Μάχη Με Τον Έρωτα

Κεφάλαιο 16

Σήμερα θα αφιερώσω την μέρα μου στην Ζωή... Πραγματικά είμαι τόσο χαρούμενη που ο Αχιλλέας επιτέλους φτιάχνει την ζωή του... Τόσα χρόνια ήταν αφοσιωμένος σε εμένα.... Στο να με μεγαλώσει σωστά και να με κάνει ότι είμαι τώρα...
"Ζωή .. άντε" της λέω.
"Τώρα καλέ έτοιμη είμαι" λέει και έρχεται στο σαλόνι.
"Έχουμε πολλά να κάνουμε... Άντε πάμε" της λέω και αφού εκείνη χαμογελάει βγαίνουμε από το σπίτι πήγαμε στα μαγαζιά.
"Να σου πω μικρή... Τι είναι αυτό;" Με ρωτάει και δείχνει το χέρι μου.
Γαμωτο...ακόμα φαίνεται... Και έβαλα πόσο make up πάνω.
"Χτύπησα...δεν είναι κάτι" της λέω.
Άντε να της εξηγήσεις τώρα.
"Κοίτα... Δεν ξερω αν ακόμα και τώρα με εμπιστεύεσαι αλλά θα παντρευτώ τον πατέρα σου... Δεν θα μπορείτε για πάντα να μου κρύβεται πράγματα" μου λέει και έχει και δίκιο.
"Έχεις δίκιο...και δεν είμαι μόνο εγώ... Είναι και εκείνος... Δεν θέλω να τον αφήσω να σου λέει ψέματα... Πάμε να κάνουμε τις δουλειές μας και ...θα σου πω αργότερα" της λέω και μπαίνουμε σε ένα μαγαζί για να δοκιμάσει νυφικά.
Είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου.
"Μην το σκέφτεσαι... διάλεξε ένα να δούμε πώς είναι πάνω σου" της λέω.
"Αυτό;" Με ρωτάει ενώ μου δείχνει ένα..
"Λίγο απλό..... Ελπίζω να είναι ο μοναδικός σου γάμος για αυτό κάντο σωστά" της λέω.
"Έχεις να προτείνεις κάτι;" Με ρωτάει.
"Αυτό" της λέω.
"Για να δείτε δούμε" μου λέει και πάει να το δοκιμάσει.
"Αργείς;" Την ρωτάω μετά από λίγο.
"Όχι έτοιμη είμαι" μου απαντάει.
"Άντε βγες να σε δω" της λέω.
"Δεν..." Λέει αλλά σταματάει.
"Έλα έξω και άσε τις βλακείες" της λέω και τότε την βλέπω.
"Αμ" λέω μόνο.
Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Δεν ήξερα τι να πω... Ήταν πανέμορφη. Σαν πριγκίπισσα.
"Χάλια..πάω να το βγάλω.." μου λέει.
"Όχι... Σταμάτα... Είσαι η πιο όμορφη νύφη που έχω δει ποτέ" της λέω.
"Υπερβολές" μου λέει.
"Καθόλου.. είσαι πανέμορφη" της λέω.
"Καλό είναι.... Εεε;" Με ρωτάει.
"Σου πάει" της λέω εγώ και εκείνη χαμογελάει.
"Θέλω να σου πω κάτι αλλά θα είναι το μυστικό μας έτσι; Δεν θα το πεις σε κανέναν" μου λέει.
"Στον τάφο μου θα το πάρω" της λέω.
"Καλά δεν θα χρειαστεί... Είναι μυστικό μέχρι να γίνει ο γάμος" μου λέει..
"Για πες" της λέω.
"Είμαι έγκυος"μου λέει..
"Αλήθεια; " Την ρωτάω.
"Ναι. . Έχω μπει ήδη στον πρώτο μου μήνα" μου λέει και εγώ την αγκαλιάζω.
"Συγχαρητήρια" της λέω
"Είναι έκπληξη .. κάνω τόσες μέρες υπομονή μέχρι τον γάμο για να τι πω στον Αχιλλέα" μου λέει.
"Δεν θα το μάθει κανείς... Μεταξύ μας θα μείνει" της λέω και εκείνη χαμογελάει.
"Παω να το βγάλω... Για να πάμε να δω για παπούτσια .. και για να βρεις και εσύ φόρεμα" μου λέει.
"Έχω εγώ...μην ανησυχείς" της λέω..
"Όχι δεν έχεις... Θα πάρεις τώρα... Θα με συνοδεύσεις στον γάμο μαζί με τον πατέρα μου" μου λέει ενώ αλλάζει.
"Τι;" Την ρωτάω.
"Αυτό που άκουσες .. θέλω να με πας στην εκκλησιά μαζί με τον πατέρα μου" μου λέει και έρχεται να φύγουμε.
Πήγαμε να διαλέξει και τα παπούτσια της και μετά ήρθε η σειρά μου. Να δω τώρα τι θα πάρω εγώ που δεν μου αρέσει τίποτα.
"Έλα κοίτα αυτό...είναι πολύ ωραίο" μου λέει η Ζωή.
"Άσπρο μωρέ;" Την ρωτάω.
"Ναι... Άσπρο θέλω να βάλεις... Θα είσαι κάτι σαν το μεγάλο μου παρανυφακι...έλα δοκίμασε το" μου λέει και μου δίνει ένα λευκό μακρύ φόρεμα.
"Άντε καλά" της λέω και πάω να το δοκιμάσω.
"Έτοιμη" της λέω μετά από λίγο.
"Εντάξει θα το πάρουμε" μου λέει αμέσως μόλις με βλέπει.
Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου... Δεν φοράω ποτέ φορέματα και τελικά δεν είναι και άσχημα.
Πήραμε και ένα ζευγάρι άσπρες γόβες και μετά καθήσαμε να πιούμε έναν καφέ για να ξεκουραστούμε.
Αφού καθίσαμε της εξήγησα τα πάντα σχετικά με τους παράνομους αγώνες... Δεν θέλω να βάζω και τον Αχιλλέα να λέει ψέματα στην γυναίκα του για τις δικές μου βλακείες.
"Είναι επικίνδυνο αυτό Στέλλα.... γιατί;" Με ρωτάει.
"Χρειαζομουν τα λεφτά για κάτι και ήταν πολλά για αυτό και ξεκίνησα" της λέω
"Τι να τα κάνεις τόσα λεφτά αγάπη μου;" Με ρωτάει.
"Η μαμά μου ζει Ζωή" της απαντάω.
"Μα είπατε ότι έχει πεθάνει" μου λέει.
"Έτσι νόμιζα και εγώ .. μέχρι που το ψάξαμε με τον Αχιλλέα και τελικά είναι ζωντανή... Και εδώ και 5 χρόνια ήταν σε κέντρο απεξάρτησης επειδή είχε πει μπλέξει με ναρκωτικά...κάτι τέτοιο... Και πλήρωνα το κέντρο όλα αυτά τα χρόνια ανώνυμα" της απαντάω.
"Ενώ σε είχε παρατήσει"
"Δεν ξερω γιατί το έκανα... Απλά το έκανα... Τώρα όμως είναι έξω... Και ψάχνει αυτόν που πλήρωνε... Βέβαια είμαι καλυμμένη από όσο ξερω" της λέω.
"Έχεις μεγάλη καρδιά Στέλλα μου... Και να προσέχεις σε ότι κανείς" μου λέει.
"Θα προσέχω... Και ευχαριστώ για όλα" της λέω εγώ.
"Εγώ ευχαριστώ που πέρασες όλη αυτή την ταλαιπωρία σήμερα" μου λέει.
"Πας καλά... Θα την ξανά περνούσα αν χρειαζόταν" της λέω και εκείνη χαμογελάει.
"Πάμε τώρα γιατί κουράστηκα πολύ σήμερα και δεν κάνει" μου λέει και γυρίζουμε στο σπίτι.
"Θέλω μια χάρη" μου λέει πριν κατέβει από το αυτοκίνητο
"Ότι θες" της λεω.
"Καταρχάς θέλω αν μπορείς να ξανά έρθεις στην πρόβα σε δύο μέρες... Και να ετοιμαστώ στο σπίτι σου εκείνη την μέρα γιατί στο εδώ θα είναι ο Αχιλλέας" μου λέει.
"Ναι και στα δύο" της λέω.
"Ωραία...θα τα ξανά πούμε" της λέω και φεύγω για το σπίτι μου.
Είχα ξεχάσει και το κινητο μου σπίτι. Με είχε πάρει ένα σορό φορές ο Άλεξ.
"Καλά που είσαι όλη μέρα;" Με ρωτάει όταν σηκώνει το τηλέφωνο.
"Ρεε μωρό μου σου είπα ότι θα ήμουν με την Ζωή" του απαντάω
"Και ήταν μεγάλος κόπος να σηκωθείς το κινητο σου" μου λέει.
"Το είχα ξεχάσει στο σπίτι" του λέω.
"Σπίτι είσαι τώρα;" Με ρωτάει.
"Ναι... Αλλά θα φύγω πάλι γιατί έχω μια δουλειά" του λέω.
"Άρα δεν θα σε δω" μου λέει.
"Όχι από ότι φαίνεται" του λέω εγώ
"Τέλος πάντων" μου λέει..
"Τα λέμε γιατί πρέπει να φύγω... Σ αγαπώ" του λέω και κλείνουμε .
Πήρα τηλέφωνο τον Άρη και του είπα να συναντηθούμε.
"Ευχαριστώ που ήρθες" μου λέει όταν με βλέπει.
"Είχα άλλη επιλογή;" Τον ρωτάω.
"Είχες...αλλά αποφάσισες να μάθεις" μου λέει.
"Τι θέλεις Άρη;" Τον ρωτάω.
"Να γνωρίσω την αδερφή μου" μου απαντάει.
"Τι;" Τον ρωτάω.
"Είμαι ο μεγάλος σου αδερφός" μου λέει.
"Δεν γίνεται... Μόνο η μαμά μου ζει... Ο πατέρας μου έχει πεθάνει πώς γίνεται να έχω μεγάλο αδερφό;" Τον ρωτάω.
"Όταν δεν άφησε η μαμά στο ορφανοτροφείο ήμουν 5 χρόνων και εσύ 2... Εκείνη την περίοδο ο μπαμπάς ήταν πολύ άρρωστος και πέθανε... Η μαμά δεν μπορούσε μόνη να μας μεγαλώσει και τους δύο και έτσι άφησε εσένα... Χωρίς βέβαια να θέλω εγώ... Εγώ της είπα να αφήσει εμένα... Που ήμουν μεγαλύτερος αλλά δεν το έκανε... Μετά φύγαμε από την πόλη... Γύρισε πριν από από 7 χρόνια αν θυμάμαι καλά... Τοτε η μαμά έμπλεξε με τα ναρκωτικά μέχρι που γνώρισε κάποιον τον παντρεύτηκε και όταν εκείνος κατάλαβε που είχε μπλέξει την έκλεισε σε ένα κέντρο απεξάρτησης... Το οποίο και πλήρωνες... Τώρα είναι έξω... Και σε ψάχνει" μου εξηγεί.
"Δεν πιστεύω να της είπες ότι ξέρεις που βρίσκομαι;" Τον ρωτάω.
"Όχι... αλλά θα το κάνω... Όπως θα μάθει και οτι πλήρωνες το κέντρο στο οποίο βρισκόταν" μου λέει.
"Άρη...αν το κάνεις αυτό δεν θα με ξανά δεις ποτέ...... Δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί της... Δεν θέλω καμία σχέση μαζί σας... εντάξει;" Του λέω.
"Εεε δεν φταίω εγώ που σε άφησε εκεί μέσα εντάξει... Πότε μου δεν ήθελα να σε αφήσω. Σ αγαπούσα περισσότερο από όλους.. και όλα αυτά τα χρόνια που δεν ήξερα τι κάνεις και πώς εσύ...αν ζεις ή αν έχεις πεθάνει έλεγα ότι έχω αδερφή... Δεν ήξερα που είσαι αλλά σ αγαπούσα... Και θα συνεχίσω να σε αγαπάω ακόμα και αν εσύ δεν θέλεις να με μάθεις ποτέ" μου λέει.
"22 χρόνια ήμουν μόνη... Κάνεις δεν με έψαξε...ούτε καν εκείνη... Και αν θέλει τώρα να με δει πες της ότι έχω γονείς... Που παρόλο που δεν είμαι δικό τους παιδί πάντα τρέχουν για εμένα... Και δεν με παρατάνε στα δύσκολα... Αυτό πες της... Και ότι δεν θέλω να την δω ποτέ μπροστά μου" του λέω και σηκώνομαι" ααα και τι ακόμα να της πεις... Όταν ήμουν δέκα χρόνων το έσκασα από το ορφανοτροφείο και με βρήκε κάποιος στον δρόμο και παραλίγο να με χτυπήσει με το αυτοκίνητο... Ήταν γύρω στα 24 με 25 τότε... Με γύρισε πίσω στο ορφανοτροφείο και μου υποσχέθηκε να με πάρει από εκεί... Και το έκανε... Και ήταν ενας άγνωστος για εμένα... Και έγινε ο καλύτερος πατέρας του κόσμου και χωρίς να έχει γυναίκα δίπλα μου. Ήταν και μάνα και πατέρας... Για αυτό μην μου λες ότι αυτή που θέλει να λέγεται και μάνα μου δεν μπορούσε να μας μεγαλώσει γιατί εγώ με έναν γονιό μεγάλωσα" του λέω και παίρνω τα πράματα μου .
"Στέλλα... Έχεις δίκιο εντάξει... Αλλά εγώ δεν σου έχω κάνει τίποτα... Εγώ σε έψαξα... Με το που ήρθαμε εδώ πήγα στο ορφανοτροφείο για να μάθω που είσαι .. και δυσκολεύτηκα πάρα πολύ για ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να ξέρει για εσένα μεσα από το ορφανοτροφείο είχε φύγει όμως το πάλεψα... Και τώρα είμαι εδώ...σε έχω βρει και δεν θα σε ξανά χάσω" μου λέει.
"Άυριο δουλεύω... Έλα από εκεί και θα σε πάρω μέγα να πάμε να μιλήσουμε ξανά... Τώρα όμως πρέπει να πάω σπίτι είμαι από το πρωί στο πόδι"του λέω και σηκώνεται και εκείνος.
"Εντάξει...αλλά πριν φύγεις μπορώ να κάνω κάτι;" Με ρωτάει.
"Τι;" Τον ρωτάω εγώ και με αγκαλιάζει.
"Ερχόσουν κάθε βράδυ για να σε πάρω αγκαλιά πριν κοιμηθείς... Και όταν δεν το έκανα κατεβαζες μούτρα και πήγαινες στο δωμάτιο σου μέχρι να έρθω να σε αγκαλιάσω" μου λέει ενώ με έχει στην αγκαλιά του.
"Γιατί το έκανα αυτό;" Τον ρωτάω.
"Ένιωθες ασφάλεια... Είχες ακούσει και την μαμά μια μέρα να μιλάει για το ορφανοτροφείο και φοβόσουν... " Μου λέει και με αφήνει." Κλαίς;" Με ρωτάει όταν με βλέπει.
"Καλά είμαι... Θέλω να πάω σπίτι .. θα τα πούμε αύριο" του λέω και μπαίνω στο αυτοκίνητο μου.
Δεν θυμάμαι τίποτα από αυτά που μου είπε αλλα ούτε και θέλω να τα θυμηθώ. Εκείνος δεν μου έχει κάνει κάτι... Δεν θέλω να τον αφήσω έτσι...
Γύρισα στο σπίτι μου έκανα ένα ζεστό μπάνιο και μετά έπεσα στο κρεβάτι μου. Έκλεισα τα μάτια μου και το μόνο που έβλεπα ήταν τον αδερφό μου και το ποσό ανάγκη τον είχα.

______________________________________________

Χεϋ.
Τι κάνετε;
Καλά Χριστούγεννα καταρχάς γιατί δεν κατάφερα να ανεβάσω νωρίτερα κεφάλαιο για να σας πω..... Και ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν ανέβασα αλλά έτυχε κάτι που δεν το είχα προγραμματίσει..

Εδώ είμαι σήμερα όμως...με καινούριο κεφάλαιο... ελπίζω να σας άρεσε... Και ας ελπίσουμε ότι θα έχετε νέο κεφάλαιο σύντομα.

Αυτά από εμένα... Φιλάκια πολλά και να περνάτε καλά γιατί οι μέρες για να αρχίσουν τα σχολεία ξανά πλησιάζουν 😤😫😭

Σας αγαπώ...

Φιλάκια 💋 💋💋💋💋