Καρτερώντας το φεγγαρόφωτο

Σημάδια...

Η Αγγελική  γούρλωσε τα  μάτια της, βλέποντας γεμάτη τρόμο, μία το χέρι του Στάθη που αιμορραγούσε και μία τον αδερφό της που ετοιμαζόταν να επιτεθεί ξανά.

Ήταν απίστευτο αυτό που αντίκριζε, αυτό που βίωνε, όμως έπρεπε να αφήσει στην άκρη τους συναισθηματισμούς και να πάρει την κατάσταση στα χέρια της.

Επιστράτευσε όλο της το θάρρος και άρπαξε το χέρι του αδερφού της, πριν αυτό φτάσει στο στήθος του Στάθη, όπου κατευθυνόταν, καταφέρνοντας να το σταματήσει.

Ο Ανδρέας την κοίταξε με βλέμμα δολοφονικό, προσπαθώντας να την τρομάξει ώστε να απομακρυνθεί, όμως η Αγγελική δεν επρόκειτο να φύγει σε καμία περίπτωση μακριά από το Στάθη. Ο Ανδρέας βρισκόταν σε μία αλλοπρόσαλλη κατάσταση, δεν ήξερε τι έκανε...

Ο κόσμος γύρω τους, άρχισε να φωνάζει, κοιτώντας τρομαγμένος την σκηνή που εκτυλισσόταν μπροστά του. Μία βοή είχε δημιουργηθεί, αλλά τίποτε δεν φαινόταν να αγγίζει τον Ανδρέα.
Το μυαλό του βρισκόταν σε τέτοια κατάσταση, ώστε δεν σκέφτηκε καθόλου πως κάποιος από τους παρευρισκόμενους, μπορούσε να καλέσει την αστυνομία...
Αν μπορούσε να αντιληφθεί τις πράξεις του, ίσως να μην οδηγούσε τα πράγματα στο σημείο που επρόκειτο να καταλήξουν...

Ο Χριστόφορος έφτασε τον αδερφό του, αρπάζοντάς τον από τη μέση και τον έριξε στην άμμο, ενώ εκείνος προσπαθούσε να ξεφύγει κουνώντας τα χέρια και τα πόδια του.
Η Βάλια γονάτισε μπροστά στον Ανδρέα και άρχισε να τον παρακαλάει να συνετιστεί.

Της ήταν αδύνατο να πιστέψει όλα όσα συνέβαιναν, η στάση του την είχε σοκάρει. Τον έβλεπε για πρώτη φορά σε αυτή την κατάσταση και δεν ήξερε πια τι να υποθέσει για εκείνον! Όσα και αν είχε όμως να σκεφτεί, αυτό που προείχε, ήταν να τον βοηθήσει να συνέλθει πριν γινόταν κανένα μεγαλύτερο κακό.

«Ανδρέα τι κάνεις; Σύνελθε, σε παρακαλώ...».

«Βάλια φύγε... δεν ξέρεις...».

«Θα μαζευτεί η αστυνομία Ανδρέα, πρέπει να σταματήσεις...».
Είχε πιάσει τώρα τον καρπό του, που έσφιγγε ακόμη το μπουκάλι και τον τράνταζε.

«Σου είπα να φύγεις... δεν ξέρεις τίποτα Βάλια... Δεν με ξέρεις! Σου είπα φύγε...».

Ήταν ένας ξένος, είχε δίκιο! Τα λόγια, η μορφή του, το βλέμμα του... Ορκιζόταν πως τον έβλεπε και τον άκουγε για πρώτη φορά, δεν τον ήξερε αυτό τον άνθρωπο.