Για πάντα μαθήτρια σου

"Μου έλειψες"

Δεν άντεξε την τράβηξε στην αγκαλιά του, συγκρατώντας τα δάκρυα του. Εκείνη τον αγκάλιασε αμέσως. Χωρίς να της έχουμε πει τίποτα. Μάλλον το ένστικτο είναι ισχυρό.
"Έμμα μου..." ψιθύρισε ο Άγγελος ενώ της χάιδεψε τα μαλλιά.
Εκείνη απομακρύνθηκε και με κοίταξε βουρκωμένη.
"Άρη... Ο Άγγελος. Ο Άγγελος είναι ο...;" ρώτησε ταραγμένη.
"Ο αδερφός σου. Είσαι η αδερφή μου Έμμα." Ψέλλισε περιμένοντας την αντίδραση της.
Εκείνη ξέσπασε σε κλάμματα και γονάτισε, κρύβοντας με τις παλάμες το πρόσωπο της. Έκλαιγε, έκλαιγε μανιωδώς, ανεγξελεκτα, αφήνοντας δυνατούς λυγμούς.
Ο Άγγελος γονάτισε και την αγκάλιασε, δεν συγκράτησε το δάκρυ του.
"Ηρέμησε Έμμα... Είμαι εδώ και δε θα ξαναφύγω."
Ξαφνικά το κλάμα της σταμάτησε. Δεν άργησε να χάσει τις αισθήσεις και να πέσει με την πλάτη επάνω στον Άγγελο.
"Τι έγινε; λιποθύμησε;" ρώτησα έντρομος, παραμερίζοντας τα μαλλια της από το.
πρόσωπο της.
"Έχασε τις αισθήσεις της. Τα πόδια της ,σήκωσε τα ψηλά."
Με γοργές κινήσεις της σήκωσα τα πόδια για να αιματωθεί ο εγκέφαλος.
"Θα την πάω να ξαπλώσει." Είπα και την σήκωσα στην αγκαλιά μου.
Εκείνος με ακολούθησε και βρεθήκαμε στο ακατάστατο δωμάτιο της.
Έσκυψα για να την βάλω να ξαπλώσει, αλλά είχε γαντζωθεί επάνω μου.
Προσπάθησα να την αφήσω, αλλα μάταια.
"Έχει ξυπνήσει..." λέει ο Άγγελος ενώ βλέπει τα μάτια της να τρεμοπαίζουν.
Το χέρι της με αγκάλιαζε από τη μέση.
"Νερό, πήγαινε φέρε νερό." Ειπα και ο Άγγελος έτρεξε στην κουζίνα.
Την έβαλα στο κρεβάτι της, αλλά όταν πήγα να σηκωθώ δεν με άφησε, το χέρι της είχε γαντζωθεί στο μπράτσο μου. Κάθισα δίπλα της.
Μου είχε λείψει τόσο πολύ. Ήταν τόσο ταλαιπωρημένη. Μαύροι κύκλοι, ανάκατα μαλλιά. Μα τόσο όμορφη.
Ο Άγγελος ήρθε με το νερό, ξαφνιασμένος που με είδε να κάθομαι και να χαϊδεύω την Έμμα.
"Εεε!" Είπε σαν αυστηρός αδερφός.
"Άγγελε, σου έχω εξηγήσει. Μην κάνεις σαν μαλακισμένο. Σου έχω πει τα πάντα για εμάς." Είπα και το βλέμμα του μαλάκωσε.
"Έχεις δίκιο, Συγγνώμη. Εάν δεν υπήρχες εσύ δεν θα την έβρισκα ποτέ."
Τα ματάκια της άνοιξαν. Το μπλε χρώμα έκανε την εμφάνιση του.
Κοίταξε εμένα και μετά τον Άγγελο.
Της εδωσα προσεκτικά να πιει το νερό.
Έφυγα από δίπλα της και περπάτησα μέχρι την πόρτα. Έκανα νόημα στον Άγγελο να της μιλήσει και την κοίταξα για μία τελευταία φορά.
Πριν φύγω άκουσα τη φωνή της.
"Φεύγεις;"
"Έτσι λέω." Είπα κοιτώντας τη κατάματα.
"Μη-" είπε διστακτικά. Σταμάτησε να μιλάει και γύρισε από την άλλη.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ανοίγω την πόρτα. Όταν βγαίνω από έξω, ακούω ένα "μη φύγεις." Και χαμογελαώ. Περπατάω προς το σαλόνι και κάθομαι. Δεν θα φύγω. Θα μείνω.
[...]
Είμαι αρκετή ώρα μόνος μου στο σαλόνι. Περιμένω μέχρι να βγει ο Άγγελος. Είμαι σίγουρος ότι θα της τα εξηγεί όλα. Δεν ξέρω πώς θα αντιδράσει όταν μάθει οτι εγώ έψαξα ενώ είχαμε χωρίσει. Φοβαμαι μήπως θυμώσει. Μήπως αντιδράσει που έχωσα τη μύτη μου ενώ είχαμε χωρίσει; Αλλά είχα δώσει μια υπόσχεση.
Τότε που πήγα στο Ίδρυμα δεν φανταζόμουν ότι θα τον έβρισκα τόσο γρήγορα.
Παρόλο που είχα τις υποψίες μου περπάτησα μαζί του στην αρχειοθήκη. Μόλις του είπα το όνομα Άγγελος Παξινός, γούρλωσε τα μάτια του και με κοίταξε. "Αυτοπροσώπως" μου είπε. Του τα εξήγησα όλα και φτάσαμε σήμερα εδώ.
Εκείνος προσπαθούσε να τη βρει, αλλά το αρχείο της Έμμας ήταν απόρρητο. Προσπάθησε να είχε πρόσβαση αλλά ποτέ δεν το κατάφερε.
Και τώρα είναι μέσα μαζί με την αδερφή του. Μαζί με την Έμμα του, που είχε χάσει περίπου εδώ και δεκαπέντε χρόνια.
Και τώρα επανασύνδεση. Τόσο όμορφο, τόσο αληθινό...
Τουλάχιστον τώρα η Έμμα, θα έχει κάποιον να την προστατεύει, γιατί εμένα πλέον δε με θέλει στη ζωή της, να τη φροντίζω, να την προστατεύω.