(Disorder)

Για όλα τα ποιήματα που έχω γράψει

Γράφω ένα ποίημα για να κλαφτώ,
γράφω ένα ποίημα για να δηλώσω το πόσο στην κοσμάρα μου είμαι.

Γράφω ένα ποίημα για όλα τα ποιήματα που έχω γράψει,
για όλα τα σκίτσα που έχω κάνει όσο κοιτούσα το κενό.

Οσο κοιτούσα το λευκό ταβάνι ενώ οι άλλοι προόδευαν και έκαναν τους γονείς τους περήφανους,
τους έκαναν να καυχιούνται ατέλειωτα,
ενώ οι δικοί μου γονείς χτυπούσαν τις γροθιές τους στους τοίχους για να ξορκίσουν το κακό.

Κι εγώ κοιτούσα το ταβάνι κι έπειτα ζωγράφιζα με μαύρο μελάνι και έγραφα ποιήματα με μισοτελειωμένα στυλό, όσο υπέφεραν τα χέρια των πρεσβυτέρων.

Κι εγώ κοιτούσα ταβάνια.

Και οι άλλοι έκαναν τους γονείς τους περήφανους.
Κι εκείνοι υπερηφανεύονταν με το κεφάλι υψωμένο στον ήλιο.

Και οι δικοί μου έσκυβαν το κεφάλι και κοιτούσαν το βρώμικο δάπεδο για ένα γαμημένο μεροκάματο.

Κι έλεγε, η μία μονάχα, ότι έχει έξυπνα παιδιά και χαμογελούσε, ενώ εγώ κοιτούσα ταβάνια κι έγραφα σάπια ποίηση σε μουτζουρωμένα τετράδια.
Κι εκείνη χαμογελούσε ακόμα κι αν πίστευε ότι έθαβα το μέλλον μου, γιατί πίστευε ότι είμαι έξυπνη κι εγώ έσκαβα ακόμα πιο βαθείς λάκους για να θάψω το παρηκμασμένο μυαλό μου.

Κι εκείνη έβγαζε μεροκάματα που εξαφανίζονταν σαν το καπνό κι έπειτα έψαχνε σε άδειες τσέπες και τρύπια πορτοφόλια.

Κι εκείνος μου έλεγε να μην είμαι κορόιδο, να βγάλω λεφτά και να τους γαμήσω όλους.

Κι εγώ έθαβα ακόμη πιο βαθιά το γαμημένο μέλλον μου κι έμπαινα ακόμα πιο βαθιά στην ψυχεδέλεια της τέχνης.
Μέχρι που εξαφανίστηκα μέσα σε αυτήν.~