Dochter van de duivel

Engel

'Hier is je vriendinnetje.' Jennifer werd naar me toe gegooid. Letterlijk gegooid. Ik vind haar net op en liet haar op mijn schouder uithuilen.
'Bedankt om ook haar leven te verpesten.' zei ik.
'Verpesten? Ik heb het juist veel, en veel beter gemaakt.'
'Kom Jennifer.' ik trok de engel mee.
'Sorry dat dit jou moest overkomen' zei ik. Jennifer droogde haar tranen een beetje.
'Charon! Riep mijn vader alsjeblieft.' riep ik naar de man op de veerboot. Hij knikte. Wij gingen op de oever zitten.
'Wie heeft het gedaan?' vroeg ik.
'Ik denk..je moeder.. hij zei dat het erger voor jou zou zijn als bleek dat jouw moeder me zo gemaakt had.' zei ze.
'Voor 1 keer had hij gelijk.' zuchtte ik. Jennifer glimlachte waterig toen pap aankwam. Hij sloeg zijn hand voor zijn mond en liep naar ons toe.
'Jennifer. Mijn vader kan jou ook een andere kant geven. Alleen doet hij het alleen met jou toestemming.' zei ik.
'Graag! Ik wil van deze af zijn' onhandig flapper de ze met haar vleugels, die ik ook weer had. Zelfs al had ik het goede afgezworen. Jennifer had een goede invloed op me gehad, waardoor ik weer 50/50 maar onsterfelijk was.
'Als het pijn doet, knijp je maar in mijn hand.' zei ik.
Gelukkig dat ik onsterfelijk ben, of mijn hand had moes geweest.
'Staat je veel beter Jen.' zei ik.
'Jij ziet er ook goed uit Luce' zei ze.
'Zeg. Jullie weten toch dat jullie nu soort van zusjes zijn, hé?' zei pap.
'What?' riepen wij.
'Ja, enkel biologische ouders verschillen.' zei hij.
'Daar zit wat in.' zei Jennifer.
'Jeaj! Ik heb een zus!' riep ik. Iedereen grinnikte.
_______________________________________________
HEY.
WEER EEN HOOFDSTUK. IK HOOP DAT HET LEUK WAS!
DOEI!!!