Μάχη Με Τον Έρωτα

Κεφάλαιο 1

Είμαι η Στέλλα.... Είμαι εικοσιτεσσάρων χρονών και είμαι δασκάλα του kick boxing το οποίο λατρεύω από μικρή. Μέχρι 2 χρόνων μεγάλωσα με τους γονείς μου και μετά τον ξαφνικό θάνατο τους αναγκάστηκα να πάω σε ορφανοτροφείο. Δεν μου άρεσε ποτέ εκεί. Ήμουν και δύσκολο παιδί. Ήθελα να φύγω...και αυτό έκανα. Όταν ήμουν 10 χρόνων το έσκασα και τότε με βρήκε ο Αχιλλέας. Δεν ήταν πολύ μεγάλος σε ηλικία... Πρέπει να ήταν γύρω στα 25 με 26 όμως με μεγάλωσε τέλεια σαν να ήμουν δικό του παιδί. Εκείνος παιδιά δεν έχει.. όσο και να του λέω ότι πλέον πρέπει να βρει και αυτός μια γυναίκα να παντρευτεί να κάνει οικογένεια αυτός τίποτα.Με άφησε να κάνω αυτό που θέλω.. να ασχοληθώ με το box και τώρα είμαι μπλεγμένη σε παράνομους αγώνες πάλης κάτι το οποίο εκείνος ξέρει γιατί δεν του κρύβω τίποτα. Δεν του αρέσει αυτό που κάνω... Αλλά δεν μπορεί και να με εμποδίσει να το κάνω. Έχω μεγαλώσει και είναι επιλογή μου. Βέβαια είναι θανατηφόρα επιλογή γιατί μπορώ ανά πάσα στιγμή να πάθω το οτιδήποτε κατά την διάρκεια των αγώνων αλλά είμαι πολύ καλή σε αυτό που κάνω. Κάτι γρατσουνιές και μελανιές από τα χτυπήματα έχω αλλά εντάξει δεν είναι κάτι το σοβαρό. Γενικά μ αρέσει η ζωή μου... Έχω το σπίτι μου την δουλειά μου τα λεφτά μου.. και δεν εξαρτωμαι από κανέναν.
Η πόρτα του σπιτιού μου χτύπησε και ήμουν σίγουρη για το ποιος ήταν.
"Καλημέρα Αχιλλέα" λέω όταν ανοίγω την πόρτα.
"Καλημέρα μικρή... Τι κάνεις;"με ρωτάει.
"Καλά.. εσύ;"τον ρωτάω και εγώ.
"Μια χαρά.." μου απαντάει.
"Το είναι αυτό;"με ρωτάει όταν βλέπει ένα φάκελο στον πάγκο της κουζίνας.
"Εεεμμ από τους αγώνες.. με θέλουν σήμερα" του απαντάω με δισταγμό.
"Στέλλα... Πρέπει να το σταματήσεις αυτό.. δεν είναι για εσένα αυτά" μου λέει.
"Αχιλλέα προσέχω... Δεν είμαι μωρό" του λέω.
"Δεν είπα αυτό ρεε Στέλλα... Αλλά αυτό που κάνεις είναι και επικίνδυνο και παράνομο.. θες να σε πιάσουν καμία ώρα και μετά να μην ξέρω πως να σε βγάλω από την φυλακή;" Με ρωτάει.
"Όλα θα πάνε καλά... Δεν θα γίνει τίποτα" του λέω και εκείνος με αγκαλιάζει.
"Σε μεγάλωσα Στέλλα... Ανησυχώ για εσένα" μου λέει.
"Το ξέρω... Αλλά θα είμαι μια χαρά... Στο υπόσχομαι" του λέω και του δίνω ένα φιλί στο μάγουλο." Καφέ;" Τον ρωτάω και χαμογελάω.
"Βάλε"μου λέει και χαμόγελα και εκείνος.
"Εσύ πως πας με την δουλειά;" Τον ρωτάω.
"Αλλάζεις θέμα μικρή" μου απαντάει.
"Νομίζω ότι το δικό μου θέμα έληξε"του εξηγώ.
"Όχι δεν έληξε...αλλά δεν το κάνω θέλω γιατί δεν θέλω να τσακωθουμε"μου λέει εκείνος.
"Εεε τότε μην το συνεχίζεις Αχιλλέα"του λέω.
"Ρεε κοριτσάκι μου... Άκουσε με... Σταμάτα το αυτό σε παρακαλώ... Ξέρεις πως νιώθω εγώ τα πρωινά που έρχομαι να σε δω και σε βλέπω με σημάδια στο πρόσωπο μελανιές στο σώμα και κάποιες φορές σπασμένο χέρι" μου λέει.
"Έχουν φύγει όλα αυτά" του λέω.
"Θα αποκτήσεις καινούρια όμως... σήμερα... Εσύ νιώθεις καλά με αυτό; Είσαι τόσο ωραία κοπέλα γιατί να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;" Με ρωτάει.
"Αχιλλέα σε παρακαλώ... Το σταματάμε εδώ" του λέω.
"Καλά όπως θες... Δεν μπορώ να βγάλω άκρη μαζί σου... Μετανιώνω την ώρα και την στιγμή που ε άφησα να ασχοληθείς με την πάλη όταν ήσουν μικρή" μου λέει.
"Ήξερες ότι μου άρεσε" του λέω εγώ.
"Ναι...και για αυτό σε άφησα... Αλλά δεν ήξερα ότι θα καταλήξει έτσι όλο αυτό...αν το ήξερα δεν θα σε άφηνα" μου λέει.
" Καλά.... Πιες τον καφέ σου τώρα και πήγαινε στην δουλειά σου... Γιατί έχω και εγώ δουλειές"του λέω.
"Ναι τις ξέρω τις δουλειές σου... Προετοιμασία για τον αγκώνα... Ο σάκος του μποξ που έχεις σε αυτό το δωμάτιο βοηθάει πολύ" μου λέει και εγώ γελάω.
"Βοηθάει και στα νεύρα... Εκτόνωση" του λέω και τώρα γελάει εκείνος.
"Πάω στην δουλειά . Να προσέχεις"μου λέει.
"Θα προσέχω"του λέω και τον αγκαλιάζω και αφού με αγκαλιάζει και εκείνος φεύγει.
Μάζεψα την κουζίνα και πήγα στο δωμάτιο να βάλω αθλητικά ρούχα για να κάνω την προπόνηση μου.. Ήμουν μια ώρα χωμένη μέσα σε εκείνη το δωμάτιο και χτυπούσα έναν σάκο. Είναι το καλύτερο που κάνω κάθε μέρα.. με κάνει να ξεχνιέμαι. Με ηρεμεί. Πήγα να κάνω ένα μπάνιο και αφού τελείωσα πήγα στο μαθημα. Δουλεύω απόγευμα σήμερα και μετά έχω κατευθείαν αγώνες.
"Γεια σου Σπύρο" λέω όταν πάω στο γυμναστήριο.
"Καλώς την" μου λέει εκείνος.
"Το γίνεται;" Τον ρωτάω.
"Όλα καλά εσύ;" Με ρωτάει αν εκείνος.
"Μια χαρά" του λέω και πάω για το μαθημα.
Τα περισσότερα παιδιά ήταν είδη εδώ και με περίμεναν. Όταν ήρθαν και οι υπόλοιποι ξεκίνησε το μαθημα. Σήμερα είχα μια ώρα με το παιδικό τμήμα και 2 ώρες με το εφηβικό. Αφού τελείωσα το μαθημα πήγα στο γραφείο μου να πιω έναν καφέ....
"Να φέρω καφέ;" Ρωτάει ο Σπύρος.
"Ναι...αν μπορείς"του απανταω και εκείνος πάει για καφέ.
"Ορίστε" λέει μετά από λίγο.
"Ευχαριστώ" του λέω.
"Πώς πήγε το μαθημα;" Με ρωτάει.
"Πολύ καλά... Ειναι όλοι τους πολύ καλοί"του απανταω.
"Έχουν και καλή δασκάλα"μου λέει εκείνος και εγώ χαμογελαω.
"Λοιπόν... Χάρηκα που τα είπαμε... αλλά πρέπει να φύγω" του λέω αφού μαζεύω τα πράγματά μου σηκωνομαι από την καρέκλα.
"Τόσο γρήγορα;" Ρωτάει.
"Έχω δουλειές" του απανταω.
"Οκ... Τα λέμε" μου λέει και αφού τον χαιρετάω και εγώ φύγω.
"Καληνύχτα Μαρία" λέω στην κοπέλα που είναι στην είσοδο.
"Καληνύχτα Στέλλα" λέει εκείνη και βγαίνω από το γυμναστήριο.
Μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα να πηγαίνω προς το μέρος που γινόταν οι αγώνες. Ήταν σε ένα παλιό εγκαταλελειμμένο κτήριο μέσα σε κάτι στενά για να μην μπορούν εύκολα να το ανακαλύψουν. Άφησα το αυτοκίνητο μακριά από το κτήριο και περπατησα μέχρι εκεί. Χτύπησα την κεντρική πόρτα και περίμενα να μου ανοίξουν. Έχουν κάμερες για να ξέρουν ποιός είναι έξω.
"Γεια Μιχάλη" λέω όταν μπαίνω.
Ο Μιχάλης είναι υπεύθυνος στην είσοδο... Ελέγχει ποιός μπαίνει ποιος βγαίνει και ποιός έρχεται.
"Γεια σου Στέλλα" μου λέει εκείνος και προχωράω.
"Σε θέλει το αφεντικό" ακούω μια φωνή πίσω μου .
"Τι έγινε πάλι; ακόμα δεν ήρθα;" Τον ρωτάω.
"Δεν ξέρω.. εγώ εντολές εκτελώ" μου λέει και πάω μαζί του για να συναντήσω το αφεντικό.
"Τι έγινε πάλι αφεντικό... Διαταγές δίνεις κάθε φορά που έρχομαι να με ζητάς;" Τον ρωτάω.
"Κάπως έτσι" μου λέει και διώχνει τον μπράβο του για να μιλήσουμε μόνοι.
"Σε ακούω"του λέω.
"Σήμερα πρέπει να κερδίσεις οπωσδήποτε" μου λέει.
"Δεν έχω χάσει ποτέ" του λέω.
"Ναι αλλά είναι δύσκολος αντίπαλος και αν κερδίσεις θα βγάλουμε πολλά λεφτά... Σε συμφέρει... Κάθε φορά τα μισά από όσα βγάζω πάνε σε εσένα" μου λέει.
"Θα κάνω τα πάντα... Να φύγω τώρα;" Τον ρωτάω.
" Ναι πήγαινε να ετοιμαστείς"μου λέει και βγαίνω από το γραφείο του.
Πήγα να ετοιμαστώ και μετά πήγα στον Νίκο για να μου βάλει τις γάζες στο χέρι. Δεν χρησιμοποιούμε ποτέ γάντια.
"Έτοιμη;" Με ρωτάει ο Νίκος.
"Έτσι νομίζω" του λέω.
"Θα σκίσεις"μου λέει.
Εγώ χαμογελάω και μπαίνω στο ρινγκ.
Είναι όντως δύσκολος παίχτης... Πολύ εύσωμος. Φυσικά τον κέρδισα με λίγη δυσκολία και αρκετά σωματικά τραύματα.
Πήγα στον Νίκο για να περιποιηθεί τα τραύματα μου και αφού πήρα τα λεφτά που έπρεπε έφυγα για να γυρίσω στο σπίτι μου.
Όταν βγήκα κεντρικά στον δρόμο για να πάρω το αυτοκίνητο και να πάω στο σπίτι μου την έπεσαν κάτι τύποι για να με κλέψουν... Δεν τα κατάφερναν βέβαια γιατί εκεί που με έριξαν κάτω κάποιος τους χτύπησε και έφυγαν.
"Είσαι καλά;" Με ρωτάει εκείνος ο άγνωστος.
"Δεν χρειάζονταν να ανακατευτείς" του λέω και σηκώνομαι.
"Παρακαλώ"λέει εκείνος.
"Τέλος πάντων .. Ευχαριστώ" του λέω για να μην είμαι και αγενής.
"Έχεις χτυπήσει"μου λέει.
"Δεν είναι τίποτα" λέω" πρέπει να φύγω" του λέω.
"Δεν θα σε αφήσω να πας μόνη σου". Μου λέει.
"Το αυτοκίνητο μου είναι πιο κάτω" του λέω
"Θα σε συνοδεύσω μέχρι εκεί"μου λέει.
"Δεν σε ξέρω καν... Γιατί να σε εμπιστευτώ;" Τον ρωτάω.
"Μόλις σε βοήθησα" μου απαντάει.
"Χωρίς να στο ζητήσω αλλά και πάλι είσαι άγνωστος" του λέω.
"Με λένε Αλέξανδρο"μου λέει.
"Χάρηκα" λέω και περπατάω.
"Εσύ δεν μου είπες το όνομα σου" μου λέει και με ακολουθεί.
"Στέλλα"του λέω.
"Ωραία όνομα" μου λέει.
"Απλό" του λέω εγώ. "Ευχαριστώ για την βοήθεια μπορείς να πηγαίνεις τώρα" του λέω και ανοίγω την πόρτα από το αυτοκίνητο.
"Καληνύχτα... Και να προσέχεις" μου λέει ενώ εγώ μπαίνω στο αυτοκίνητο.
Ξεκίνησα να πηγαίνω προς το σπίτι. Ομολογώ να πω ότι ο τύπος ήταν αρκετά γοητευτικός. Μελαχρινός με σκουρόχρωμα μάτια. Γύρισα σπίτι και έβγαλα όλες τις σκέψεις από το μυαλό μου... Έκανα ένα μπάνιο για να χαλαρώσω και έπεσα στο κρεβάτι μου... Ήμουν τόσο ταλαιπωρημένη που με πήρε ο ύπνος κατευθείαν.

______________________________________________

Χευ

Αυτό είναι το πρώτο κεφάλαιο της νέας μου ιστορίας...

Ελπίζω να σας αρέσει.

Τα λέμε στο επόμενο.

Φιλάκια 💋💋💋