Και γείτονας;

748 41 2
                                    

Άνοιξε η πόρτα.
"Καλησπ..."
κοιταχτήκαμε με γουρλωμένα μάτια. Τι; τι... έκανε αυτός εδώ;
"Εμμμ... γεια σας" πρώτη φορα ήμουν τόσο αμήχανη.
"Γεια σας!" Είπε και έσφιξε πιο πάνω την πετσέτα που κάλυπτε το γυμνό του σώμα.
Τα μάτια μου έπεσαν στους κοιλιακούς του.
Παναγία μου!
"Τι γυρεύετε τέτοια ώρα εδώ, δεσποινίς;" με ρώτησε σοβαρά και αυστηρά.
"Λάθος, λάθος!" Είπα και πήγα να φύγω.
"Ψάχνετε κάποιον;" με σταμάτησε η φωνή του.
"Ναι! Αλλα δεν είσαι εσύ, προφανώς" ειπα κια γύρισα προς το μέρος του.
"Από ότι καταλάβατε θα είμαστε γείτονες." Είπε ανέκφραστος.
"Ναι, ναι.' Ειπα μέσα από τα δόντια μου.
"Να ντυνεστε λίγο καλύτερα, ψιχαλίζει και όπου να ναι θα ρίξει καρέκλες."
"Δεν νομίζω να σε ενδιαφέρει η εμφάνιση μου! Δεν είναι δουλειά σου!"
"Δίκιο έχετε. Παρακαλώ να μου μιλάτε στον πληθυντικό! Δεν έχουμε κάποια σχέση φιλική. Κάποιες συμπτώσεις δεν πρέπει να σας κάνουν να νιώθετε οικειότητα μαζι μου. Ειμαι και εξακολουθώ να ειμαι καθηγητης σας. Καληνύχτα." Ειπε απότομα και έκλεισε την πόρτα στη μούρη μου.
Βάρεσα μια μπουνιά στον τοίχο και κατέβηκα στο ισόγειο. Βγήκα έξω και πέρασα απέναντι, κρατώντας το χέρι μου, που πονούσε υπερβολικά.

Μπήκα στο διαμέρισμα μου και έτρεξα να βάλω πάγο στο χέρι μου.
Πονούσε αρκετά... κάθισα στον καναπέ μου και άνοιξα την τηλεόραση.
Πώς γίνεται να μου συμβαίνει εμένα αυτο; και δεν μπορώ να καταλάβω τι στο καλό έχει συμβεί. Την μία με σώζει από τα χέρια ενός μαλάκα στο λεωφορείο, μετά έρχεται ως καθηγητής και γίνεται επιθετικός και ερειστικός, την άλλη με παει σπίτι μου και τώρα είναι ο γείτονας μου.
Από την άλλη! Είδες τη ο σώμα του; κάτι κοιλιακοί... Απαπαπα κόλαση.
Αλλά άμα είναι να είναι τόσο μαλακας γαμησε το.

Πήγα στο δωμάτιο μου, έβαλα τις πιτζάμες μου και έπεσα ξερή στο κρεβάτι.

....
Έχω ήδη ντυθεί και ετοιμαστεί. Είναι ωρα να φύγω. Πήρα την ομπρέλα μου και την τσάντα μου και κατέβηκα κάτω. Μπήκα στην καφετέρια δίπλα από το σπίτι για να πάρω καφέ.
"Γεια σου όμορφη! Πως να σε εξυπηρετήσω;" με ρώτησε με χαμόγελο ένας γλυκούλης, νέος και όμορφος.
"Καπουτσίνο, μέτριο" του είπα με ενα ελαφρύ χαμόγελο.
"Πρώτη φορα σε βλέπω εδώ! Πώς και από εδώ;" με ρώτησε ενώ έφτιαχνε τον καφέ.
"Μένω στην δίπλα ακριβώς πολυκατοικία."
"Τέλεια! Θα σε βλέπω συχνότερα λοιπόν." Ειπε ενώ μου έδωσε τον καφέ.
"Ορίστε" του εδωσα τα χρήματα και πήγα να φύγω.
"Ωππ, για που το έβαλες! Ξέχασες κάτι όμορφη!" Εμφανίστηκε μπροστά μου με ένα μάφιν!
"Τι είναι αυτο;"
"Για σένα! Ενα κερασματάκι για το καλοσωρισμα!"
"Σε ευχαριστώ πολυυυ!" Ειπα γλυκά
"Τα λέμε!" Είπε ενώ εγω παρακολουθούσα το σωμα του!
Ωραίος! Σκέφτηκα του χαμογέλασα και έφυγα!
Άρχισα να περπατάω. Έφτασα στη στάση, μπήκα στο λεωφορείο.
Έφτασα στη στάση μου και κατέβηκα προοριζομενη στη σχολή!
Μόλις μπήκα είδα δύο φοιτητές να με κοιτάζουν και να με σχολιάζουν!
Εντάξει το παραδέχομαι αυτό το τζιν μου τόνιζε λίγο έως και πολύ τον πισινό μου!
Γύρισα και τους έκλεισα το μάτι! Εκείνοι γέλασαν και γέλασα και εγώ προχωρώντας προς την τάξη μου.
Μπαίνω στην αίθουσα και κάθομαι μπροστά μπροστά. Έβγαλα το τετράδιο μου και το στιλό μου.
"Καλημέρα μικρηηη!" Μου είπε ο Αλέξης καθώς κάθισε δίπλα μου.
"Καλημέρα μεγάλε! Λες και έχουμε καμία διαφορααα ρε Αλεξ!" Του είπα χαμογελώντας.
"Είναι χαριτωμένο νομίζω!" Μου χαμογέλασε
Οι ψίθυροι τελείωσαν όταν μπήκε ο Άρης στην αίθουσα.
"Καλημέρα!" Ειπε ευδιάθετος
Κάρφωσε τα μάτια επάνω μου καθώς καθόμουν αρκετά κοντά του!
Του χαμογέλασα ειρωνικά.
" Λοιπόν! Πιστεύω ότι όλοι γνωρίζετε τους δύο μεγάλους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους! Δε θα σταθώ πολυ! Θα σας βάλω ενα διαγνωστικό διαγώνισμα, να δω τι γνωρίζετε από Αρχαία Φιλοσοφία!"
Οι φοιτητές διαμαρτυρήθηκαν, άλλοι με ενα ξεφύσημα, άλλοι με μια βρισιά και άλλοι με επιφωνήματα!
Εγώ έμεινα ανέκφραστη! Δεν με ένοιαζε και πολυ!
Αρχαία φιλοσοφία! Σιγά!
Άρχισε να μοιράζει τα φυλλάδια. Έφτασε στη θέση μου, με κοίταξε κατάματα και μιας και ήμουν τελευταία, είπε δυνατά.
"Μην αγχώνεστε, τα ξέρετε!" Απευθύνοντας σε όλους ενώ κοιτούσε μονο εμένα και το χέρι του είχε μείνει στο θρανίο μου πάνω στην κόλλα μου.
Πήρα το στιλό μου. Και του παραμέρισα υποτιμητικά το χέρι.
Ο Αλέξης με κοίταξε και μου κούνησε πάνω κάτω το κεφάλι, κοροϊδεύοντας τον καθηγητή.
Άρχισα να γράφω χαλαρά. Έκανα διαλείμματα μιας και ήξερα οτι τα είχα τα θέματα. Τον έπιανα να με καρφώνει με το βλέμμα του. Δεν γυρνούσα το κεφάλι αλλα τον καρφώνεις και εγώ.
Ο χρόνος τελείωνε. Είχα μείνει μονο εγώ μέσα και ένας άλλος πιο πίσω. Εκείνος παρέδωσε την κόλλα του και έφυγε.
Εγω είχα μείνει μέχρι το τέλος παρόλο που είχα τελειώσει από νωρίς! Έλεγχος το γραπτό μου συνέχεια, για να βεβαιωθώ οτι ήταν άριστο. Πρόσθεσα λεπτομέρειες και έκανα υπογραμμίσεις με διαφορετικό χρώμα για να εχει μια ωραία εικόνα το γραπτό.
"Δεν πειραζει Παξινού! Αν δεν ξέρετε μπορείτε να φύγετε. Σε πέντε λεπτά τελειώνει ο χρόνο σας!
" θα προτιμούσα να μείνω μέχρι το τέλος!" Του ειπα ενώ κοιτούσα το γραπτό μου.
Με πλησίασε!
"Πού έχετε κολλήσει;" με ρώτησε προσπαθώντας να δει το γραπτό μου.
"Αφήστε το!" Ειπα ενώ έκρυψα το γραπτό μου.
"Ούτως η άλλως θα το δω Παξινού! Εντάξει δεν πειραζει για τα λάθη και για όσα δεν ξερεις, διαγνωστικό είναι!"
Δεν απάντησα. Είχα γεμίσει αρκετές κόλλες! Έλεγξα άλλη μια φορά τα πάντα και σηκώθηκα όρθια!
"Ορίστε" του ειπα ξερά. Ενώ του εδωσα τις κόλλες μου, τις οποίες είχα βάλει σε σειρά και τις είχα ασφαλίσει με έναν συνδετήρα.
Γύρισα αμεσως χωρίς να δω καμία αντίδραση! Πήρα τα πράγματα μου και πέρασα από μπροστα του. Δεν το είχε αγγίξει. Δεν το είχε δει ΚΑΝ.
"Αντίο σας" του είπα και έφυγα από την αίθουσα.
....
"Επππ Ομορφηη" μου φώναξε ο Αλέξης από μακριά καθώς έφευγα.
"Ωππ! Αλέξη!"
"Να σε πάω κάπου;"μου είπε δείχνοντας μου τη μηχανή
"Δικιά σου;"ρώτησα έκπληκτη και εντυπωσιασμένη.
"Ναι!Έλα βάλε κράνος και σε πάω σπίτι!"είπε δίνοντας μου ένα κράνος
"Μωρέ σίγουρα δεν είναι κόπος;"τον ρώτησα διστακτικά βάζοντας το κράνος.
"Άντε ρε! Ανέβα!"μου ειπε καβαλώντας τη μηχανή.
Ανέβηκα στη μηχανή.
"Λοιπόν! Φαντάζομαι ξέρεις πως να ισορροπείς; Τύλιξε τα χέρια σου γύρω μου, και ακουμπά το σώμα σου επάνω μου.
Έκανα οτι μου ειπε λίγο αμήχανα.
"Ελαα καλε! Δεν δαγκώνω!" Ειπε ενώ έσφιξε τα χέρια μου στη μέση του.
Μμμμ! Καλεεε! Τι κοιλιακοί είναι αυτοί εδώ που πιάνω θεέ μου!
Ακούμπησα χαλαρώνοντας το κεφάλι μου στην πλάτη του χωρίς να το πολυσκεφτώ.
"Έτσι βολεύσου!"μου είπε χαμογελώντας με το σεξι στραβό χαμόγελο, κοιτώντας με από τον καθρέπτη.
Η διαδρομή ήταν σύντομη. Γαμώτο! Ούτε που κατάλαβα οτι σταμάτησε η μηχανή και τον είχα σφίξει αρκετά.
Έβηξε Μα δεν πήρα χαμπάρι.
"Βολευτήκαμε;" με ρώτησε.
"Χαχαχα! Λίγο!" Του είπα ενώ κατέβηκα από τη μηχανή.
Έβγαλε αργά το κράνος του. Τόσο σεξι κίνηση.
"Σε ευχαριστώ πολύ!"
"Τίποτα, Καλέ!
"Εμμ! Ώρα να πηγαίνω!" Ήθελα τόσο πολύ να τον πάω επάνω και να τον... όχι όχι!
Θα με περάσει για εύκολη.
"Καλό μεσημέρι!" Του είπα και μπήκα στην πολυκατοικία.
Άκουσα τη μηχανή του να φεύγει και μπήκα στο διαμέρισμα.
Έβγαλα παπούτσια και ξάπλωσα στον καναπέ.
Με είχε ανάψει αυτός! Αλλά έπρεπε να διώξω καθε φαντασίωση.
Πήγα και έκανα ένα κρύο ντουζ. Φόρεσα εσώρουχα και μια σατέν ρόμπα. Άνοιξα τις κουρτίνες να μπει άπλετο φως στο σπίτι καθώς και τις μπαλκονόπορτες.
Έκανε ζέστη σήμερα, παρόλο που έβρεχε εχθές.
Βγήκα στο μπαλκόνι μαζί με το βιβλίο μου. Ήταν το Tractatus του Wittgenstein. Το αγαπούσα!
Άφησα τς βρεγμένα μαλλιά στους ώμους μου και έκατσα στον καναπέ του μπακονιού.
Δεν Ακουγόταν τίποτα. Η γειτονιά ήταν σχεδόν ακατοίκητη.
Άρχισα να διαβάζω. Το μυαλό μου είχε χαθεί στις σελίδες του βιβλίου. Δεν έπαιρνα το βλέμμα μου από τις σειρές που διάβαζα. Το βλέμμα μου διψούσε για μία ακόμα σελίδα.
Σταμάτησα για λίγο να επεξεργαστώ ένα κεφάλαιο. Έβγαλα το βλέμμα μου από το βιβλίο και χάθηκα στη σκέψη.
Και μπουμ!
"Γεια σας δεσποινίς Παξινού!" Άκουσα φωνή από το από το απέναντι μπαλκόνι.
Και για να καταλάβετε οι πολυκατοικίες μας απήχαν περίπου 3 μέτρα.
"Γεια σας κε Σακελλαρίδη!" Είπα και έχωσα ξανά το βλέμμα μου στο βιβλίο.
"Για το μάθημα μου διαβάζετε;" συνέχισε.
"Όχι, προς ευχαρίστηση μου διαβάζω!" Είπα χωρίς να τον κοιτάξω.
"Και ποιο είναι;"
"Το τρακτάτους του Βιτγκενστάιν!
"Εντυπωσιάζομαι!"
Τον κοίταξα κατάματα με σοβαρό βλέμμα και σηκώθηκα όρθια.
Φορούσε μονο τη βερμούδα του.
"Γιατί εντυπωσιάζεστε;" του είπα ενώ ακούμπησα τα χέρια μου στα κάγκελα.
"Δεν σας είχα και τόσο διαβαστερή!" Είπε αδιάφορα
"Μάλιστα."
Τον έπιασα Μα κοιτάει λίγο αμήχανα το σώμα μου.
Καλέ γιατί με κοιτάει έτσι; τι έχω;
Κοίταξα το σώμα μου και διαπίστωσα οτι η ρόμπα μου ήταν ανοιχτή, αποκαλύπτοντας τα εσώρουχα μου. Που παρεπιπτόντως ήταν και σέξι.
Έβηξα, και έδεσα κλειστά τη ρόμπα μου.
"Λοιπόν... τα λέμε αυριο Παξινού! Έχω και κάτι διαγνωστικά να διορθώσω!"
"Καλό απόγευμα!" Του είπα ενώ έτρεξα μέσα, κλείνοντας τις κουρτίνες.
Τι ντροπή Θεέ μου! Μόλις ο καθηγητής μου, που τόσο μισώ με είδε με τα εσώρουχα μου, και όχι τίποτα βαμβακερό κιόλας, δαντελωτά...πού να κρυφτώ;;;
Ο ήχος του κινητού μου με διέκοψε!
"Ναι;"
"Έλα Έμμα! Ο Αλέξης είμαι!"
"Ωππ γεια σου Αλέξη! Το γίνεται;"
" Να μωρέ! Έλεγα μήπως ήθελες να πάμε μαζί γυμναστήριο!"
" Επιτέλους! Και έψαχνα ένα γυμναστήριο για να περνάω το χρόνο μου."
" ωραία θα περάσω να σε πάρω σε μια ώρα!"
"Τέλεια! Φιλιά!"
Μόλις του έστειλα φιλιά! Πόσο βλάκας είμαι!

Έτρεξα στο δωμάτιο μου έβγαλα τη ρόμπα μου, το σουτιέν μου. Φόρεσα το αθλητικό μου μπουστάκι και έξω κολάν που με κολάκευε ιδιαίτερα, μπορώ να πω.
Μάζεψα τα μαλλιά μου σε μια κοτσίδα, αφήνοντας επίτηδες κάποιες φύτρες. Έβαλα μόνο λίγο μάσκαρα. Πήρα τον αθλητικό μου σάκο, τα κλειδιά μου και το κινητό. Πρωτού φύγω, πήγα να κλείσω τις μπαλκονόπορτες. Παρατήρησα οτι είχα αφήσει ορθάνοιχτη την κουρτίνα του δωματίου μου, την ώρα που άλλαζα.
Ελπίζω να μην με είδε ο μοναδικός γείτονας του ορόφου, που τυχαίνει να είναι ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ μου.
Αναστενάζοντας έφυγα από το σπίτι. Είχα κατέβει λίγο νωρίτερα, οπότε αποφάσισα να πάω να πάρω καφέδες από δίπλα.
Μπήκα μέσα. Είδα τον γοητευτικό νεαρό. Έκανε ένα άφωνο Ουαου, κάνοντας με να συνειδητοποιήσω τι φοραγα. Απτόητη συνέχισα και έφτασα κοντά του.
"Καλώς την!" Ειπε εξετάζοντας καθε σημείο του σώματος μου.
"Χελοου! Θα μου φτιάξεις δυο εσπρέσο μέτρια?"
"Δύο; τα νεύρα σου να προσέχεις μικρή!" Μου είπε γελώντας.
"Δεν είναι για μένα και οι δυο, βρε!"
"Μάλιστα! Από γυμναστήριο γυρνάς?"
"Οχιι τωρα παω!"
"Και εμείς τι φταίμε; Πρέπει να πηγαίνουμε τουαλέτα καθε φορα που πας γυμναστήριο;" είπε πονηρά
Μαλακα!
"Πόσο χρωστάω;" του είπα σοβαρά και ψυχρά.
" πέντε!"
"Ορίστε!" Είπα πετώντας τα λεφτά πάνω στον πάγκο και φεύγοντας.
Βγήκα έξω και κάθισα σε ένα παγκάκι.
Ήρθε εκείνος και κάθισε δίπλα μου.
"Ελααα! Συγγνωμη! Ήμουν μαλάκας, μου ξέφυγε ρεεε!" Είπε
" Χέστηκα ρε αγοράκι μου! Πέντε τωρα πήγαινε στη δουλίτσα σου."
"Ρεεε ελααα! Γαμωτο! Κάνω μαλακίες συχνά. Μη με συμμερίζεσαι. Απλώς δέξου τη συγνώμη μου!" Είπε κολλώντας πάνω μου.
"Άσε με γαμώτο."φώναξα και πήγα πιο μακριά.
Ήπια μια γουλιά από τον καφέ μου αγνοώντας τον.
" Ρεεε έλα! Απλώς μου ξέφυγε, τόσο σοβαρά το παίρνεις;" ειπε ακουμπώντας το χέρι μου.
Με μία απότομη κίνηση για να τον ξεφορτωθώ, έριξα κατα λάθος πάνω μου τους καφέδες.
"Αααα Γαμωτό είναι καυτό!" Ούρλιαξα
" Έλα μέσα να σου ρίξω κρύο νερό."
Πριν τον ακολουθήσω ένιωσα ένα παγωμένο νερό να έπεςε στο στέρνο μου, που είχε καεί.
Γύρισα το βλέμμα μου. Ήταν αυτός.
"Τι κανεις στην κοπέλα ρε ανώμαλε;" φώναξε ο σερβιτόρος
" Άστην και πήγαινε στη δουλειά σου ρε φίλε."
" Και να μείνει με εσένα ρε;"
" Πήγαινε μέσα, είναι... είναι φίλος μου." Είπα αμήχανα
Του έριξε μια άγρια ματιά και πήγε μέσα.

Για πάντα μαθήτρια σουDonde viven las historias. Descúbrelo ahora