Açlık Oyunları-Değişik Senaryolar

2/3

Bölüm 3

Uyandığımda Emma yanımda mışıl mışıl uyuyor.Uyurken de aynı,sevimli ve... rezil! Onu sinir etmeye bayılıyorum.

Sessiz olmaya çalışarak yataktan kalkıyorum ve kendi odama gitmeye yelteniyorum.

"Jam, olduğun yerde kal! Bu bir emirdir!" diyor Emma.

"Emredersiniz,komutaniçem. " diyorum.

"Komutaniçem mi o da ne öyle?"

"Kralın dişisi kraliçe ise, komutanın da dişisi komutaniçedir o zaman."

Emma, bir şeyler arar gibi bir tavra bürünüyor.

"Jiletim nerede? Bu yaratıcılığı duyduktan sonra bu dünyada yaşayamam,bileklerimi kesicem." diyor.

"Ahahaha, çok komik! Rezil! " diyorum.

"Gıcık!"

"Hiç de bile, Rezil! "

Emma daha fazla uzatmadan gülüyor ve sonra bir anda ciddileşiyor.

"Yanımda olduğun için teşekkür ederim.Beni şaşırttığın için teşekkür ederim." diyor ağlayarak.

"Şisssst... Her zaman. Arkadaşlar birbirine moral vermeli.Ayrıca seni niçin şaşırttım ki?" diyorum ona sarılarak.

"Seni hiç böyle düşünmemiştim, sen düne kadar sümüklü bir çocuktun sadece.Çok olgun davranmaya başlamana şaşırdım,Jam." diyor.

"Oyunlar herkesi değiştirir.Ben bunu şimdiden anladım,Emma. Ama bizi kötü etkilemesine izin vermemeliyiz, bizi olgunlaştırmasına izin vermeliyiz.Benim yaptığım gibi."

"Çok bilmiş ve gıcık Jam."

"Sevimli.....(bunu duyunca Emmanın yüzü aydınlanıyor) ve rezil Em."

Ve yüzüme on ikiden bir yastık isabet ediyor.

"Hadi selametle." diyip odadan kaçma derecesinde çıkıyorum.

Kendi odama ilerliyorken elinde ayna ile Jane'e rastlıyorum.Kadın yürürken bile süs derdinde.

"Çabuk hazırlan ve kahvaltıya gel.Toplama gününü izleyip, haraçları değerlendireceksiniz."

"Tamam,tamam." diyorum üşengeçlikle.

Odama girdiğimde hemen bir duş alıyorum ve odadaki büyük gardroptan mavi (Em'in en sevdiği renk) kısa kollu ve v yakalı bir t-shirt ve bir kot pantolon seçiyorum.Bunları üzerime geçirip kahvaltı yapacağımız yere gidiyorum.

İçeri girdiğimde yemek masasında Johanna ile Emma oturup sohbet ediyorlardı.Emma şaşkınlık içerisinde gibiydi.Beni görünce yüzü parladı,Johanna ise her zamanki Capitol'den nefret ediyorum modundaydı.İfadesinden hiç ödün vermiyordu.

Emma: "Jam, gel gel.Biz de başlamak için seni bekliyorduk,dostum." dedi.

Johanna hiç öyle düşünmüyordu anlaşılan, kahvaltısına çoktan başlamış gözüküyordu.

"Tişörtünün rengini çok beğendim,Jam. "

"Sağol Em.Senin bu rengi sevdiğini bildiğim için özellikle seçtim,kanka."

"Çok yakışmış, gözlerinle uyum sağlamış." diyor Emma. Söyleyecek başka bir şey kalmadığından Emma'ya gülümsüyorum.

"Heeeeyyy dünyalılar,siz ne yapıyorsunuz acaba? " diyor Johanna.

"Hiç, kahvaltı." diye cevaplıyorum.

"Zevzekliğin hiç sırası değil James, biliyorum son günlerinizi iyi geçirmeye çalışıyorsunuz ve dost olmuşsunuz.Ama bu sizin en büyük zaafınız olabilir.Oyunlarda Emma yaralansa onu arkanda bırakabilecek misin James? " dedi ve sus pus oldum. Sonra neden cesur olmuyorum ki diye kendime saydıraraktan sorusunu dürüstlükle yanıtlıyorum.

"Asla böyle bir kalleşliği yapmam.O nereyeyse ben de oraya giderim.Onu koruyacağıma söz verdim,ayrıca onu öldüremem ki, o benim tek en yakın arkadaşım. Rezilim benim." diye uzun bir nutuk çektim.

Emma'nın beni dinlerken ağlamaya başladığını farkediyorum.

"James, ne kadar gıcık olsan da çok iyi kalpli birisin.Senin dediklerinin aynısı benim içinde geçerli.Ama ben yaralanırsam beni bırakmanı istiyorum,lütfen söz ver.Seni de ölüme sürükleyemem.Lütfen,söz ver." dedi Emma.

"Hayır, hayır... Asla bunun için söz veremem..Gerekirse ölürüm ama seni aciz bırakamam!Gerekirse ÖLÜRÜM!" dedim ağlayarak.

"Ya annen o sensiz ne yapar, bir düşün..." dedi Emma.

"Hayır..." dedim ve oradan koşarak ayrıldım.

Ben,annem ile Emma arasında seçim yapamam. İkisi de benim için çok önemli. Biri beni dokuz ay karnında taşıyan,diğer evlatları ve eşi ölüp sadece bir evladına muhtaç kalan bir anne; diğeri ise şu hayatta edindiğim en iyi dost. Ben karar veremem,verememeliyim.