Written Poetry

Pagbitaw

This poem is inspired by Me Before You of Jojo Moyes.

Ikaw nga ba o ako,
Ako'y nalilito sa mga tanong
Na hindi na dapat pang nabuo
Dito sa isipan kong sobrang gulong-gulo

Oo, ikaw ay aking sinisinta
Ngunit ipagpatawad mo sana,
Dahil iniibig ko rin ang sarili ko

Ang sarili kong sa sakit
Ay matagal nang nagdusa

Ang sakit ay aking iniinda
At ang lungkot ay nakakulong
Sa loob ng aking sistema
Para bang isang ibon
Na walang pag-asang makalabas sa hawla

Dahil sa mga masasayang ala-ala
Na hindi na muling maibabalik pa
Anng mga pangarap ko'y biglang naglaho
Ito'y para bang isang bula
na sa isang pitik lang ay nawala

Biglang naglaho ang mga kulay sa mundo
Nagmistula na ako'y nasa isang lumang pelikula
Walang ka kulay-kulay
At inaakto lamang ang buhay

Aaminin kong puno ng dilim
Ang buhay kong ito
Ngunit ito'y nagkaroon ng kaunting ningning
Nang ikaw ay dumating

Ako'y nasilaw sa ningning na iyong bitbit
Talagang ito'y nakakapanibago
At heto naman ako,
Lalong nasasabik sa iyo

Sa taglay mong liwanag,
Ang dilim ay unti-unting naglaho

Kaya sa bawat araw na nagdaan,

Ikaw na ang aking hinahanap

Sa kaligayahang hatid mo
Aking napagtanto na ang lahat ng bagay sa mundo
Ay maaaring maging perpekto
Kapag ikaw ang kapiling ko

Ngunit kasabay nito ay ang realidad na kumakatok sa pinto
Kumakalabog at mas lalong lumalakas
Na para bang sinisigaw,
"Tao po! Tao po!"

Ginigising ako ng katotohanan
Na hindi magiging perpekto
Ang buhay mo, mahal ko,
Kung ako ang makakapiling mo

Dahil sa bawat liwanag na aking natanggap,
Sa bawat ngiti na nakurba sa aking labi,
Kaakibat nito ay ang kadiliman ng buhay ko
Na lumilipat papunta sa iyo

Ang munting paghilom ng sugat,
Ang pagkalimot sa sakit,
Ang kaunting ligaya na nasilayan,
Ay pawang mithi lamang

Ginawa kitang panakip-butas
Upang malimutan
At hindi matuonan ng pansin
Ang dilim na dala ng nakaraan

Aking sinta,
Aking mahal,
Aking nag-iisang irog,
Ipagpatawad mo sana

Ang gagong minahal mo'y 'di buo
At kailanman ay 'di na mabubuo
Pasensya na sa pipiliin kong baluktot na landas
Na pinag-isipan ko noong ilang araw ang lumipas

Kung ako man ay patuloy na mabubuhay,
Paghihirap lamang ang maidudulot ko sa'yo

At habang dumadaan ang panahon,
Baka ang pag-ibig mo'y maglaho

Kaya habang maaga pa,
Wawakasan ko na
Hindi lamang ang ating relasyon
Kun'di pati na rin ang aking nag-iisang buhay
Na nawalan na ng saysay
Simula noong ako'y naaksidente
At nawalan ng binti

Kaya sa pagsapit ng araw na ako'y papanaw
Luha mo'y huwag mong pigilan
Ipalabas mo ang paghihinagpis na iyong naramdaman
Dahil ito na ang huling sakit na maidudulot ko sa'yo

Sapagkat sa pagtalikod mo sa aking lamay,
Magkakaroon ka na ng panibagong buhay
Buhay na puno ng saysay
Malayo sa buhay na aking naibigay

Huwag mong pigilang maglakbay
Ang iyong malayang mga paa
Huwag kang manatili sa nakaraan
Na kagaya ng aking ginawa

Sa iyong paglakbay, ay huwag ka nang umiyak
Kung ako man ang dahilan
Huwag mong sayangin ang luha para sa 'kin
Dahil hindi ako karapat-dapat sa iyong paghihinagpis

Pero 'wag mo sanang kalimutan
Ang lahat ng ating pinagdaanan
Sana'y iyo pa ring maramdaman Kung gaano kita kamahal

Sa huling sandaling ito, ako'y hayaan mo
Na sabihin sa iyo ang mga katagang ito
"Mahal na mahal kita pero pagpasensyahan mo na.
Dahil sa sobrang pagmamahal ko, ayaw kitang magdusa."

Kasunod ng pagtatapos nito,
Ay ang pagtakas ko sa mga problema ko
Ang paglaya ng sarili ko
Na nakakulong sa kulang kulang na katawang ito

Huwag kang mag-alala,
Hiling ko ay ang kaligayahan mo
Huwag kang makonsensya
Dahil ako nga dapat ang humingi ng pasensya

Pasensya kung nadamay ka sa buhay kong ito
Pero kahit ganoon, hindi ako nagsisi na makilala ka
Dahil iyong pinaligaya ang iilang sandali nito

Kaya mahal, hindi na ako magpaligoy-ligoy pa
Iisang kataga lang ang gusto kong sabihin
Kahit alam kong napakasakit

Aking mahal...

Paalam na.

[A/N: Your votes and comments will be highly appreciated. Thank you!]