Για πάντα μαθήτρια σου

Δεν καταλαβαίνω...

Είχε περάσει ήδη μία εβδομάδα από τη μέρα που είχα σχέση με τον Άρη. Ήμουν πιο ευτυχισμένη από πότε. Ποτέ πριν δεν είχα κάτι πιο σοβαρό, πέρα από σεξ και φάσωμα.
Δεν ήμουν πουτανα, φοβόμουν, δεν εμπιστευόμουν κανέναν να έχω κάτι σοβαρό μαζι μου. Τώρα εμπιστεύομαι πιο πολύ από ποτέ. Με νοιάζεται, με προστατεύει, με συμπληρώνει...

Ήταν Παρασκευή. Ήμουν στη σχολή, είχα τελευταία ώρα αυτόν μάθημα. Μπήκα στην αίθουσα, τον είδα να κάθεται στην έδρα του. Σήκωσε το βλέμμα του και μου χαμογέλασε διακριτικά. Πέρασα από μπροστά χαμογελαστή. Έκατσα στη θέση μου, δίπλα από την Αλεξάνδρα, είχαμε δεθεί πολυ.
"Καλημέρα αγάπη μου!" Με αγκάλιασε και έκανε χώρο να κάτσω.
Με τον Αλέξη, δεν ξέρω είχαμε αποστασιοποιηθεί. Είχε αφοσιωθεί στη γκομενα του τώρα, οπότε δεν είχε χρόνο για φιλίες.
Το μάθημα κυλούσε βαρετά. Πραγματικά, εάν δεν ήταν αυτός καθηγητης μου θα έλειπα. Θα ερχόμουν να γράψω μόνο εξεταστική. Λίγα πράγματα μάθαινα. Ήξερα ήδη τα περισσότερα.
Το μάθημα διέκοψε η πόρτα. Ο γραμματέας μπήκε στην τάξη.
"Κύριε Σακελλαρίδη, συγγνώμη που διακόπτω, αλλά πρέπει να έρθετε για λίγο. Σας ζητάει μία κυρία."
"Ποια κυρία, παρακαλώ;" ρώτησε κοφτά και σοβαρά.
"Η κύρια Victoria Adams."
Ποια είναι Καλέ αυτή; Από την οικογένεια Άdams? Τον είδα να ασπρίζει και να χάνει τα λόγια του. Ποια ήταν;
"Συγνώμη, αλλά δε θα διακόψω το μάθημα μου. Πείτε της να αποχωρήσει. Δεν υπάρχει κανένα ενδεχόμενο να μείνει πίσω η τάξη μου." Είπε και μου έριξε μια μάτια, σαν να ζητούσε μια αγκαλιά.
"Σας ζητάει επίμονα, νομίζω δε θα δεχτεί να φύγει. Είναι διατεθειμένη να μείνει μέχρι μετά τη λήξη του μαθήματος."
"Μάλιστα, μάλιστα. Αφήστε με να συνεχίσω τώρα."
Ταραγμένος, πέρασε τα δάχτυλα του μέσα από τα πυκνά μαλλια του.
"Λοιπον, λοιπόν.... παιδιά σχετικά με τις εργασίες σας."
Προσπάθησε να φανεί ψύχραιμος.
Δεν καταλάβαινα τι συμβαίνει. Ήθελα να πάω έξω να δω ποια είναι αυτή.
Σήκωσα το χέρι μου.
"Σχετικά με τις εργασίες, Παξινού;" ρώτησε ξεροκαταπίνοντας.
"Όχι, θα ήθελα να βγω έξω." Είπα κοιτώντας τον απορημένη.
"Συγγνωμη, αλλα δε θα σας δώσω την άδεια. Θα μιλήσω για τις εργασίες τώρα. Πρέπει να ακούσετε όλοι." Είπε σοβαρά.
Ξεκάθαρα , είχε καταλάβει οτι ηθελα να παω να δω, δεν με άφησε να βγω.
"Σας παρακαλώ, είναι ανάγκη κε Σακελλαρίδη."είπα ενώ σηκώθηκα αποφασισμένη.
"Καθίστε κάτω Παξινού. Τι νομίζετε οτι κάνετε;" είπε κοκκινιζοντας.
Τα είχε πάρει για τα καλά. Δεν ήθελε με τίποτα να πάω έξω.
"Κύριε, πρέπει να ξέρετε οτι οι άνθρωποι έχουν ανάγκες. Και κάποιες από αυτές είναι το κατούρημα." Είπα και έφυγα με γρήγορα βήματα, από την τάξη. Άκουσα γέλια από τους συμφοιτητές, αλλά διακόπηκαν με ένα δυνατό χτυπο στην έδρα.
Έτρεξα στους διαδρόμους και κατευθύνθηκα προς τα γραφεία και στη γραμματεία.
Πριν φτάσω, σκεφτόμουν ποια μπορεί να ήταν αυτή η Victoria. Καμιά θειά;η μαμά του μήπως; λες να είναι μισό αγγλάκι το μωρό μου; 
Μόλις έστριψα προς τα γραφεία, αντίκρισα μια επιβλητική γυναίκα να περπατάει πάνω κάτω στο διάδρομο.
Φορούσε ένα στενό φόρεμα, μέχρι το γόνατο. Ήταν ψηλόλιγνη, με μέση δαχτυλίδι. Τα μαλλιά τις ήταν σε αυστηρές μπούκλες, πού ήταν πιεσμένα κάτω από τα δύο ολόμαυρα γυαλιά της. Ηχούσε ο ήχος των τακουνιών της, ενώ περπάταγε. Το βήμα της ήταν, θηλυκό, αγέρωχο, κουνούσε ελαφρά τους γοφούς της, ενώ ο κορμός ήταν ολόισιος.
Σαν μία πραγματική μπαλαρίνα. Μόλις γύρισε αντίκρισα το πρόσωπο της.
Περίμενα να ήταν πιο αυστηρό, αντίθετα, ήταν πολύ γλυκό. Είχε έντονα ζυγωματικά, μεγάλα πράσινα μάτια, η μύτη της μικρή, ενώ τα χείλη της λεπτά. Το βάψιμο της ήταν ελαφρύ. Ήταν μικρή σε ηλικία, γύρω στα 25. Ίσα με τον Άρη περίπου την έκοβα.
Μόλις με είδε μου χαμογέλασε γλυκά και με πλησίασε. Τα δόντια της ήταν κατάλευκα.
"Hello!" Προφερε με μία χαριτωμένη, ψιλή φωνή.
"Εμμμ, hi!" Είπα αμήχανα.
"I am sorry, I am looking for mr Sakelaridis. Do you know him?"
"Εμ. Yeah, he is my teacher."είπα διστακτικά, η επιβλητική της παρουσία με κόμπλαρε.
"Can you tell me, please when is the lesson finishing?" Ρώτησε ήρεμη, ενώ εγώ επεξεργαζόμουν το πρόσωπο της από κοντά.
"Αα. Εμμμ... I think now. You will hear the Drinnnn"είπα εντελώς αμήχανα. Ήμουν καλή στα αγγλικά, απλά με κόμπλαρε.
Εκείνη γέλασε.
"Okay, then. I will hear the Drinnn." Είπε χαμογελώντας, μιμούμενη τον γελοίο ήχο που έβγαλα πριν από λίγο.
"I am going now."
"Thank you for your help sweetheart." Είπε και άρχισα να περπατάω.
Δεν ήξερα τι νιώσω. Είχα πολλές σκέψεις που μπέρδευαν τα συναισθήματα.
Το κουδούνι ήχησε και εγω συνέχισα να περπατάω. Ώσπου έπεσα πάνω σε ένα βαρύ σώμα. Ήταν του Άρη. Με κοίταξε φανερά αναστατωμένος.
"Ποια είναι;" ρώτησα μπερδεμένη.
"Περίμενε με, μην φύγεις, θα ερθω σε λίγο." Μου έδωσε ενα φιλί στο μέτωπο και έτρεξε στα γραφεία.
Πέρασαν πολλές σκεψεις από το μυαλό μου. Όλες κατέληγαν στο ίδιο συμπέρασμα.
Ενώ περπάτησα μέχρι την αίθουσα, για να μαζέψω τς πράγματα μου σκεφτόμουν.
Δεν υπήρχε άλλη εξήγηση, είναι καμία πρώην γκόμενα. Και εάν είναι ΝΥΝ; και δεν μου το εχει πει ποτέ;
Μάζεψα τα πράγματα μου και πήρα την τσάντα στους ωμούς μου. Βγήκα στο διάδρομο, χαμένη στις σκεψεις μου.
Ήταν τόσο όμορφη, πολύ πιο όμορφη από εμένα. Τόσο λεπτή, με αυτή τη μέση τη ζηλευτή, τη μέση δαχτυλίδι... Ήταν αψεγάδιαστη, νέα, δροσερή, γλυκιά, σωστό θηλυκό.
Σε αντίθεση με εμένα, με το χαλκά στη μύτη, όπως μου λένε πολλοί, με τα μακριά ολόισια άθλια μαλλιά μου, με τις φόρμες μου, με τα ξεκωλα μου, με τα σκισμένα μου. Μήπως δεν ήμουν θηλυκό σωστό; Μα όχι, αφού βαφομαι, φοράω φορέματα, τακούνια, έχω καμπύλες.
Δεν είσαι όμως θεόλιγνη Εμμα μου, δεν έχεις θεόλεπτη μέση, δεν έχεις πράσινα μάτια.
Και δε ντύνεσαι θηλυκά και σαν γυναίκα. Ντύνεσαι σαν έφηβη.
Μα ειμαι μονο 18-19. Τι να φορέσω τις Πενσιλ φούστες;
Αχχ δεν μπορώ... ένιωθα τόσο κατώτερη...
Ευτυχώς τις σκεψεις μου διέκοψε το χέρι του Άρη.
"Φεύγουμε." Είπε άγρια, θυμωμένος.
"Τι έπαθες;" ρώτησα αναστατωμένη.
"Arisss! You are a liar! You are a beast!" Ακούσα τη φωνή εκείνης από μακριά.
Ήταν κλαμμενη. Τι γινόταν.
Το χέρι του Άρη με οδήγησε μέχρι έξω από το σχολείο, μέχρι το αυτοκίνητο του.
Με έβαλε βίαια μέσα και μπήκε και εκείνος από την άλλη.
Έβαλε μπρος το αμάξι.
Φοβόμουν.... Τι γινόταν;
Δεν καταλάβαινα. Δεν ήξερα τι αισθανόμουν. Προσπαθούσα να βγάλω άκρη με ότι άκουσα. Οι σκεψεις μου με μπέρδευαν παραπάνω. Άρχισαν δάκρυα να κάνουν την εμφάνιση τους. Ο Άρης ήταν βίαιος, δεν ήταν τρυφερός, προστατευτικός.
Με κοίταξε και διέκρινε τα δάκρυα μου.
"Έμμα..." είπε ανασαίνοντας βαθιά.
Δεν του απάντησα. Έβαλα τα γυαλιά ηλίου μου και έτριψα το χέρι μου που πονούσε από το βίαιο τράβηγμα του.
"Γαμωτο, Έμμα.." είπε ενώ σταμάτησε στο φανάρι.
Μου σήκωσε τα γυαλιά αντικρίζοντας τα ποτάμια δακρύων που έτρεχαν από τα μάτια μου, στα μάγουλα μου."
"Έμμα, Συγγνωμη γαμώ. Συγγνωμη Γαμω. Δεν έπρεπε να ξεσπάσω πάνω σου. Αλλά προσπάθησα να σε απομακρύνω όσο πιο γρήγορα μπορούσα από αυτή." Είπε και πήγε να χαϊδέψει το μάγουλο μου
"Μη με ακουμπάς." Φώναξα μέσα στα κλάματα μου.
"Άσε με να σου τα εξηγήσω όλα, όταν φτάσουμε σπίτι."
Δεν μίλησα και κοίταξα το παράθυρο.
Η διαδρομή ήταν γρήγορη. Πάρκαρε κάτω από την πολυκατοικία του. Βγήκαμε έξω και μπήκαμε μέσα. Καλέσαμε στο ασανσέρ, και μπήκαμε. Πάτησε το κουμπί.
Ήμασταν σιωπηλοί. Με κοιτούσε λυπημένος. Είχα σκουπίσει τα δάκρυα μου και κοιτούσα το πάτωμα.
Αφού ξεκλείδωσε την πόρτα του, περάσαμε στο διαμέρισμα. Μου έκανε νεύμα να καθίσω. Κουλουριάστηκα στην άκρη του καναπέ, εξουθενωμένη.
Κάθισε δίπλα μου.
"Έμμα. Θα μιλήσω, θα στα πω όλα..."
Δεν μίλησα, είχα γυρισμένη την πλάτη μου εκείνος πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε....

Anonymous Writer