Charice's POV
Grabe! sobrang sakit talaga ng kamay ko. ABA, kagabi ba naman, pinaghahampas pa ni mama. Bakit ko daw hindi sinabi na gusto nilang magpaparty. Nahiya daw tuloy siya kay Tan. Napagsabihan nung nanay.
GRABE!! MOMMY baliktad na ata.
Nasa may bench ako. Guess what?? di na ko naka salamin. Magaling na mata ko. Stigmatism lang naman. Kasi di naman kasi ako totally nerd na nagbabasa talaga sa madilim noh. wala kaya akong nakikita kapag ganun.
Pero, kapag nagabbasa ako ng libro, nagsusuot pa rin ako. Pag nagbabasa lang.
Inaalis ko yung bandage sa kamay ko. Masakit eh, parang napahigpit lagay ng nurse ni mommy. OO ARTE NI MOMMY NOH! matapos paghahampasin, nagpatawag ng nurse.
May care din pala si mommy.
"A-aray. S-sakit!! Aww. Pano ba maglagay??", sabi ko habang tinatry ilagay yung bandage.
"Aray!!--"
"Hindi naman kasi ganyan maglagay eh. ", napalingon ako sa nagsalita.
HAH??? is this real?? real? real? real?
"Ahh. P-pano b-ba?", tanong ko.
"Try mo kasing bitawan muna yung hawak mo. Mas madali mag-alis ng bandage." tumingin sakin Si clarence, oo si Clarence yung dumating" sana ganon din gawin mo sakin. Try mong bitawan na ko, para mas madali kang makapag-focus sa bagay."
Ano daw??
Di ko na naramdaman yung sakit ng kamay ko. Nakafocus na ko ngayon sa sakit na nararamdman ko sa dibdib. bat feeling ko, pinagattabuyan na naman niya ko. Gaya ng break-up namin non.
"C-clarence??", takang-taka ko. Alam ba niyang di pa ko nakakamove-on sa kanya.
"Charice. Alam kong di ka pa nakakamove-on sakin. Nakita kitang umiiyak kasama si Jasmine sa park nung araw na nagbreak tayo", pagkasabi niya non nagflashback yung mga nangyari.
*flashback*
Nasa park ako. Tumakbo ako, matapos bitawan ni Clarence ang mga sinabi niya.
"This is true, ginawa kitang panakip butas"
Ang sakit-sakit.
"CHARICE!!???", sigaw ng isang babaeng alam kong masasandalan ko ngayon.
Si Jasmine, nakita ko siyang natakbo papalapit sakin habang nakapayong. Naulan pala? Halos wala na kong maramdaman. Grabe! Manhid na manhid na ko.
*end of flashback*
"Nakita din kita nung isang linggo na, di nakain ng lunch habang umorder ka naman. Bakit? Kasi, nakita kong hawak-hawak mo pa rin yung picture ko.", pagkasabi niya non, binabalutan na niya ng bandage yung kamay ko. ANo ba Clarence. Huwag mo namang sabihin yan.
Matapos niyang lagyan. Lumuhod siya sa harapan ko. Wala naman masyadong nakakakita dahil time na pala.
"C-clarence, ano ba?", tanong ko. Pinipilit ko siyang itayo, pero nasasaktan lang ako dahil sa kamay ko. Dahil na rin sa nangyayari ngayon. Bat siya nakaluhod??
"Please, let me go.", pagkasabi na pagkasabi niya nun, tumulo na lang bigla yung mga luha na pinipilit ko kanina na huwag bumagsak. "It's hard for you, I know. Pero mas mahirap sakin, dahil may nasasaktan pala akong babaeng alam kong, precious at special. Na swerte ang lalaking magmamahal sayo ng tunay. Kaya please naman. Alam ko masakit. Pero please, try. Kung di mo magawa, ako. Ako mismo ang magpupush sayo na i-let go ako. Mas masakit kapag ako, dahil di mo alam ang maaari kong gawin", tumayo siya at tiningnan ako. "I love you as a friend. that's the only thing I can give to you. Accept it as an early award. Dahil alam kong makakamove-on ka rin sakin.", matapos niya yung sabihin. Umalis na siya.
Naiwan akong luhaan. Nasasaktan.Natatangahan. Naeewanan. Naiyak.
P*kshet. Why is this happening to me??
Nakita kong umalis siya. Di ko man lang pinigilan, kala ko ba fight. Bat di mo pinigilan?? Ano ba, Charice? Let go na nga ba, gaya ng sabi ni Clarence.
"Kung mahal mo ang isang tao. Ipaglaban mo na siya. Pero, kapag alam mo na o alam mo naman talaga na asasaktan ka lang, let go na talaga.", matapos kong marinig ang boses na yon. Tsaka lang ako tuluyang umiyak ng buong-buo. Na kung kanina walang sound na lumalabas, ngayon meron na.
"T-tan, ang sakit eh.", tumabi siya sakin at pinapat ang likod ko."siya, siya na mismo nagsabi. Ang sakit!!! Bat ba ganon??"
"Kasi mahal mo siya."
"Pero di n-niya k-ko m-mahal."
Humarap siya sakin. "Exactly, mahal mo siya, di ka niya mahal. Anong gagawin mo? Hahayaan mo na lang masaktan ka? Siguro tama ngang ipaglaban mo natin siya. Pero mali namang kalimutan natin ang sarili natin na masasaktan."
Natin??
"Natin??", tanong ko. Kala ko ba ako lang bat niya dinamay sarili niya.
" I talked to Kristine.."
Nathaniel's POV
"Okay. Salamat.", sabi ko matapos, tanongin yung kaklase ni Charice. Nagpunta kasi akong room niya para ibigay yung jacket niya. Nakalimutan kasi niya sa kotse ko kahapon.
Wala daw siya sa room?/ Asan yun??
"K-kristine", sabi ko matapos kong makita si Kristine na lumagpas sakin.
I feel my heart beat but suddenly it also hurts.
Tumakbo ako kay Kristine at hinigit yung braso niya.
"Tan, let go!", sabi niya in a serious way.
"Kristine, why? matapos ng napagsamahan natin--"
"kala ko ba naexplain ko na toh sayo. NAgsorry na ko diba. Inaccept mo naman. Okay na tayo. Pero bat mo binabalik ang nakaraan. That causing your heart to hurts. Don't push things that you know that won't happen ever. Try it to let go and focus to another things. ", nabitawan ko yung kamay niya " Charice. I heard she's your fiance.Try to focus your attention to her. Alam ko ang plano mo kay Charice. Your planning to make me jealous. But excuse me, I won't get jealous. Okay?? "
Alam niya??
"You know about it?", tanong ko.
She nodded." I heard your plan when you and Mike were ralking in the lockers room. So please, try to focus to another. Si Charice, I feel. I know. I can see. That she, deserves your heart. Bye Tan.", pagkasabi niya non. Mas lalo kong nahigpitan ang hawak sa jacket ni Charice.
Charice??
Where is she??
Tumakbo ako papuntang lbas ng building. Pagkalabas ko nakita ko si Charice, nagtatanggal ng bandage. Lumapit ako, kaso biglang may lumapit na lalaki sa kanya...Si Clarence.
My heart suddenly feel guilt and pain. Guilt? kasi nadamay ko pa siya. Muka kasing alam ko na kung ano sasabihin ni Clarence.
At tama nga ako.
I try to comfort her,.
Nakalma naman siya. Then, my heart also, feel calmed.
I don't know why. Pero may feeling akong, kailangan kong protektahan si Charice. Maybe because she has a fragile heart or maybe she's special. That don't deserve to feel pain and hatred.
A/N: wiee, kahit ako feel ko. HAhah.
Sa media po. Mother ni Tan. Matanda na rin yan. Promise 40+ na ata.??
