Μάχη Με Τον Έρωτα

Κεφάλαιο 3

2 Μέρες Μετά

Έχω πάλι αγώνες σήμερα... Ακόμα δεν πρόλαβα να γίνω καλά και με φωνάζουν ξανά... Τι να κάνουμε...έτσι είναι αυτά... Όποτε θέλουν εκείνοι σε καλούν και παίζεις.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου ντύθηκα και πήγα να πιω καφέ... Σήμερα στο γυμναστήριο δουλεύω και το πρωί και το απόγευμα.. το μεσημέρι θα πάω από το σπίτι του Αχιλλέα να φάμε μαζί.. μου το ζήτησε και δεν ήθελα να το αρνηθώ... Έχω πολύ καιρό να πάω από το σπίτι του και εκτός αυτού είναι ο πατέρας μου... Ο πατέρας που ποτέ δεν είχα... Θα πάω να φάω με τον πατέρα μου. Μπορεί να μην τον είπα ποτέ μπαμπά γιατί δεν μου βγήκε ποτέ αλλά έτσι τον νιώθω. Σαν πατέρα μου. Όπως και την μαμά του Αχιλλέα.. όταν εκείνος αποφάσισε να με μεγαλώσει ήταν μόνο 22 χρόνων... Η Ελπίδα η μαμά του... Ηταν σαν μάνα μου... Σε αυτή έλεγα όλα τα προβλήματα μου... Πάνω στον ώμο της έκλαιγα όταν είχα κάτι... Τους αγαπώ και τους δύο τόσο πολύ... Αυτοί είναι η οικογένεια μου.. η οικογένεια που δεν είχα.. Έβγαλα αυτές τις σκέψεις από το μυαλό μου γιατί κάθε φορά που τα σκέφτομαι θέλω να ξεσπάσω... Όχι απαραίτητα να κλάψω... Να θυμώσω.. για τους γονείς μου... Για αυτούς που με άφησαν έξω από την πόρτα του ορφανοτροφείου για αυτούς που δεν νοιάστηκαν τόσα χρόνια να δουν αν ζω ή αν πέθανα... Στο ορφανοτροφείο μου είχαν πει ότι οι γονείς μου πέθαναν αλλά δεν τους πίστεψα ποτέ.. αν όντως είχαν πεθάνει θα μπορούσε να με μεγαλώσει κάποιος άλλος... Μια γιαγιά δεν είχα; Μια θεία; Κάτι... Απλά δεν με ήθελαν. Τόσο απλό.
Ήπια τον καφέ μου και μάζεψα την κουζίνα.. Πήγα στο δωμάτιο να πάρω την τσάντα και το κινητό μου και μετά έφυγα για το μαθημα.
"Καλημέρα Μαρία" λέω όταν μπαίνω.
"Καλημέρα"μου λέει και εκείνη.
"Θα μου φέρεις έναν καφέ στο γραφείο μου;" Την ρωτάω.
"Ναι φυσικά" λέει εκείνη.
"Ευχαριστώ πολύ" της λέω και πάω στο γραφείο μου.
"Ωπ ... καλημέρα" λέω Όταν μπαίνω στο γραφείο μου και βλέπω τον Σπύρο.
"Καλημέρα" μου λέει και εκείνος.
"Τι κάνεις εδώ;" Τον ρωτάω και κάθομαι.
"Σε περίμενα...θέλω κάτι να σε ρωτήσω"μου απαντάει.
"Ααα πες μου" του λέω.
"Έχουν μαζευτεί κάτι παιδιά αυτές τις μέρες που ενδιαφέρονται για το μαθημα σου.. και ήθελα να σε ρωτήσω αν μπορείς να κάνεις και δεύτερο τμήμα στο εφηβικό για να μην είναι όλα μαζί"μου λέει.
"Δεν είναι μόνο ότι θα είναι όλα μαζί... Είναι ότι τα καινούρια δεν ξέρουν αυτά που έχω διδάξει στα υπόλοιπα"του λέω.
"Ναι και αυτό...αλλα επειδή ξέρω ότι έχεις δύσκολο πρόγραμμα... Θα μπορέσεις να κάνεις επιπλέον ώρες;"με ρωτάει.
"Άσε με να δω λίγο το πρόγραμμα των μαθημάτων και θα σε ενημερώσω πριν φύγω" του λέω.
"Έγινε" μου λέει και τότε έρχεται και η Μαρία με τον καφέ.
"Ευχαριστώ Μαρία"της λέω και εκείνη φεύγει.
"Μιλάμε μετά εμείς" λέει ο Σπύρος και φεύγει και εκείνος.
"Για να δούμε τώρα τι μπορώ να κάνω" λέω από μέσα μου και κοιτάω το πρόγραμμα μου.
Ξεκινάνε και το σχολείο τώρα και δεν θα μπορούν να έρθουν και πρωί. Πρέπει να κάνω μεσημέρι μαθήματα... Θα τα προλαβαίνω όλα; Δεν ξέρω και κάθε πότε έχω τους αγώνες αλλιώς θα καθόμουν κι άλλο εδώ για να κάνω και ένα μαθημα πιο αργά. Τα άφησα όλα και πήγα να κάνω το μαθημα μου. Θα τα ξανά κοιτάξω μετά.
Αφού τελείωσα το μαθημα πήγα από το γραφείο μου να μαζέψω τα πράγματα μου και μετά πήγα από το γραφείο του Σπύρου.
"Να μπω;" Τον ρωτάω.
"Ναι έλα... καστε" μου απαντάει και κάθομαι.
" Λοιπόν... Τα παιδιά σε δύο εβδομάδες και λιγότερο ξεκινάνε σχολείο... Όποτε δεν μπορώ να κάνω πρωινά μαθήματα... Πρέπει να μπουν μεσημέρι και απόγευμα." Ξεκινάω να του λέω.
"Ναι" λέει εκείνος.
"Όποτε σκέφτηκα ότι αφού το εφηβικό κάνει μαθήματα δύο φορές την εβδομάδα από δύο ώρες το νέο τμήμα να κάνει όλη την εβδομάδα από μια ώρα ώστε να κάποια στιγμή να μπορέσω να ενώσω το τμήμα" του εξηγώ.
"Δεν σου φτάνουν 5 ώρες" μου λέει.
"Θα τα επιβαρύνω πολυ" του λέω.
"Εγώ προτείνω να κάνεις όλη την εβδομάδα μαθήματα όπως είπες αλλά την δύο μέρες της εβδομάδας να κάνεις δυωρο... Μόνο έτσι θα μπορέσεις να ενώσεις το τμήμα... Και ακόμα καλύτερα να κάνεις στο άλλο εφηβικό ένα δυωρο μόνο ώστε να μένουν πίσω και να τους φτάσουν οι άλλοι" μου λέει.
"Εντάξει... Θα το ξανά δω το απόγευμα γιατί τώρα πρέπει να φύγω" του λέω και φεύγω. δεν είναι κακό ετσι όπως το σκέφτηκε αλλά θα το ξανά δω το απόγευμα.
Μπήκα στο αυτοκίνητο και πήγα πρώτα από το σπίτι μου. Έκανα ένα μπάνιο άλλαξα και μετά πήγα στον Αχιλλέα. Πήρα και ένα κουτί γλυκά.. μην πάω και με άδεια χέρια..
"Ελπίδα"λέω όταν χτυπάω την πόρτα και αντί για τον Αχιλλέα μου ανοίγει εκείνη.
"Κορίτσι μου όμορφο"μου λέει και με αγκαλιάζει.
"Πόσο καιρό έχω να σε δω" της λέω.
"Παρα πολύ... Για αυτό ήρθα... Να σε δω ...να δω και τον γιό μου" μου λέει.
"Ο Αχιλλέας που είναι;" Την ρωτάω.
"Στην κουζίνα" μου λέει και πάω να δω τι κάνει.
"Πω πω... Χαράς την γυναίκα που θα σε πάρει" του λέω και εκείνος με κοιτάει.
"Τι με κοιτάς; Δεν νομίζεις ότι είναι καιρός να βρεις και εσύ μια ωραία γυναίκα να παντρευτείς να κάνεις οικογένεια" του λέω.
"Παιδί έχω..." Μου λέει.
Παιδί έχω... Μακάρι να ήξερε πόσο σημαντικό είναι για εμένα αυτό που είπε.
"Το παιδί σου όμως θέλει να σε δεί παντρεμένο... Και επίσης η κόρη θέλει αδερφάκι... Τόσα χρόνια το ζητάει" του λέω.
"Καλά θα δούμε...πάμε να φάμε τώρα" μου πεις και τον βοηθάω να πάει τα πιάτα στην κουζίνα.
Καθώς τρώγαμε συζητούσαμε μόνο για τον Αχιλλέα και για τον γάμο... Πρέπει να βρει μια γυναίκα και αυτός.. 35 χρόνων είναι... Μόνος του θα μείνει μια ζωή.. δεν την γλιτώνει από εμένα..