Dochter van de duivel

De vlucht

Even later kwamen we uit de tunnel. Ze zeggen dat in de hel de zon niet schijnt, wel, dat is dus een leugen. De zon scheen fel in mijn ogen toen ik mijn voet in de beugel stak. Ik spoorde meteen aan.
'Komaan Diabolo!' meteen sprong hij weg.
'Charon!' riep ik. Hij kwam aangevaren.
'Rit naar aarde?' vroeg hij.
'Duh.' Diabolo sprong in de boot.
'Goed geraden.' snel begon Charon te roeien.
'Ik zal je missen, Charon.' zei ik terwijl Diabolo weer uit de boot sprong. Diabolo rende al weer verder. Ik zag de barrière al van ver aankomen, en zette me schrap. Ik voelde duidelijk de barrière toen ik erdoor reed. Meteen ging Diabolo naar stap. Net alsof hij wist dat we redelijk veilig waren. Ow wacht. Dat wist hij.
'Brave jongen.' prees ik hem. Ik gaf hem een klopte op zijn schouder. Zijn Hoorn en vleugels waren verdwenen, net zoals mijn hoorntjes. Of vleugels en aureool, in het laatste deel.
'Kom jongen, laten we een plek zoeken dicht bij de grens.' Er waren geen vrijstaande huizen.
'Dan doen we het op de leukere manier.' ik liet vanalles van bouwmaterialen verschijnen en bouwde een huis.
'Kom je?' vroeg ik aan Diabolo toen ik de deur open hield. Fier stapte hij binnen. Ik glimlachte. Ik ging maar op het bed zitten toen Diabolo zijn stal verkende.
'Iets nodig jongen?' vroeg ik aan Diabolo. Hij schudde nee. Ik glimlachte bij de herrinering van toen ik 7 was.
'Papa!' zeurde ik.
'Nog even lieverd.' fluisterde hij in mijn oor.
'Ja.' hij haalde zijn handen voor mijn ogen weg.
'Een paard!' riep ik vrolijk.
'Ieder meisje wilt een paard.' zei hij. Ik glimlachte.
'Dus, hoe ga je hem noemen?'
'Ik vind Diabolo wel leuk.' zei ik.
'Dan wordt het Diabolo.
______________________________________________
HEY.
WEER EEN HOOFDSTUK. IK HOOP DAT HET LEUK!
DOEI!!!