στην καρδιά.
Τον έσπρωξα πίσω και σηκώθηκα, δίνοντας του ένα χαστούκι.
Έφυγα γρήγορα από το δωμάτιο και περπάτησα μέχρι το σαλόνι. Πριν ανοίξω την πόρτα το μάτι μου πήρε ένα χαρτί στο πάτωμα. Το άρπαξα χωρίς σκέψη και άρχισα να το διαβάζω. Ήταν γράμμα από εκείνη. Κατάλαβα την παρουσία του στην άκρη του σαλονιού. Δεν του έδωσα σημασία συνεχίζοντας να διαβάζω το γράμμα. Με κάθε φράση της, απελευθερωνόταν και ένα δάκρυ μου. Μόλις διάβασα τα τελευταία της λόγια, το πέταξα κάτω. Του έριξα μία κατάματη ματιά με τα δάκρυα, άνοιξα την πόρτα και έφυγα. Τσέκαρα τις τσέπες μου. Κλειδιά και κινητό ήταν στη θέση τους.
Αφού έφυγα από την πολυκατοικία του περπάτησα μέχρι την δική μου και ανέβηκα μέχρι το διαμέρισμα μου. Μπήκα μέσα και ξάπλωσα στον καναπέ, αφήνοντας τα δάκρυα ελεύθερα να τρέξουν στα μάγουλα μου.
Άρχισαν σκέψεις, εικόνες και λόγια να έρχονται στο νου μου. Όσο και αν μεθυσμένος ήταν, δεν μπορώ να συγχωρήσω τα λόγια του. Η Victoria θα είναι πάντα ανάμεσα στη σχέση μας, έστω και νοητά. Δεν μπορεί να ξεχαστεί ένας τέτοιος έρωτας. Δεν μπορώ εγώ να γκρεμίσω κάθε ανάμνηση που είχαν μαζί, δεν μπορώ εγώ να τους χαλάσω αυτό που είχαν.
Πρέπει να παραιτηθώ...

Μικρό κεφάλαιο, αλλά καθοριστικό.💥
Τέτοια mini chapters θα υπάρχουν στην ιστορία.
Όχι μόνο επειδή δεν έχω χρόνο, αλλά θα καθορίζουν την εξέλιξη της ιστορίας
Και θα είναι σκόπιμα.
Παρόλα αυτά μην επαναπαύεστε,
Σύντομα έρχεται κεφάλαιο και θα είναι
"Mega Chapter".👌🏻
Μετά από Mini Chapter θα ακολουθεί Mega!💪🏼💪🏼💪🏼
Οπότε μείνετε συντονισμένοι.
Τα λέμε.
Και μην ξεχνάτε.
Μην είστε γατάκια, γατάκια.🐱
Φιλιαααά

            
                                                                                                                                                                                       Anonymous Writer