Μάχη Με Τον Έρωτα

Κεφάλαιο 20

Κοιμόμουν... Όμως ξαφνικά με ξύπνησε ο ήχος του κινητού μου.
"Ναι" λέω μέσα από τον ύπνο μου.
"Μωρό μου... Σε ξύπνησα;" Με ρωτάει ο Άλεξ.
"Όχι αγάπη μου.. τι έγινε;" Τον ρωτάω.
"Πήρα να σου πω ότι κάτι έτυχε στην δουλειά και δεν θα περάσω από εκεί το μεσημέρι.... Πρέπει να περάσω από το νοσοκομείο να ανακρίνω κάποιον ο οποίος τραυματίστηκε" μου λέει.
"Είναι σοβαρά τα πράγματα;" Τον ρωτάω.
"Δεν ξέρω... Δεν έχω μάθει... Ξέρω όμως οτι ο τύπος ήταν μπλεγμένος... Τραυματίστηκε την ώρα που γινόταν εμπόριο όπλων" μου λέει και έμεινα.
"Νταξει αγάπη .. να σου πω.. με παίρνει ο Αχιλλέας... πρέπει να σε αφήσω" του λέω και κλείνω το τηλέφωνο.
Ντύθηκα γρήγορα και πήγα στο μέρος.
"Χρήστο; Πού είναι ο Μιχάλης;" Τον ρωτάω.
"Λείπει σήμερα... Ήρθα εγώ στην θέση του... Εσύ τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα;" Με ρωτάει.
"Έχω δουλειά" του λέω και μπαίνω μέσα.
"Πού είναι ο Μιχάλης" λέω ενώ μπαίνω στο γραφείο του αφεντικού..
"Ήρεμα Στελλίτσα.. εδώ έχουμε δουλειά" μου λέει.
"Χέστηκα... Πες μου πού είναι" του λέω.
"Στο νοσοκομείο ... τραυματίστηκε εχθές καθώς γινόταν η ανταλλαγή... πλάκωσαν και οι μπάτσοι" μου λέει.
"Και τον άφησες έτσι; Ξέρεις ότι είναι στο νοσοκομείο τώρα;" Τον ρωτάω.
"Το φαντάστηκα...αλλά εσύ που το ξέρεις;" Ρωτάει.
" Να μην σε νοιάζει" του λέω και φεύγω από εκεί και παίρνω τον δρόμο για το νοσοκομείο.
Η νοσοκόμα με πήγε αμέσως στο δωμάτιο του.
Ευτυχώς είχε τις αισθήσεις του και είχε χτυπήσει μόνο στο πόδι.. εκεί τον πέτυχε η σφαίρα.
"Μιχάλη" του λέω.
"Τι κάνεις εσύ εδώ;'" με ρωτάει.
"Κάποιος έπρεπε να έρθει για εσένα... Και αφού δεν το έκανε κανένας άλλος ήρθα εγώ". Του λέω και κάθομαι σε μια καρέκλα δίπλα του.
" Δεν ήταν ανάγκη να έρθεις... Είμαι μια χαρά " μου λέει.
"το βλέπω" του λέω και εκείνος γελάει..
"Μιχάλη.. πρέπει να σταματήσεις να δουλεύεις εκεί" του λέω.
"Και εσύ το ίδιο... Μπορούμε να συμβεί και σε εσένα" μου λέει..
"Ναι αλλά δεν συνέβη... Σε εσένα έγινε... Σταμάτα...." Του λέω
"Αυτό έχω σκοπό... Αλλά δεν θα με αφήσει τόσο εύκολα.
"Του είσαι πλέον άχρηστος αφού τραυματίστηκες... Θα σε αφήσει πολύ πιο εύκολα από ότι πιστεύεις" του λέω.
"Σωστή παρατήρηση" μου λέει.
"Ανησύχησα όταν έμαθα τι έγινε" του λέω.
"Πώς το έμαθες;" Με ρωτάει.
"Τυχαία.. δεν έχει σημασία πως... Όμως.. θα έρθει εδώ η αστυνομία να σε ανακρίνει... Πρόσεχε τι θα πεις... Θα μας κάψεις όλους" του λέω.
"Θα προσέχω... Δεν θα σας θίξω το υπόσχομαι... Αν και μπορεί να με βάλουν μέσα για αυτό" μου λέει.
"Θα κανονίσω εγώ ...μην ανησυχείς" του λέω.
"Πώς θα το κάνεις αυτό;" Με ρωτάει.
" Έχω και εγώ τις άκρες μου στο τμήμα" του λέω και γελάει.
"Πάντα έχεις άκρες εσύ" μου λέει και γελάω και εγώ.
"Τι είπαν οι γιατροί πότε θα βγεις;" Τον ρωτάω.
"Σε μια εβδομάδα το πολύ.. δεν ήταν και πολύ σοβαρό το τραύμα" μου λέει.
" Ευτυχώς" του λέω.
"Δεσποινίς πρέπει να βγείτε τώρα... Έχει έρθει η αστυνομία και ζητά να δει τον νεαρό" μου λέει νοσοκόμα.
"Ναι βέβαια" της λέω.
Την έβαψα... Πέρασε η ώρα και ούτε που το κατάλαβα
"Στέλλα"λέει ο Μάνος όταν με βλέπει.
"Στέλλα" λέει και Άλεξ.
"Γεια σας παιδιά... Τι κάνετε;" Τους λέω.
"Τι κάνεις εσύ εδώ;" Με ρωτάει.
"Ήρθα να δω έναν φίλο" του απαντάω.
"Αυτός εδώ μέσα είναι φίλος σου;" Με ρωτάει.
"Ναι ο Μιχάλης... Γιατί τι έγινε;" Τον ρωτάω.
"Μάνο πήγαινε μέσα ξεκίνα και έρχομαι" λέει ο Άλεξ.
"Στέλλα αυτός εδώ είναι που τραυματίστηκε έχεις την ώρα που γινόταν το εμπόριο των όπλων" μου λέει.
"Αυτόν θα ερχόσουν να ανακρινεις;" Τον ρωτάω κάνοντας την αδιάφορη.
"Ναι... Μήπως σου είπε εσένα κάτι... Οτιδήποτε" μου λέει..
"Όχι... Τον ρώτησα αλλά δεν είπε κουβέντα... Δεν νομίζω να πει κάτι σε εσάς" του λέω.
"Ήξερες ότι είναι μπλεγμένος;" Με ρωτάει.
"Ναι.... Αλλά θα σταματήσει.. για αυτό....μην τον κάνετε τίποτα... Σε παρακαλώ .. είναι καλό παιδί" του λέω.
"Μόνο κάποιες πληροφορίες θα μας δώσει" μου λέει.
"Ωραία... Φεύγω εγώ τώρα... Θα τα πούμε" του λέω και αφού του δίνω ένα πεταχτό φιλί φεύγω από το νοσοκομείο.

Μεριά Αλέξανδρου

Περίεργα μας τα είπε αυτός .. δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν λένε την αλήθεια. . Τι φοβούνται; Όταν θα τους πιάσουμε δεν θα χρειάζεται να φοβηθούν τίποτα αρκεί να μας βοηθήσουν. Αλλά προτιμούν να μην πουν τίποτα... Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω με αυτό το θέμα... Έχω εξαντλήσει κάθε τρόπο... Δεν γίνεται τίποτα. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω για να μάθω τι συμβαίνει. Μόλις τελείωσα και με την δουλειά στο νοσοκομείο πήγα στο σπίτι... Έκανα ένα μπάνιο και μετά πήγα σπίτι την Στέλλα μόνο που εκείνη δεν ήταν εκεί.

Μεριά Στέλλας

Μόλις έφυγα από το νοσοκομείο πήγα από τον Αχιλλέα να δω τι κάνει... Να δω και την Ζωή.
"Γεια σας" λέω όταν ανοίγει την πόρτα ο Αχιλλέας.
"Καλώς την " μου λέει εκείνος.
"Γεια σου Ζωή" της λέω .
"Γεια σου Στέλλα μου
" Πώς είσαι;" Την ρωτάω.
"Μια χαρά... Προχωράμε κανονικά" μου λέει.
"Μάθαμε τι είναι;" Την ρωτάω.
"Μάλλον αγόρι.. αλλά δεν είναι και σίγουρο εκατό τοις εκατό ακόμα"μου λέει.
"Δεν πειράζει... Ότι και να είναι γερό να είναι" της λέω.
"Αυτό ακριβώς"  μου λέει.
"Μισό λεπτό" λέω όταν ακούω το κινητο μου να χτυπάει.
"Έλα " λέω όταν σηκώνω το τηλέφωνο.
"Πού είσαι;" Με ρωτάει ο Άλεξ.
"Στον Αχιλλέα" του λέω .
"Είμαι σπίτι σου... Θα έρθεις;" Με ρωτάει
"Ναι... Σε δύο λεπτά είμαι εκεί" του λέω και κλείνουμε
"Λοιπόν...εγώ φεύγω γιατί είναι ο Άλεξ στο σπίτι... Θα τα πούμε" λέω και αφού τους χαιρετάω φεύγω.
Όταν έφτασα στο σπίτι ο Άλεξ με περίμενε.
"Περίμενες ώρα;" Τον ρωτάω.
"Όχι..." Μου λέει και μπαίνουμε στο σπίτι.
"Τι έγινε με τον Μιχάλη; Σας είπε τίποτα;" Τον ρωτάω.
"Όχι... Τίποτα... Δυστυχώς" μου λέει.
" Ήμουν σίγουρη...ποτέ δεν μιλάει για αυτό... Έχω προσπαθήσει και εγώ εγώ να του μιλήσω" του λέω.
"Νομίζω ότι δεν θα βγάλω ποτέ άκρη με αυτό" μου λέει.
"Μην απογοητεύεσαι .. θα βρεις την άκρη εσύ... Δεν σε φοβάμαι" του λέω και με φιλάει.
"Θα μου μαγειρέψεις τώρα;" Τον ρωτάω.
"Ναι" μου λέει και γελάει.
Αφού μαγείρεψε φάγαμε και μετά ξαπλώσαμε στο κρεβάτι.

______________________________________________

Χεϋ
Τι κάνετε;

Αυτό είναι το κεφάλαιο ελπίζω να σας άρεσε.

Τα λέμε στο επόμενο...

Φιλάκια πολλά 💋💋💋💋💋💋