Καρτερώντας το φεγγαρόφωτο

Σε χρειάζομαι...

Το πρωινό τους βρήκε αγκαλιασμένους στο κρεβάτι με τον Χριστόφορο να κοιτάζει το ταβάνι, χαμένος στις σκέψεις του και τη Βάλια να έχει μόλις ξυπνήσει.

«Καλημέρα...», του είπε καθώς τεντωνόταν, γεμάτη με όμορφη διάθεση.

«Καλημέρα μωρό μου».

Της έδωσε ένα αέρινο φιλί στο στόμα, ενώ τα μάτια του έδειχναν φουρτουνιασμένα.

«Τι είναι, τι έχεις;».

«Σκέφτομαι...».
Το βλέμμα του δεν έφευγε στιγμή από το κενό...

«Όλα όσα συνέβησαν εχτές με τον Ανδρέα;».

«Και αυτό αλλά... και πολλά άλλα».

«Ω! Έλα τώρα Χριστόφορε, με το τσιγκέλι θα στα βγάζω;».

«Βάλια, μωρό μου δεν έχεις καταλάβει. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά... Όλη νύχτα αυτό σκέφτομαι. Απατάσαι, κι εσύ κι εγώ, αν νομίζουμε πως θα είναι απλό να χωρίσεις με τον Ανδρέα και να έρθεις μαζί μου στη Ρώμη».

Η κοπέλα έσμιξε τα φρύδια της και τον κοίταξε γεμάτη αμφιβολία.

«Μετάνιωσες;», του είπε σιγανά, σαν να μην ήθελε ούτε η ίδια να το πιστέψει, «Άλλα μου έλεγες εχτές!».

«Μωρό μου, θα μπορούσα να σου πω πως δεν είναι δυνατόν κάτι τέτοιο και να σε κλείσω στην αγκαλιά μου μέχρι να νυχτώσει, όμως τα πράγματα είναι πιο σοβαρά. Φυσικά και δεν μετάνιωσα, είσαι η γυναίκα μου και θα κάνω τα πάντα για να σε πάρω από εκεί μέσα, όμως θέλω να είμαι σίγουρος πως θα είμαστε ασφαλείς. Και οι δυο μας...».

«Σε τρόμαξε η χτεσινοβραδινή συμπεριφορά του, έτσι; Νομίζω πως απλώς...».

«Νομίζεις πως απλώς; ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΠΩΣ ΑΠΛΩΣ;», τη διέκοψε, «Ε λοιπόν σε πληροφορήσω πως κανένα "απλώς" δεν χωράει στο πρόσωπο του αδερφού μου. Δεν κατάλαβες πως είναι επικίνδυνος; Πως είναι πιο επικίνδυνος από αυτό που περιμέναμε και οι δύο;».

Η Βάλια έμεινε να τον κοιτάζει παρατηρώντας τα μάτια του που πετούσαν φλόγες.

«Τι ακριβώς φοβάσαι Χριστόφορε; Τι πιστεύεις πως μπορεί να κάνει; Στο κάτω κάτω εσύ είσαι αδερφός του...».

«Δεν έχεις ιδέα Βάλια! Αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω για να με βλάψει! Αυτός όμως για τον οποίο φοβάμαι περισσότερο είσαι εσύ...».