Για πάντα μαθήτρια σου

Νιώθω αλλιώς

Άρη POV (P:point O:of V:view)
Περπάτησα στο διάδρομο της σχολής για να παω στην αίθουσα. Διασταυρώθηκα με την Έμμα.
Μου έδωσε την εντύπωση ότι ήταν κλαμμενη. Μόλις γύρισε το βλέμμα της επάνω μου, επιβεβαίωσα οτι έκλαιγα, τα μάγουλα της ήταν κόκκινα, σαν να ήταν χτυπημένα όμως και κρατούσε τους καρπούς της.
Έτρεξε αφήνοντας τους λυγμούς της και έφυγε από κοντά μου. Ήθελα τόσο να την ακολουθήσω, αλλά στο διάδρομο ήταν ο πρύτανης. Με ανησυχία οδηγήθηκα στην αίθουσα.
Εκείνη προφανώς δεν ήταν μέσα. Έλειπε και ήμουν σίγουρος οτι κάτι είχε συμβεί για να κλαίει.
"Καλημέρα! Σημερα σας μοιράζω ενα διαγώνισμα." Είπα σοβαρά και κατάλαβα τη δυσαρέσκεια των μαθητών.
" Ας περιμένουμε λίγο όμως, λείπουν αρκετά άτομα." Ειπα και έκατσα στην καρέκλα μου.
Μετά από δυό λεπτά ξεπρόβαλε στην πόρτα η Έμμα. Τα μάτια της ήταν κόκκινα, τα μάγουλα της το ίδιο. Παρατήρησα ότι προσπαθούσε να κατεβάσει οσο πιο πολυ μπορούσε τα μανίκια της, καλύπτοντας τους καρπούς της.
"Εμ, Συγγνωμη κε Σακελλαρίδη. Προέκυψε κάτι απρόοπτο."είπε χωρίς ενέργεια, κοίταξε το πάτωμα και πήγε σε μία θέση πίσω πίσω.
Άρχισα να μετανιώνω για το διαγώνισμα, αλλα δεν μπορούσα να κάνω πίσω.
"Λοιπόν παίδες! Ας μοιράσουμε τα θέματα."
Αφού μοίρασα τα θέματα, έφτασα να δώσω το τελευταίο διαγώνισμα στην Έμμα.
Δεν με κοίταξε καθόλου. Της το άφησα αργά αργά και παρατήρησα τους καρπούς της. Ίσα που είχαν ανεβεί τα μανίκια. Οι καρποί της ήταν μελανιασμένοι. Σαν κάποιος να της τα είχε δέσει, ή σαν κάποιος να την είχε σφίξει.
Απομακρύνθηκα αργά σκεφτόμενος τι μπορεί να συναιβη. Ανησυχούσα αρκετά.
"Εεε, λοιπόν, όποιος θέλει διευκρινίσεις να σηκώσει το χέρι του. Καλή επιτυχία."
Όλη έσκυψαν στο γραπτό τους. Εγώ ήμουν καρφωμένος σε εκείνη. Έγραφε βαριεστημένα, χωρίς εκείνη την ορεξη που είχε τις προηγούμενες φορές.
Την είδα να γυρνάει πολύ γρήγορα τη σελίδα. Πώς το έπαθε συνήθως γράφει μία σελίδα για καθε θέμα.
Οι πρώτοι μαθητές, άρχισαν να αφήνουν τα γραπτά τους.
Κανείς δεν φαινόταν ευχαριστημένος από το γραπτό του. Μέσα στους πρώτους ήταν προς ξάφνιασμα μου, και η Έμμα. Μου άφησε το γραπτό της και δεν άργησε να εξαφανιστεί. Το πήρα και του έριξα μια γρήγορη ματιά. Είχε γράψει πολύ λίγα πράγματα, σε σχέση με τις άλλες φορές. Ήταν αρκετά λακωνική και δεν έλειπαν από το γραπτό της οι μουτζούρες. Παρόλο που είχε γράψει λίγα πράγματα στα θέματα, ήταν όλα ορθά και με κάλυπταν. Ήταν καλό γραπτό, αλλά δεν την είχα συνηθίσει σε τέτοιες αμεσότητες.

Αφού άδειασε η τάξη, πήρα την τσάντα μου και βγήκα έξω. Ήθελα να την βρω, να της μιλήσω. Να δω τι είχε. Γαμώτο, ανησυχώ! Είχα ξεχάσει καθετί είχε προηγηθεί, που με έκανε να την αγνοώ. Τώρα πια, απλώς ηθελα να βεβαιωθώ οτι είναι ασφαλής και καλά. Με γοργό βήμα, έκανα τον γύρο της σχολής, στους ορόφους, στις τουαλέτες, στην καφετέρια.
Αφού δεν τη βρήκα πουθενά αποφάσισα να πάω στη βιβλιοθήκη για να διορθώσω κανένα γραπτό και να δω τη βιβλιογραφία.
Μόλις μπήκα την αντίκρισα να κάθεται, πάνω από ενα βιβλίο.
Μα που αλλού θα ήταν; θυμήθηκα που μου είχε πει, ότι όταν δεν είναι καλά ψυχολογικά, παίρνει ενα βιβλίο και χάνεται επί ώρες μέσα σε αυτο, για να ξεχαστεί.
Με αργά βήματα, την πλησίασα. Δεν με κατάλαβε, φορούσε και ακουστικά στα αυτιά.
Ούτε που σήκωσε το βλέμμα.
Της χάιδεψα τον ώμο. Εκείνη μου έπιασε το χέρι και το έσφιξε. Με είχε καταλάβει. Νόμιζα μέχρι που.
"Αλέξη μου, δε μπορώ να μιλήσουμε τωρα, δε το αφήνεις για άλλη μέρα;"
Whattt? Όχι κα Αλέξης της.
Έβηξα και Εκείνη γύρισε και με είδε. Ξαφνιάστηκε και αφήσε το χέρι της από το δικό μου.
"Τι κανεις εδώ Άρη;" ρώτησε ξεψυχισμένα.
Η φωνή της ήταν βραχνή, ταλαιπωρημένη.
"Εμμα μου, είσαι καλά;" ρώτησα γλυκά ενώ κάθισα στην καρέκλα δίπλα της.
"Τι θες Άρη;" με ρώτησε ξανά χωρίς να αλλάξει ο τόνος της.
"Γαμω! Εμμα, τι έχει γίνει; Ανησυχώ!" Της έπιασα τα χέρια και τα ένωσα με τα δικά μου.
"Άρη, μπορείς να με αφήσεις μόνη μου; Εσύ ήθελες το ίδιο, θυμασαι; Με έδιωξες από το σπίτι σου."είπε βουρκωμένη με παραπονεμένο βλέμμα.
"Έμμα, δε το εννοούσα. Μπορώ να σου εξηγήσω. Απλά έλα μαζί μου!" Είπα και σηκώθηκα όρθιος.
Περίμενα να αρνηθεί, αλλα σηκώθηκε και εκείνη. Δε μίλησε. Χαμογέλασα και άρχισα να περπατάω. Αφήνοντας απόσταση μεταξύ μας, να μη μας πάρει χαμπάρι κανείς, φτάσαμε στον εξωτερικό χώρο της σχολής. Βγήκα έξω και πήγα προς το αμάξι μου. Μπήκα μέσα. Μετά από τρία λεπτά, μπήκε και εκείνη.
Χωρίς να μιλήσουμε, έβαλα μπρος τη μηχανή και ξεκίνησα να οδηγώ.
"Δεν έχεις άλλες ώρες μαθήματος;" με ρώτησε σιγά.
"όχι, σήμερα. πήρα άδεια να φύγω νωρίτερα." Είπα και κοίταξα το δρόμο.
"Μάλιστα..." ειπε και κοίταξε προς τα έξω. Χάιδευε ασυναίσθητα τους καρπούς της.
Αφού φτάσαμε στη γειτονιά μας, βγήκαμε από το αμάξι και ανεβήκαμε στο διαμέρισμα μου. Μπήκαμε μέσα και την έβαλα να κάτσει στον καναπέ.
Έβγαλα το σακάκι μου και κάθισα δίπλα της.
"Εμμα..."είπα γλυκά και κοιταχτήκαμε στα μάτια.
"Έμμα... Συγγνωμη." Είπα κοφτά χωρίς να κοιτάξω άλλου, πέρα από τα πανέμορφα μάτια της.
"Άρη..." σιγοψυθίρισε παραπονεμένα.
"Σσσςς! Έμμα, Συγγνωμη που σε έδιωξα, αλλά εκνευρίστηκα και λυπήθηκα που μου είπες οτι δεν το εννοούσες. Γιατί, εγώ νιώθω αλλιώς." Άφησα τις λέξεις να βγουν αυθόρμητα μέσα από το στόμα μου, δεν με πολυένοιαξε. Αυτό ήθελα, την αλήθεια.
Τα μάτια της άνοιξαν και συνέχισαν να με κοιτούν.
"Τι αλλιώς, Άρη;" ρώτησε ξαφνιασμένη.

Και ΜΠΟΥΜΜΜ
Εδώ ειμαι πάλι,
Με καινούργιο κεφαλαιάκιιι!
Σας άρεσε;
Πάντως εμένα ήταν από τα αγαπημένα μου....
Μην ξεχάσατε το αστεράκι και ένα σχόλιο!
Τα εκτιμώ πολυ!
Επίσης μεγάλη αξία για μένα έχουν και τα μηνύματα σας! Οπότε στείλτε μου ελεύθερα
Παιδεςςςς!
Φιλάκια πολλά!
Τα λέμε, πολύ σύντομα!
😊😊😊😊