Καρτερώντας το φεγγαρόφωτο

Το βαλς των χαμένων ονείρων...

Θερμή παράκληση!!!! Βάλτε παράλληλα τη μουσική να παίζει... εγώ το έγραψα παρέα μαζί της και συγκινήθηκα όσο σε κανένα άλλο κεφάλαιο...
Το αγάπησα!
Ελπίζω να νιώσετε κι εσείς το ίδιο!

Άρχισα να βαδίζω προς το μέρος του. Βήμα και χτύπος, χτύπος και νέο ρίγος...

Βρισκόταν κάτω από το δέντρο μας, έχοντας τα χέρια του στις τσέπες του μαύρου παντελονιού του κι έδειχνε πιο γοητευτικός από ποτέ.

Ήταν άντρας πια, όσο και αν αυτό έκανε την καρδιά μου να χτυπάει όλο και πιο τρελά, δεν μπορούσα να μην το προσέξω.

Το μαύρο σακάκι του κινούνταν στον ελαφρύ άνεμο, όμως εκείνος με κοιτούσε σταθερά, με ένα χαμόγελο να τρεμοπαίζει στα χείλη του.

«Ήρθες», μου είπε, δείχνοντας ικανοποιημένος.

«Ναι...».

Βαθιά αναπνοή.

Για μερικά δευτερόλεπτα, μείναμε να κοιτιόμαστε χωρίς κανένας από τους δύο να ξέρει τι να πει.

Ήταν απίστευτο αυτό που ζούσα...

Κάνε Θεέ μου να κρατήσει για πάντα η αποψινή νύχτα...

«Που θέλεις να πάμε;», με ρώτησε.

Είχε κι εκείνος αγωνία, ακόμη και αν κατάφερνε να το κρύψει καλύτερα από εμένα.

«Δεν θέλεις να καθίσουμε για λίγο εδώ;», τον ρώτησα γεμάτη ελπίδα, δείχνοντάς του με τα μάτια το δέντρο μας.

«Αν δεν κρυώνεις...».

Άπλωσε το χέρι του δείχνοντας μου το στρώμα από φύλλα που βρισκόταν κάτω από τα κλαδιά, ενώ εγώ το ακολούθησα και κάθισα με προσοχή κάτω από αυτό, περιμένοντας να με ακολουθήσει.

«Λοιπόν... που μένεις τώρα;».
Ήμουν τόσο διψασμένη για να μάθω τη ζωή του...

«Εδώ και αρκετά χρόνια μένω στο Μάντσεστερ, αν και τον περισσότερο καιρό... ταξιδεύω».

«Ναύαρχος είπαμε... σωστά!», διαπίστωσα.

«Ακριβώς...».

Αμηχανία...

«Το πόδι... πως πάει το πόδι;».

Τον ρώτησα καθώς συνειδητοποίησα πως εχτές δεν φαινόταν τίποτε περίεργο στο βηματισμό του.

«Το έφτιαξα... εγχειρίστηκα στη Νέα Υόρκη πριν από πέντε χρόνια, εκεί η ιατρική έχει προχωρήσει περισσότερο από ότι εδώ».