Μάχη Με Τον Έρωτα

Κεφάλαιο 5

Είμαι πολύ χαρούμενη που επιτέλους βλέπω τον Αχιλλέα με μια κοπέλα... Δεν τον έχω δει ποτέ τόσο χαρούμενο. Άντε να πάνε όλα καλά να παντρευτούν κιόλας. Μόνο να τον δω ευτυχισμένο. Πρέπει να πάρω και τον Άλεξ. Πήρα το κινητό στα χέρια μου και έψαξα τον αριθμό του.
"Καλημέρα" λέει όταν το σηκώνει.
"Καλημέρα.." του λέω και εγώ.
"Σε τι οφείλω αυτή την τιμή;" Με ρωτάει
"Να κεράσω κάψε; Σου χρωστάω μια βόλτα επειδή στο ακύρωσα εχθές" του απανταω.
"Τώρα δεν μπορώ επειδή είμαι στην δουλειά και δεν μπορώ να λείψω... Το απόγευμα τι κάνεις;" Με ρωτάει.
"Έχω εγώ δουλειά" του απανταω.
"Τότε το βράδυ... Την ίδια ώρα και στο ίδιο μέρος που είπαμε χθες" μου λέει..
"Δεν νομίζω ότι μπορώ εκείνη την ώρα" του λέω.
"Θέλεις πιο αργά;"με ρωτάει.
Δεν μπορώ να βγω μαζί του σήμερα.. έχω αγώνα... Μπορεί να χτυπήσω θα είμαι χάλια... Δεν θέλω να με δει έτσι.
"Μισό λεπτάκι να το τσεκαρω γιατί αυτές τις μέρες έχω και κάτι οικογενειακά θέματα" του λέω για να κερδίσω χρόνο.
"Ναι... συγγνώμη ξανά .. το βράδυ μου είναι γεμάτο σήμερα" του λέω.
"Τότε αύριο... Δεν θα μου το ακυρώσεις πάλι"μου λέει
"Αύριο σίγουρα...δεν θα το ακυρώσω" του λέω.
"Ωραία... Τα λέμε αύριο"μου λέει και κλείνουμε.
Μιας και δεν δουλεύω πρωί σήμερα είπα να μαγειρέψω κάτι καλό και να πάρω και τον Αχιλλέα και την Ζωήνα έρθουν να φάνε εδώ... Μιας και θα μείνει μαζί με τον Αχιλλέα θέλω να την γνωρίσω καλύτερα.
"Μικρή...το ευχάριστη έκπληξη" λέει ο Αχιλλέας όταν σηκώνει το τηλέφωνο.
"Δεν δουλεύω πρωί σήμερα και επειδή θα μαγειρέψω καλά σήμερα θα μου κάνεις την τιμή εσύ και η Ελπίδα να έρθετε να φάτε στο σπίτι μου...για να γνωρίσω και καλύτερα την Ελπίδα μιας και θα ζήσετε μαζί " του λέω .
"Εντάξει Στέλλα μου ...θα έρθουμε" μου λέει.
"Ωραία...σας περιμένω σε λίγο... Ετοιμάζω καφέ" του λέω και πριν προλάβει να απαντήσει κλείνω το τηλέφωνο.
Έβαλα καφέ στην καφετιέρα και μεγα ξεκίνησα να μαγειρεύω. Μισή ώρα μετά ήρθαν και ο Αχιλλέας με την Ζωή
"Καλώς τους" λέω όταν ανοίγω την πόρτα.
"Καλώς σε βρήκαμε" λέει η Ζωη και μου δίνει ένα κουτί.
"Δεν ήταν ανάγκη να φέρετε κάτι" της λέω και παίρνω το κουτί και το βάζω στο ψυγείο.
"Η Ζωή επέμενε... Πρώτη φορά στο σπίτι σου λέει...να μην πάμε με άδεια χέρια"μου λέει Αχιλλέας.
"Καθήστε να βάλω καφέ"τους λέω κάθονται στον καναπέ..
Εγώ κλείνω το φαγητό βάζω σε έναν δίσκο 3 κούπες με καφέ και πάω στο σαλόνι.
"Ορίστε" λέω και αφού σερβίρω τους καφέδες κάθομαι και εγώ.
"Πολύ ωραίο σοροί Στέλλα" μου λέει η Ζωή
"Να ναι καλά ο Αχιλλέας που βοήθησε και να το βρούμε αλλά και να το διακοσμήσουμε" της λέω.
"Μου έχει πει πολλά για εσένα" μου λέει μετά.
"Ελπίζω να έχει τα καλά μου" της λέω.
"Εγώ καλά έχω ακούσει" μου λέει εκείνη.
"Χαίρομαι για αυτό"λέω και κοιτάω τον Αχιλλέα.
"Τι με κοιτάς; Σιγά μην καθόμουν να θυμηθώ τι πέρασα μαζί σου" μου λέει και γελάμε.
"Ήμουν άτακτη αλλά όχι πάντα" του λέω με λίγο παράπονο.
"Ήσουν πολύ άτακτη αλλά δεν μετάνιωσα ποτέ μου την απόφαση που πήρα να σε μεγαλώσω" μου λέει και εγώ πιάνω το χέρι του.
"Δεν θα είχα καταφέρει τίποτα χωρίς εσένα" του λέω.
"Η αλήθεια είναι ότι μου μιλάει με πολύ αγάπη για εσένα...σαν να είσαι πραγματικό του παιδί"λέει η Ζωή" Σ αγαπάει πολύ" συνεχίζει.
"Και εγώ τον αγαπάω.. Πάρα πολύ" της λέω.
"Μου είπε ότι δουλεύεις σε γυμναστήριο;" Με ρωτάει.
"Ναι...αλλά δεν είμαι γυμνάστρια... Υπάρχει αίθουσα στο γυμναστήριο που διδάσκει kick boxing στα παιδιά και επειδή από μικρή μου άρεσε σαν άθλημα και σαν γυμναστή το διδάσκω στα παιδιά"της απανταω.
"Μια χαρά"μου λέει.
"Εσύ...δεν μου είπες με τι ασχολησε;" Την ρωτάω.
"Εγώ είμαι αρχιτέκτονας... εργάζομαι σε ένα γραφείο αρχιτεκτονικής" μου απαντάει .
"Ουάου... Ποτέ δεν το είχα με την ζωγραφική" της λέω και εκείνη γελάει.
"Δεν είναι μόνο ζωγραφική είναι και τα μαθηματικά που παίζουν ρόλο" μου λέει.
"Σε αυτά τα πάω καλύτερα" της λέω.
"Με συγχωρείτε" λέω όταν ακούω το κινητό μου να χτυπάει και σηκώνομαι για να το σηκώσω.
"Ναι" λέω όταν το σηκώνω.
"Γειά... Ο Άλεξ είμαι...έχω ένα κενό στην δουλειά και έλεγα μήπως ήθελες να πάμε για εκείνον τον καφέ που λέγαμε" μου λέει.
"Δεν μπορώ τώρα" του λέω αμήχανα γιατί ήταν και ο Αχιλλέας μπροστά... Ποτέ δεν του μιλούσα για τα προσωπικά μου... Ντρεπόμουν... Δεν είχα κιόλας... Δεν τα πήγαινα καλά με τα αγόρια.
"Έχεις δουλειά;" Με ρωτάει.
"Όχι ακριβώς...αλλά ...έχω παρέα"του απανταω.
"Εντάξει ..να μην ενοχλώ τότε... Θα τα πούμε αύριο" μου λέει.
"Εντάξει... Τα λέμε" του λέω και κλείνω το τηλέφωνο.
"Ποιός ήταν;" Με ρωτάει ο Αχιλλέας όταν ξανά πάω στο σαλόνι.
"Η Λυδία... Μου είπε αν θέλω να βγούμε για καφέ"του απανταω.
"Καιρό έχω να την δω...καλά είναι;" Με ρωτάει.
"Ναι μια χαρά... Σου στέλνει τα χαιρετησματα της" του απανταω και εκείνος πίνει μια γουλιά από τον καφέ του.
Καθώς συζητούσαμε για διάφορα θέματα χτύπησε το κουδούνι.
"Έρχομαι" λέω και πάω να ανοίξω την πόρτα.
"Λυδία" λέω όταν την βλέπω.
Τα ταρα... Την έκατσα τώρα.
"Αχιλλέα...τι κάνεις;" Τον ρωτάει.
"Καλά εσύ;" Την ρωτάει εκείνος.
Αααα ρεε Λυδία με έκαψες.
"Η κοπέλα;" Ρωτάει η Λυδία.
" Είναι η φίλη του Αχιλλέα η Ζωή" της λέω.
"Λυδία χάρηκα" της λέει εκείνη.
"Η Λυδία είναι η φίλη της Στέλλας η οποία παρεπιπτόντως την πήρε τηλέφωνο πρίν λίγο για να βγούνε" λέει ο Αχιλλέας.
"Ποιος καλέ εγώ;" Ρωτάει εκείνη.
"Εσύ βρε Λυδία μου .. δεν με πήρες πριν λίγο να πάμε για καφέ... Το ξέχασες;" Την ρωτάω μπας και σώσω την κατάσταση αλλά δεν το βλέπω.
"Ααα ναι καλέ... Πώς το ξέχασα.. εεε αφού έχεις παρέα να πηγαίνω εγώ θα τα πούμε μετά" μου λέει και φεύγει.
"Τι λέγαμε εμείς;" Λέω όταν φύγει η Λυδία.
"Λέγαμε ότι δεν μας είπες ακόμα ποιος ήταν στο τηλέφωνο" λέει ο Αχιλλέας.
"Η Λυδία" του απανταω.
"Βρε δεν αφήνεις τα ψέματα σε εμένα... εμένα θα κοροϊδέψεις..." Μου λέει.
"Έλα ρε Αχιλλέα τώρα... Άσε με.. δεν σου λέω" του λέω και νομίζω ότι κατάλαβε περί τίνος πρόκειται.
"Στελλιτσα" μου λέει.
"Σταμάτα"του λεω.
"Θα τα πούμε οι δυο μας κάποια στιγμή" μου λέει.
"Δεν πάμε να φάμε γιατί θα κρυώσει και το φαγητό" λέω και σηκωνομαστε να φάμε.
Αφού φάγαμε μάζεψα τα πιάτα και τα έπλυνα και μετά από λίγο ο Αχιλλέας με την Ζωή έφυγαν.
Τι του λες τώρα; Καλά κάτι θα βρω να του πω και να τα μπαλωσω.
Είχε περάσει η ώρα και πήγα να ντυθώ για να πάω στο μαθημα.
Αφού τελείωσα το μαθημα πήγα κατευθείαν στους αγώνες... Αφού τελείωσα και με αυτό το αφεντικό με ήθελε στο γραφείο του.
"Τι έγινε αφεντικό;" Τον ρωτάω.
"Σε θέλω και αύριο" μου λέει.
"Δεν μπορώ αύριο" του λέω.
"Θα έρθεις... Σε αυτά δεν υπάρχει δεν μπορώ"μου λέει.
"Μα δεν μπορώ... Έχω οικογενειακό θέμα" του λέω μπας και με απαλλάξει από αυτό.
Δεν γίνεται να το ακυρώσω και αύριο.
"Δεν με νοιάζει... αύριο θα είσαι εδώ στην ώρα σου και τέλος η συζήτηση" μου λέει.
"Και αν δεν είμαι τι θα γίνει;" Τον ρωτάω.
"Αυτό δεν θα ήθελες να το μάθεις" μου λέει.
"Έχω πει ότι οι απειλές δεν πιάνουν... Κάθε φορά που με ζητάτε είμαι εδώ... Δεν έχω λείψει ποτέ... Έχω ένα θέμα με την οικογένειά μου και δεν μπορώ να είμαι εδώ αύριο είναι τόσο τραγικό;" Τον ρωτάω.
"Θα είσαι εδώ στην ώρα σου...δεν θα το ξανά πω" μου λέει.
"Δεν μπορώ" του λέω.
"Να μπορέσεις... τέλος συζήτησης" μου λέει." Μπορείς να φύγεις" μου λέει και εγώ φεύγω.
Τι θα κάνω τώρα; Πώς θα το ακυρώσω για άλλη μια φορά;

______________________________________________

Χευ

Τι κάνετε;

Να και το πέμπτο κεφάλαιο.

Ελπίζω να σας άρεσε..

Τα στο επόμενο.

Φιλάκια 💋💋💋💋💋💋💋