En zo gingen jaren voorbij. Zowel Jennifer als ik hadden -na een decennium- een man gevonden. Jennifer was zwanger. Ik niet. Of toch niet dat we weten. Ik glimlachte naar Peter. Hij gaf me een zoen.
'Hey kleine duivel van me.' ik gaf hem rollende ogen.
Ik keek op de klok.
'Etenstijd.' riep ik. Snel rende ik naar beneden.
'Zullen we nog eens naar beneden gaan?' vroeg ik.
'Ja.' juichte Peter.
'Geef me een minuut.' ik nam een trui.
'Nu kunnen we gaan.' zei ik. Peter lachte.
'Hey charon.' groette ik hem.
'Juffrouw Satan.' groette Charon me, tot grote jaloezie van Peter. Ik lachte in mezelf.
'Je bent jaloers.' fluisterde ik.
'Is het zo duidelijk'
'Ja.'
Ik sprong uit de boot en liep met Peter naar de poort. We gingen in mijn huisje van jaren geleden. Nu was het een soort vakantiehuisje.
'Denk jij eigenlijk soms over kinderen, nu je zus zwanger is?' vroeg Peter. Ik vond het niet erg dat hij jen mijn zus noemde.
'Soms' gaf ik toe. Ik ging in de zetel zitten.
Na even te zitten besloot ik terug op te staan.
'Zullen we een wandeling gaan maken?' stelde ik voor.
Meteen stond Peter ook recht.
'Lijkt me een prima idee.' zei hij. We wandelden naar buiten, maar ik vergat mijn trui..
_________________________________________________
HEY.
WEER EEN HOOFDSTUK. IK HOOP DAT HET LEUK WAS!
DOEI!!!
JE LEEST
Dochter van de duivel
General FictionLuce is de dochter van de duivel. Maar op een dag moet ze naar de aarde. Ze moet leren zich als mens te gedragen en haar echte identiteit moet geheim blijven. Zal ze haar geheim kunnen behouden, of wordt ze ontmaskerd? En ja, hier wordt in gevloekt...
