OBSESSINGLY IN LOVE

33 The End

Nagising ako sa loob ng pamilyar na silid, ang silid namin ni Xander.

"Baby... thanks God your awake."

Humigpit ang hawak nya sa kamay ko at niyakap ako ng mahigpit.

Bigla akong napahawak sa tiyan ko.

"Ang anak natin.." natatarantang sabi ko habang kinakapa ang puson ko."

"Okey sya wag kang mag alala." Naka ngiting sabi nya.

Napapikit ako para magpasalamat sa Diyos.

Naramdaman ko ang pagdampi ng kanyang labi aa aking noo.

Niyakap ko sya ng mahigpit.

"Thank you for saving us." Bulong ko sa kanya.

"Wala kang dapat ipagpasalamat, kasalanan ko kung bakit nangyari yun."

Hinaplos nya ako sa mukha at hinalikan ang tungki ng aking ilong.

"Oo kasalanan mo talaga kung hindi ka ba naman nawala na lang bigla ng isang buwan eh di hindi ako lumapit kay Dylan para malaman ko kung nasaan ka."

Nagtatampong sabi ko sa kanya.

"I'm sorry... sorry talaga."

"Saan ka ba kasi nagpupunta at ni hindi ka man lang nagparamdam sa akin."

Niyakap nya ako.

"Sorry..."

"Puro ka na lang sorry, can you just tell me whats going on I'm your wife Xander, I deserve to know, yun ay kung yun nga ang tingin mo sa akin."

Kumalas sya mula sa pagkakayakap sa akin hinawakan nya ang kamay ko.

"Baby.. i know what i did is wrong, dapat sinabi ko sayo ang totoo."

Bumangon ako, agad nya naman akong tinulungan na makasandal sa kama.

Tapos tumingin ako ng deretso sa kanya at hinintay na ipagpatuloy nya ang kanyang sinasabi.

"Baby... For the fast months na kasama kita pakiramdam ko naging ibang tao ako. Nawalan ako ng kontrol sa emosyon ko. Alam ko most of the time nasasaktan na kita emotionaly, pero natakot ako ng husto nung nasaktan na kita physicaly. Gusto ko ng patayin ang sarili ko nun, at isa sa mga paraan na ginawa ko para parusahan ang sarili ko ay ang lumayo sayo."

Parang pinipiga ang puso ko sa mga sinasabi nya. Ramdam ko yung paghihirap ng kalooban nya.

"Labis na pahirap para sa akin yung hindi ka makasama, lalo na yung hindi ka makita kahit man lang sa cctv monitor na naka kabit sa mga lugar na madalas mong puntahan. Pero tiniis ko, gusto ko kasing patunayan sa sarili ko na hindi obsisyon yung nararamdaman ko para sayo, na kaya komg mabuhay ng wala ka sa tabi ko, na hindi kita nakikita at nakakausap kahit isang buwan lang... Its killing me but i have to endure it kahit isang buwan lang that why i try hard kahit ang hirap, kahit araw araw pakiramdam ko ay pinapatay ako, i really tried but i failed hindi ko pala kaya. I'm sorry."

At may pumatak na butil ng luha mula sa kanyang mga mata.

Bigla ko yang pinaghahampas sa dibdib.

"Eh gago ka pala. Alam mo bang hindi lang sarili mo ang pinahirapan mo dahil sa ginawa mo kundi pati ako.Sino ba kasing may sabi sayo na masama maging absessed as long as sa akin ka lang obsessed gustong gusto ko yun, kasi mas ramdam na ramdam ko na mahal na mahal mo ako at feeling ko ang gandaganda ko, kasi isang Alexander Adrius Heuman ang na oobsessed sa akin."

Hindi sya makapaniwala sa pinagsasabi ko.

"And please your not insane kailan pa ba naging kabaliwan ang magmahal. At kung kabaliwan nga na matatawag yan nararamdaman mo eh fi baliw na rin ako ganun... eh di sige tayo na ang mga baliw, pati magiging anak natin baliw na rin at..."