Εχει κάτι το παρανοϊκό το να κινείσαι
σε μια πόλη,
σε ενα κτίριο,
σε ένα δωμάτιο,
σε κάτι υλικό.
Και η παράνοια σου είναι εντελώς άυλη,
σαν αέρας, αν και μερικές φορές γίνεται υγρή και με πνίγει.
Αποπροσανατολίζεσαι λες.
Νιώθεις ηλίθιος.
Νιώθεις μουδιασμένος.
Και λες ότι το μόνο που θες είναι να νιώσεις κανονικός.
Παρόλο που σου αρέσει να είσαι αυτό που είσαι.
Υπερηφανεύεσαι που δεν είσαι κανονικός.
Και τους κοροϊδεύεις εκείνους.
Και τους χλευάζουμε ζηλεύοντας τη σταθερότητα και την ψυχική τους ηρεμία.
Αλλά χαιρόμαστε που είμαστε εμείς.
Έχουμε και μία έπαρση.
Έχουμε και μια αυτογνωσία.
YOU ARE READING
(Disorder)
PoetryΠοίηση χωρίς νόημα σαν κραυγές δίχως συνοχή. Κείμενα δίχως κανένα στίγμα λευκού, μόνο ένα μαύρο χάος που καταπίνει βίαια κάθε πηγή φωτός. Μην ψάξετε για κανένα ψήγμα ελπίδας, θα δυσκολευτείτε να το διακρίνετε μέσα στην άγρια σκοτεινή άβυσσο που επεκ...
