Καρτερώντας το φεγγαρόφωτο

Στάθης... κι έρωτας... και θάλασσα...

Προτείνω να βάλετε τη μουσική να παίζει παράλληλα, εγώ αυτή άκουγα όσο έγραφα το σημερινό...
Ο τίτλος τα λέει όλα...
Καλή ανάγνωση...

Η Αγγελική άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε δεξιά κι αριστερά.

Τι έγινε απόψε, αναρωτήθηκε, ενώ την επόμενη κιόλας στιγμή όλα τα γεγονότα φωτίστηκαν μέσα στο μυαλό της.

Ο Στάθης! σκέφτηκε, εισπνέοντας απότομα, μόλις συνειδητοποίησε πως το σώμα του έλειπε από την αγκαλιά της.

Για μία στιγμή τρόμαξε, νομίζοντας πως είχε φύγει. Ανασηκώθηκε στην ξαπλώστρα και τότε τον είδε...

Βρισκόταν αρκετά μέτρα μακριά της, όμως ακόμη κι έτσι κατάφερνε να της δημιουργήσει ένα ακόμη χαμόγελο, λίγο ακόμη έρωτα.

Έφερε τα γόνατά της στο στήθος της και τα τύλιξε με τα χέρια της, στηρίζοντας σε αυτά το ήρεμο πρόσωπό της. Τον παρακολουθούσε να στέκεται όρθιος μέσα στο νερό και να χτενίζει με τα δάχτυλά του, τα πλούσια, υγρά μαλλιά του.

Το φεγγάρι που είχε στρατοπεδεύσει πάνω από το νερό, τον έλουζε με το φως του, ενώ ο Στάθης ήταν γυρισμένος προς το μέρος του, αφήνοντας την Αγγελική να απολαμβάνει την πίσω πλευρά του σώματός του, τις φαρδιές του πλάτες και τους λαξεμένους του ώμους.

Εισέπνευσε βαθιά κι ένιωσε τη γαλήνη να τη γεμίζει.
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της που ένιωθε τόσο ευτυχισμένη...

Δεν την ενδιέφερε τίποτε άλλο, πέρα από αυτό που ένιωθε για αυτό τον άντρα. Της αρκούσε ακόμη και μόνο η ύπαρξή του, το γεγονός πως βρισκόντουσαν και οι δύο κάτω από τον ίδιο ουρανό. Πως ο Θεός τον έφερε στη ζωή της με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και της χάρισε το πολύτιμο δώρο της γνωριμίας τους.

Ο έρωτας ούρλιαζε μέσα της και ήταν ό,τι πιο όμορφο και συγκλονιστικό είχε ζήσει έως τώρα.

Τον παρακολουθούσε να κινείται μέσα στο νερό, να κολυμπάει γρήγορα κι επιδέξια και τον καμάρωνε όλο και περισσότερο. Ακόμη και η σκιά του, ήταν ερωτεύσιμη στα μάτια της.