Μάχη Με Τον Έρωτα

Κεφάλαιο 2

Το πρωί άργησα να σηκωθώ... Ήμουν τόσο κουρασμένη και ταλαιπωρημένη. Σηκώθηκα και πήγα στο μπάνιο να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου...
"Γαμώτο" λέω όταν βλέπω την μελάνια στο μάτι μου. Φαίνεται πολύ. Αν έρθει ο Αχιλλέας και με δει έτσι θα θυμώσει περισσότερο.. αλλά μπορώ να πω ότι με χτύπησαν εχθές που προσπάθησαν να με κλέψουν...αλλά σιγά μην με πιστέψει. Έβγαλα το make up και προσπάθησα να καλύψω το μάτι μου όσο πιο που μπορούσα. Σχεδόν τα κατάφερα... Βέβαια ακόμα φαίνεται λίγο αλλά κάτι θα κάνω για αυτό. Έβαλα και λίγο πούδρα για να μην γυαλίζει το πρόσωπο μου και έτοιμη.. σαν καινούργιο το έκανα το μάτι μου. Πήγα στην κουζίνα να βάλω καφέ.. ακόμα νιώθω κούραση. Νιώθω αδύναμη... Σαν να κινούμαι με δυσκολία. Ξαφνικά εκεί που έπινα τον καφέ μου χτύπησε το κουδούνι. Ωχ.. ας μην είναι ο Αχιλλέας θεέ μου σε παρακαλώ.
"Καλημέρα Στέλλα" λέει η Λυδία και μπαίνει μέσα.
"Ευχαριστώ θεέ μου" λέω και κάνω στον σταυρό μου.
"Καλέ τι έπαθες;" Με ρωτάει.
"Τίποτα" της λέω και πάω στην κουζίνα.
Η Λυδία είναι πολύ καλή μου φίλη και πάντα βοηθάει σε όλα. Βέβαια δεν ξέρει για τους παράνομους αγώνες... Ο μόνος που το ξέρει αυτό είναι ο Αχιλλέας.
"Καλέ...τι έπαθε το μάτι σου;" Με ρωτάει.
Ακόμα φαίνεται γαμώτο; Ένα σορό make up έβαλα πάνω .. τι άλλο να κάνω;
"Εχθές όταν γύριζα από το γυμναστήριο μου την έπεσαν κάτι τύποι για να με κλέψουν και με χτύπησαν" της απανταω.
Είναι μια καλή δικαιολογία.
"Είσαι καλά τώρα; Πήρε σε έναν γιατρό να σε δεί;" Με ρωτάει.
"Μια χαρά είμαι Λυδία... Μια μελάνια είναι...θα φύγει" της λέω.
"Μα καλά...στο μάτι σε χτύπησαν;" Με ρωτάει μετά.
"Τους χτύπησα και εγώ ρεε Λυδία.. όπου Βρήκαν χτύπησν" της απανταω.
"Σωστά... έχει κανείς και box" λέει.
"Να βάλω καφέ;" Την ρωτάω.
"Και δεν βάζεις" μου λέει και της δίνω μια κούπα με καφέ.
"Για πες μου τα νέα σου; Πώς πάει η δουλειά;" Με ρωτάει.
"Άσε την δουλειά τώρα...έχω να σου πω" της λέω
"Τι έγινε;" Με ρωτάει.
"Εχθές... Όταν μου την έπεσαν οι τύποι για να με κλέψουν με βοήθησε κάποιος" της απαντάω.
"Άντρας;" Με Ρωτάει.
"Εσύ τι λες γυναίκα; Για να σου λέω κάποιος" της λέω .
"Και; Πώς ήταν; Ωραίος; Με ρωτάει.
"Γοητευτικός" της απαντάω
"Τι ξέρεις για εκείνον;" Με ρωτάει.
"Μόνο το όνομα του... Ήταν και άγνωστος... Δεν κάθησα να πιάσω κουβέντα μαζί του" της απανταω.
"Καλά έκανες... Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται" μου λέει.
"Καλός φαινόταν αλλά δεν ξέρω... Έτσι και αλλιώς δεν θα τον ξανά δω" της λέω
"Ποτέ δεν ξέρεις... μπορεί να τον πετύχεις στον δρόμο σου" μου λέει με νόημα.
"Η Αθήνα είναι μεγάλη.. τόσος κόσμος υπάρχει... Πάνω του θα ξανά πέσω;" Την ρωτάω.
"Ποτέ δεν ξέρεις... Άμα το θέλει η μοίρα" μου λέει.
"Ποια μοίρα μωρέ... Μην λες βλακείες" της λέω.
"Καλά ότι πεις...εγώ αυτά που είχα να πω τα είπα" λέει και σηκώνεται.
"Φεύγεις;" Την ρωτάω.
"Ναι...έχω κάτι δουλειές στο κέντρο.. θα τα πούμε" μου απαντάει.
"Τα λέμε" της λέω και εγώ και αφού φιλομαστε σταυρωτά εκείνη φεύγει.