Ναι ομως, κάθε μέρα ξυπνάμε, κάθε μέρα αντικρίζουμε τα ίδια πρόσωπα, ψελλίζουμε μηχανικά "καλημέρα", περπατάμε δίχως να βλέπουμε και κοιτάμε εντελώς απροσδόκητα τον ήλιο και ευχόμαστε να ήμασταν σε έναν άλλον τόπο της υφηλίου, να πίναμε καφέ σε ένα μικρό ξύλινο σπιτάκι στο βουνό και να βλέπαμε τον αχνό ήλιο να ξεπροβάλλει από το ψυχρό χιόνι.
Κι έτσι αφαιρούμαστε στοιχειωδώς και σκοντάφτουμε στον έμφυτο ρεαλισμό που προϋπάρχει στον καταραμένο προγραμματισμό μας.
Ετσι σκοντάφτουμε και σε χλωμά πρόσωπα που περπατούν αργά και εφοδιάζονται με καφεΐνη, όπως εμείς.
Εχει, πάντως, καταλήξει πολύ κοινότυπο το να περιγράφουμε τον εγκλωβισμό μας στην πραγματικότητα. Οι λέξεις μοιάζουν κι έχω γράψει χιλιάδες ποιήματα γι' αυτόν.
Είναι η ταχύτητα που μας κυνηγά.
Είναι η δειλία μας που μας χτυπά και εμείς υφιστάμεθα αδιαπραγμάτευτα τις συνέπεια της απάθειας μας.
Καταλήγει μαζοχιστικά διασκεδαστική η παρατήρηση της εξόντωσης μας από εμάς τους ίδιους.
STAI LEGGENDO
(Disorder)
PoesiaΠοίηση χωρίς νόημα σαν κραυγές δίχως συνοχή. Κείμενα δίχως κανένα στίγμα λευκού, μόνο ένα μαύρο χάος που καταπίνει βίαια κάθε πηγή φωτός. Μην ψάξετε για κανένα ψήγμα ελπίδας, θα δυσκολευτείτε να το διακρίνετε μέσα στην άγρια σκοτεινή άβυσσο που επεκ...
