Dochter van de duivel

pap

'Alsof jij iemand zou doden!' riep ik naar mijn tegenstander, alias God. Ik was tegen de muur gaan staan.
'Ik niet, maar 1 van de anderen wel. En anders doet je vader dat wel voor me.' ik ademde geschokt in. 'Pap! Stomkop!' fluisterde ik luid.
'Je krijgt 10 seconden, Satan!' ik stak mijn handen in de lucht terwijl ik langzaam naar buiten liep. Ik wist goed genoeg dat mijn horentjes al lang tevoorschijn waren gekomen. Och, ik had meer geluk als pap, die bleef altijd in duivelvorm. Iedereen haalde geschokt adem toen ik buitenkwam.
'Hier ben ik, laat mijn vader gaan.' riep ik. Ik stond nu in vol zicht.
'Enkel als jij met mij trouwt.' antwoordde hij.
'Nooit' siste ik.
'Wel, dan gaat lieve pappie toch naar een andere wereld.' zei hij.
'Terug naar huis?' vroeg ik nep-vrolijk.
'Nee, onze andere wereld.' mijn ogen kleurden langzaam zwart.
'Durf. het. niet.' zei ik dreigend.
'Toch wel.' pap werd uit een kooi wagen gehaald. Hij werd voor die ander neergeduwd in knielpositie.
'Jij en je vader zijn de enige 2 die ik zelf mag vermoorden.' zei hij terwijl hij een mes nam en het tergend langzaam naar paps nek bracht.
'Stop!' riep ik.
'Ik doe het! Maar niet met plezier.' zei ik.
__________________________________________________
LUCE! ZEG DAT TOCH NIET!
NEEEE!