Για πάντα μαθήτρια σου

Παρελθόν

"Έμμα, πριν από εφτά χρόνια, βρισκόμουν στην Αγγλία, για το μεταπτυχιακό μου.
Έμενα στο Λονδίνο. Οι συμφοιτητές μου, ήταν άτομα από όλο τον κόσμο, από την Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ελβετία, γενικά από Ευρώπη. Έκανα γνωριμίες. Μία από αυτές ήταν η Victoria, που είδες πριν λίγο. Είχαμε αρχίσει να δενόμαστε, κυρίως όταν τη βοήθησα να ξεπεράσει το χωρισμό της. Είχε δεσμούς με την Ελλάδα, είχε τον παππού και τη γιαγιά της εδώ. Οι γονείς της είχαν πεθάνει σε αεροπορικό.
Έτσι, επισκεπτόταν συχνά την Ελλάδα, για να δει τους δικούς της. Την έβλεπα λοιπόν καθε φορά που ερχόταν. Ωσπου μου ανακοίνωσε οτι μετακομίζει μόνιμα στην Ελλάδα, γιατί η γιαγιά της είναι αρκετά άρρωστη. Ήθελε να την εχει κοντά της."

ο Άρης σταμάτησε για λίγο, πήρε μια ανάσα και με χάιδεψε. Ήξερα που κατέληγε η ιστορία. Με αυτούς τους δυο μαζί, σε έναν παράφορο έρωτα.
"Δενόμασταν όλο και πιο πολύ, βλεπόμασταν σχεδόν καθημερινά. Την ερωτεύτηκα. Ήταν αθώα, αγνή και είχε μια θηλυκότητα που με προσέλκυε. Συνάψαμε σχέση. Είχαμε πολύ δυνατά αισθήματα ο ένας για τον αλλον. Νιώθαμε οτι θα ήμασταν για πάντα μαζι. Αλλά αυτό γκρεμίστηκε, ένα πρωί. Ξύπνησα και δεν την είδα δίπλα μου. Τα ρούχα της, τα πραγμάτα της, ήταν εξαφανισμένα. Ένα γράμμα, ήταν μονο στο μαξιλάρι της.
Έλεγε, ότι με αγάπησε, οτι έζησε μαζί μου τον έρωτα, αλλά έπρεπε να παει πίσω στην Αγγλία, για έναν απροδιοριστο λόγο που δεν έμαθα ποτέ. Υποσχέθηκε οτι θα γυρίσει και θα συνεχίσουμε αυτο που είχαμε από εκεί που μείναμε. Δεν έχασα την πίστη μου, στην αρχή μιλούσαμε στο τηλεφωνο. Στο τελευταίο τηλεφώνημα της, υποσχέθηκα οτι δε θα την άφηνα ποτέ και όταν γυρνούσε Ελλάδα θα ήμασταν και πάλι μαζί.
Μετά δεν άκουσα ούτε τηλεφωνο από εκείνη, την έπαιρνα αλλα δεν απάντησε ποτέ. Πέρασαν πέντε χρόνια και την είχα ξεχάσει. Είχα πει στον εαυτό μου, οτι με παράτησε, όντως αυτο έκανε, έφυγε και δεν είπε τίποτα. Ήταν δύσκολο να την ξεπεράσω. Αλλα το έκανα. Και τώρα, ειμαι εδώ μαζί σου. Είναι δύσκολο που ξαναεμφανίστηκε στη ζωή μου, στη ζωή μας δηλαδή. Αλλά εγώ θα κάνω τα πάντα για να μη χαλάσει ποτέ αυτο που έχουμε εμείς οι δυο Έμμα. Γιατί νιώθω πραγματικά για σενα, δυνατα..."
Είχα δακρύσει. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Είχε κάτι δυνατό με αυτή τη γυναίκα. Σίγουρο πιο δυνατό από αυτο που έχουμε εμείς. Και της είχε υποσχεθεί οτι θα ξανά είναι μαζι. Τώρα υπόσχεται και σε εμένα. Και αν κανει το ίδιο;
Αυτή η κοπέλα δε φταίει σε τίποτα. Τον αγαπάει πραγματικά. Δεν ξερω...
"Μη με αφήσεις Άρη, σε παρακαλώ!" Είπα και έπεσα σην αγκαλιά του, που την είχα τόσο ανάγκη.
"Έμμα, ξερω οτι αμφιβάλλεις και φοβάσαι. Αλλα να ξέρεις τα εννοώ. Εμπιστεύσου με. Μην κανεις το ίδιο που έκανε εκείνη, είσαι διαφορετική το ξέρω. Μείνε μαζι μου, μη τα παρατήσεις, ό,τι και να γίνει." Είπε τρυφερά σφίγγοντας με στην αγκαλιά του.
Τα δάκρυα μου έτρεχαν ποτάμια. Ένιωθα ασφάλεια στο στέρνο του. Στην αγκαλιά του...
Με καθησύχασε και το τηλέφωνο του χτύπησε. Το αγνόησε και δεν κουνήθηκε.
Συνέχισε να χτυπάει για αρκετή ωρα.
"Νομίζω, πρέπει να το σηκώσεις." Είπα ενώ απομακρύνθηκα από το στήθος του, ρουφώντας τη μύτη μου.
"Δε θέλω Έμμα. Δε θέλω αυτή τη στιγμή να μιλήσω με κανέναν. Μονο μαζί σου. Θέλω να συζητήσουμε."
"Δεν έχω όρεξη για συζήτηση Άρη." Είπα ενώ σηκώθηκα και πήγα στην κουζίνα για νερό.
"Έμμα, σου είπα πράγματα από το παρελθόν μου, εσύ δεν μου έχεις πει τίποτε." Είπε εγώ ξαφνιάστηκα και μου έπεσε το ποτήρι.
"Γαμώτο." Έτρεξε γρήγορα κοντά μου.
"Συγγνωμη." Μόλις του είχα σπάσει ενα ποτήρι. Μπράβο Έμμα.
"Δε με νοιάζει για το κωλοποτηρο, απλώς φοβήθηκα μην κοπεις." Είπε και μου χαμογέλασε.
Έφερε τη σκούπα και μάζεψε τα γυαλιά προσεκτικά, είχα κάτσει στον καναπέ και έπαιζα με τα μαλλιά μου νευρικά. Δεν έχω μιλήσει σε πολλούς για το παρελθόν μου.
Δεν ξέρουν τίποτα, μόνο οι κολλητές μου από την Αθήνα και κάποιοι συγγενείς.
Ήρθε και κάθισε δίπλα μου.
"Έμμα, άμα δε θες μη μου πεις. Απλώς έχω απορίες."είπε κοιτώντας με στα μάτια.
"Άρη... Μου είναι δύσκολο..." πήγα να συνεχίσω.
"Απλώς ειμαστε σε σχέση Έμμα..." είπε ενοχλημένος.
"Μη με διακόπτεις Άρη. Μου είναι δύσκολο... Αλλά θα σου πω... Και να θυμάσαι, ότι και σου πω, μην με αφήσεις." Είπα κοιτώντας το πάτωμα.
"Ελπίζω μόνο να μην είναι φόνος..." είπε για να με κάνει να χαλαρώσω και να γελάσω.
Χαμογέλασα και τους άνοιξα τα χέρια, προσκαλώντας τον σε μία αγκαλιά.
Σαν μικρό παιδί ήρθε στην αγκαλιά μου. Έβαλα το κεφάλι του στα πόδια μου, ενώ το κεφάλι του κοιτούσε τα μάτια μου. Έπαιζα με τα μαλλιά του, ενώ πήρα μια βαθιά ανάσα, πριν ξεκινήσω.
"Μέχρι τα πέντε μου, ζούσα με τους γονείς μου και τον μεγαλύτερο αδερφό μου, ευτυχισμένη. Ναι θυμάμαι πώς ήμουν όταν ήμουν πέντε. Μπορώ να θυμηθώ πολλές στιγμές. Όλα τελείωσαν μόλις οι γονείς μου σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικό."
Και ναι, άλλη μια φορά που άρχισα να δακρύζω. Τον κοίταξα στα μάτια και συνέχισα.
"Εμένα και τον αδερφό μου μας πήγαν σε ίδρυμα, αφού έλεγξαν και διαπίστωσαν οτι δεν υπήρχε κανένας συγγενής που να ήταν κατάλληλος να μας φροντίσει.  Τον αδερφό μου τον πρώτο χρόνο, τον υιοθέτησε μια οικογένεια. Και χωριστήκαμε. Έμεινα εκεί μέχρι τα δώδεκα, ήταν φριχτά. Δεν είχα κανέναν, ούτε ΚΑΝ τον αδερφό μου. Με υιοθέτησε λοιπόν και εμένα στα δώδεκα, ένα ζευγάρι. Τους αγάπησα, με αγάπησαν, με φρόντισαν αρκετά. Ποτέ μου δεν τους είπα μπαμπά και μαμά, δεν τους αντικατέστησα ποτέ στη θέση των βιολογικών μου γονιών.Έκαναν τα πάντα για εμένα. Μέχρι που τελικά κατάφεραν να κάνουν δικό τους παιδί, όταν εγώ περνούσα την εφηβεία! Δεν με παραμέλησαν, όχι, δε τους κατηγορώ, αλλά δεν ήταν όπως πριν. Ήμουν καλά, όχι τέλεια, αλλα καλά. Μέχρι που ήλθε δεύτερο δυστύχημα στη ζωή μου. Και τους έχασα και αυτούς, μαζί με τον γιο τους, σκοτώθηκαν σε αεροπορικό. Και έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε. Με τον αδερφό μου, δεν έχω καταφέρει να επικοινωνήσω, αλλα προσπαθώ. Θέλω τόσο πολύ να τον βρω. Μου εχει λείψει."
Έκλαιγα με λυγμούς. Συνειδητοποιούσα για άλλη μια φορα, πόσο κακή ήταν η μοίρα μου, και πως δεν είχα κανέναν...
Σηκώθηκε από τα πόδια μου και με ξαναέκλεισε στην αγκαλιά του.
"Έμμα. Συγγνωμη, δεν ηθελα να σε ξανακάνω να κλάψεις..."
"Μου λείπουν, μου λείπουν όλοι Άρη."
Απομακρύνθηκε λίγο και κοίταξε το κολιέ μου.
Το έπιασα.
"Της μαμάς μου...δεν έχω καταφέρει να βρω κάτι άλλο πέρα από αυτο."
Με τράβηξε κοντά του και μου έδωσε ενα τρυφερό φιλί.
Ένιωθα ανακουφισμένη, σαν ένα βάρος να είχε φύγει από επάνω μου, από την άλλη όμως, δεν ηθελα να ξαναθυμηθώ, τόσο έντονα...

Anonymous Writer