Dochter van de duivel

duiveldingetjes

'Moet ik nu ook al die dingen leren?' vroeg Jennifer aan me.
'Volgens mij niet, maar je moet je krachten wel leren beheersen. We willen niet dat je jezelf verraad.' zei ik.
'Best niet.' antwoordde ze.
'Zou ik nu nog even veel last hebben van dat pikante eten.' ik barstte in lachen uit.
'Geen idee 'zei ik toen ik uitgelachen was.
'We zullen het zo weten.' Jennifer gebaarde naar de klok.
'Jep.' het was al middag. Tijd vliegt.
Snel renden we naar beneden.
'Ga je nog steeds zo beleefd zijn?' vroeg ik.
'Nee..' schudde Jen. Ik grinnikte en ging zitten.
'Jullie lijken nu echt op elkaar.' zei pap.
'Hey!' riepen wij.
'Dat was gelijk!'
'Nu deden we het weer!' riepen we. We begonnen te lachen.
'Ja. Duidelijk.' zeiden we toen.
'Jennifer, ik zou wel even een smoes bedenken.' zei pap toen.
'Hoezo?'
'Neem maar een spiegel.' zei ik.
Sinds dat Jennifer zo veel hier was, was haar tint een pak bruiner geworden. En na het engel deel waren haar bruinblonde haren blonder geworden, en nu weer bruinblond, maar donkerder. Ook haar ogen waren iets donkerder geworden. Donkerblauw.
'Best ja.' ze keek in de spiegel. Ik zuchtte. Toen werd het eten opgediend, waar ze nog steeds last van had, maar bij lange niet zo veel als eerst.
________________________________________________
HEY.
WEER EEN HOOFDSTUK. IK HOOP DAT HET LEUK WAS!
DOEI!!!