Καρτερώντας το φεγγαρόφωτο

Κρυφά...

Η Βάλια μόλις είχε βγει από το μπάνιο και στεκόταν φορώντας τα εσώρουχά της μπροστά από το κρεβάτι της. Είχε απλώσει στο σεντόνι δύο από τα φορέματά της, προσπαθώντας να διαλέξει ποιο να βάλει.

Το μαύρο, για να πηγαίνει και με την κατάσταση, ή καλύτερα... με την ψυχολογία μου, σκέφτηκε.
Έσκυψε να πιάσει το λεπτό, μακρύ, με τις σχεδόν ανύπαρκτες τιράντες φόρεμά της, όταν άκουσε την πόρτα να ανοίγει πίσω της.

Τρομαγμένη, γύρισε για να δει ποιος ήταν ο αυθάδης που έμπαινε χωρίς καν να χτυπήσει πρώτα, όταν το βλέμμα της έπεσε πάνω στο Χριστόφορο που κατέβαζε σιγά το χερούλι πίσω του καθώς την έκλεινε.

«Είσαι τρελός, τι κάνεις; Θέλεις να σε δει κανένας; Η μάνα σου πάλι βόλτες έκανε πριν, άκουγα τα βήματά της».

«Δεν με νοιάζει Βάλια, το ξέρεις αυτό. Όμως και πάλι για χατίρι σου, ήμουν προσεκτικός...».

Το βλέμμα του έπεσε στα μαύρα της εσώρουχα που ελάχιστα άφηναν στη φαντασία του και στη συνέχεια στα μάτια της, λέγοντάς της αμέτρητα πράγματα εκείνη τη στιγμή.

«Θα συνεχίζεις να με κοιτάζεις για πολύ ώρα;», παραπονέθηκε αν και κατά βάθος της άρεσε το γεμάτο θαυμασμό βλέμμα του που ταξίδευε στο ημίγυμνο σώμα της.

Είχε αρχίσει να βαριανασαίνει και δεν την είχε καν αγγίξει. Ένιωθε τόσο εκτεθειμένη, ενώ καθώς αναλογιζόταν πως δύο και μόνο κινήσεις έφταναν για να την κρατάει ολόγυμνη στα χέρια του κόντευε να τρελαθεί.

Της είχε λείψει τόσο, όλο αυτό τον καιρό κι έπειτα από τις αποκαλύψεις για το τι συνέβη στ' αλήθεια εκείνη τη νύχτα, είχε συνειδητοποιήσει, πως δεν κατάφερε να τον ξεπεράσει ούτε για μία στιγμή. Τον ποθούσε ακόμη το ίδιο, ίσως και περισσότερο από τότε...
Η ηθική της πια ήταν το μόνο που την κρατούσε μακριά του, ενώ καταλάβαινε πως με όλο και λιγότερη δύναμη συγκρατούσε το τείχος που την κρατούσε μακριά του.
Δεν είχε άλλη αντοχή!

Ο Χριστόφορος έκλεισε τα μάτια του, δείχνοντας πως κάτι υπήρχε μέσα του που προσπαθούσε να το διευθετήσει, ενώ όταν τα άνοιξε την κοίταξε αποκλειστικά στα μάτια, αποφεύγοντας το ημίγυμνο κορμί της.

«Έγινε κάτι;», τον ρώτησε η Βάλια, καταφέρνοντας να πει την πρώτη κουβέντα.

«Όχι μωρό μου, ήρθα απλώς για να σου πω, πως ο Αντρέας κανόνισε να έρθει και η Αντριάνα μαζί μας. Ήθελα να σου το ξέρεις για να μην τη δεις και νομίζεις... άλλα πράγματα...».