Καρτερώντας το φεγγαρόφωτο

Ναυάγιο!

Πόνος!

Αυτό ήταν το μόνο που ένιωθε εκείνη τη στιγμή.

Αφόρητος πόνος σε όλο της το κορμί, που την κρατούσε αναγκαστικά ακίνητη στη θέση της.

Έκανε μία κίνηση να στρέψει το σώμα της προς τα δεξιά και διαπίστωσε πως βρισκόταν πάνω σε κάτι υγρό και μαλακό.

Άνοιξε τη χούφτα της και αμέσως αυτή γέμισε με άμμο. Την έφερε μπροστά στο πρόσωπό της και με δυσκολία άνοιξε τα μάτια της επιβεβαιώνοντας με τη θολή της όραση πως αυτό που κρατούσε ήταν βρεγμένο χώμα.

«Τι στο καλό», κατάφερε να ψιθυρίσει, δεν θυμόταν τίποτα.

Κρύωνε, νιώθοντας το σώμα της να τρέμει.

Ήταν ολότελα βρεγμένη. Από την κορφή ως τα νύχια.

Η βροχή είχε σταματήσει και γύρω της επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Μόνο το δυνατό κύμα που έσκαγε στα βράχια ακούγονταν, όμως και πάλι ήταν αχνό στα αυτιά της.

«Χριστόφορε» ψιθύρισε ασυναίσθητα.

Εικόνες από τις στιγμές λίγο πριν πέσει στο νερό έφτασαν στο μυαλό της, ενώ δεν είχε ιδέα για το τι απέγινε ο Χριστόφορος.

Στο μυαλό της άστραψε ξαφνικά η θύμηση πως είχε πέσει κι εκείνος μαζί της.

Αν έπαθε κάτι; Κι αν σκοτώθηκε;

Το σώμα της με όση δύναμη του είχε απομείνει, τραντάχτηκε.

«Χριστόφορε» φώναξε πάλι, πιο δυνατά.

Καμία απάντηση.

Άνοιξε τα μάτια της, που πετάριζαν από τη δυσκολία να τεντωθούν και το βλέμμα της έπεσε στον καθαρό ουρανό.

Είχε βρέξει τόσο, που τα σύννεφα είχαν εξαφανιστεί, αφήνοντας τα αστέρια ελεύθερα, να φωτίζουν τη νύχτα.

Έστρεψε το κεφάλι της με δυσκολία δεξιά κι αριστερά ψάχνοντάς τον, όταν πρόσεξε δυο πόδια να προεξέχουν πίσω από ένα βράχο.

Τέντωσε τα βλέφαρα της και προσπάθησε να πάει προς τα εκεί, όμως πονούσε.

Ήξερε πως δεν θα ήταν εύκολο...

Γύρισε μπρούμυτα το κορμί της κι άρχισε να σέρνεται με δυσκολία πάνω στην άμμο. Οι παλάμες σχεδόν σκιζόντουσαν από τα πετραδάκια και την τραχιά άμμο, όμως αδιαφορούσε.

Έβγαλε από το μυαλό της την ιδέα πως μπορεί να ήταν νεκρός. Αν το σκεφτόταν, θα είχε πεθάνει και η ίδια μέχρι να τον φτάσει.