Moonchild

H8 •Ambush•

ABBY
Ik loop de trap af terwijl ik met mijn hand aan de ketting die rond mijn nek hangt pruts.

"Goeiemorgen lieverd."klinkt moeders stem opgewekt wanneer ik beneden ben. Aan tafel zit Felix met naast hem Lilla. Moeder komt met een schaal vol fruit de keuken uit gelopen.

Ik neem plaats aan de tafel en ook mam volgt mijn voorbeeld.

Ik kijk naar de lege plaats aan het hoofd van de tafel en vraag: "waar is papa?" Mijn ogen bewegen zich naar mam die mijn blik probeert te ontlopen.

Na een grote slurp van haar thee spreekt ze: "hij is samen met de wachters naar de grens. Er zouden sporen zijn dat er vannacht iemand is overgestoken en deze persoon is mogelijks nog op het territorium."

"Wat en waarom hebben de grens bewakers die persoon niet gezien."antwoord ik verontwaardigd. Moeder haalt haar schouders gewoon op. Je ziet de bezorgdheid in haar ogen. Vooral omdat ze weet dat het niet veilig was en haar mate gewond kan raken.

"Felix gaat zo meteen je vader gaan helpen. Hij heeft een goede neus."vertelt moeder na nog een slok van haar thee te nemen.

"Abby... je bent nog maar 16 binnen enkele dagen word je 17. We moeten je verjaardagsfeest beginnen plannen."legt ze uit.

Kwaad prik ik met mijn vork in 1 van de pannenkoeken en gooi hem op mijn bord.

MASON
De roedel is al vroeg in de weer. Ik prop wat van de eieren en spek in mijn mond en neem een grote slok van mijn met wolfsbane geïnjecteerde glas fruitsap. Daarna verlaat ik ook het huis.

Buiten lopen mensen over het hele plein. Plots voel ik een hand op mijn schouder. Ik grijp de arm van de persoon vast en houd hem in een greep. Dan zie ik het, het is Bailey (zie foto).

Meteen laat ik los. "Sorry"verontschuldig ik me. Bailey wrijft gepijnigd over haat polsen die ik hard heb vastgenomen.

"Goeie reflexen en een stevige greep. Heb je geoefend?"vraagt ze. Ik kink.

Haar ogen richten zich weer naar me op: "wat is er met je je loopt zo gespannen de laatste dagen." "Niks"snauw ik haar toe terwijl ik het oogcontact verbreek.

"Mason. Je weet dat je altijd met mij kan praten he." Vraagt ze behulpzaam terwijl ze haar hand weer op mijn schouder laat rusten. Ik trek me meteen terug.

Verward kijkt ze me aan. "Ik heb geen hulp nodig en zeker niet van jou."brom ik. Haar ogen kijken me pijnlijk aan. Ik besef nu pas wat ik zei.

"Wat is er met jou gebeurt?"fluistert ze bijna onhoorbaar. Ze zet enkele stappen achteruit. Een traan ontstaat in haar oog.

Ik sta vastgenageld aan de grond.

"Laat me weten wanneer mijn beste vriend terug is eikel." Zegt ze terwijl haar stem breekt. Een steek gaat door mijn hart. Ze draait zich van me weg en loopt zo snel als ze kan bij me vandaan.

Woede en verdriet borrelt in me op. Ik verman mezelf, neem diep adem en ik kan me eindelijk weer bewegen.

ABBY
"Welke kleur bloemen wil je liefje?"vraagt moeder terwijl ze wat op haar tablet zit te tokkelen. Ik staar uit het raam. Ik heb de vraag niet eens gehoord.

"Abby?"

Ik draai mijn hoofd naar haar toe en kijk haar vragend aan. "Welke kleur bloemen."zucht ze "wit."mompel ik terug. Ik draai mijn hoofd weer naar het raam.

Het zag er vredig uit. Een gewone dag. Maar veel van hen wisten niet wat er gebeurde in de bossen.

De heerlijke geur van zelfgemaakte spaghettisaus vult de living. Ik stond op en volgde mijn neus naar de keuken.

Lila stond achter het fornuis. "We kunnen zo eten."verteld ze wanneer ze me hoort binnen komen.

"Kan je me even een handdoek aangeven dan kan ik de pot van het vuur halen."vraagt ze me vriendelijk. Ik knik en loop naar het rekje waar de keukenhanddoeken aan hangen. Mijn oog valt meteen op de lap stof met het bloed.

Mijn adem stokt en meteen grijp ik hem vast en gooi hem in de vuilbak. Ik neem meteen een handdoek en geef hem aan Lilla. Ze bedankt me met een grote glimlach.

Ik neem 3 borden uit de kast en begin de tafel te dekken. "Ga je moeder is even roepen."zegt ze terwijl ze de spaghetti over onze borden verdeelt.

- na het eten -

Ik schuif mijn stoel van onder tafel en sta op waarna ik naar de deur loop. "Waar denk je heen te gaan?"roept moeder vanuit de keuken.

"Ik ga gewoon even lopen."lieg ik. "Geen spraken van, je blijft binnen." Beveelt mam me. Ik grom kwaad en storm de trap op waarna ik mijn kamer binnen ga en de deur hard dicht gooi.

Geïrriteerd ijsbeer ik door mijn kamer. Mijn handen zijn gebald tot een vuist.

Het zonlicht schijnt door de witte gordijnen heen. Ik trek ze hard opzij en gooi het raam open.

Het gefluit van vogels en de geur van de herfst bladeren op de grond kwamen me tegemoet.

Ik stap op mijn balkon en zonder veel moeite spring  ik naar beneden. Ik haal diep adem en kijk rond, dan sprint ik het bos in.

Mijn voeten leiden me over de natte ondergrond. Takjes breken en ik pik Felix zijn geur op. Ik kom in de buurt van de grens. Maar dan een schreeuw. Hij kwam van de andere kant.

Meteen ren ik er op af. Ik bots al snel op de ghost roedel. Bloed dringt de grond binnen en wolven springen op de roedel leden. Mijn hart stokt in mijn keel.

Ik verander en loop naar Luke toe die met 3 wolven vecht. Een zoete en heerlijke geur dringt door het bloed heen.

Verward kijk ik om me heen. Doordat ik afgeleid ben bijt een wolf me hard in de zij.

Ik bijt wild in het rond in de hoop hem van le af te krijgen. Zijn bloeddorstige ogen kijken me met een hongerige blik aan. Zijn kwijl dat gemengd is met bloed druipt over zijn hoektanden op mijn gezicht.

Hij brengt zijn tanden dichter en wanneer hij wil bijten word hij hard van me afgeduwd.  Een zwarte wolf staat over me heen gebogen met zijn tanden diep in de bruine wolf die me net had aangevallen. Hij was het.

Hij liet los en keek me aan. Zijn ogen waren bezorgt en hij duwde me zacht met zijn snuit overeind.

Hij keek om zich heen. Maar niemand had het gemerkt. Het werd moeilijk om zo te zien wie van jouw roedel of wie van de andere roedel was. Het enige wat ons nog van elkaar veranderde was onze geur maar door het bloed kon je het alleen maar van dichtbij ruiken.

De wolf trippelde voorzichtig van het gevecht weg en gaf me teken om hem te volgen wat ik met veel moeite deed.

Wanneer hij stopte zakte ik door mijn poten. Ik veranderde vanzelf doordat ik zo zwak was. Zijn ogen gingen over mijn lichaam. Ze keken naar de wonde. Hij was zeer diep. Maar ze blijven het langst hangen bij mijn ketting.

———————
Thnx voor het lezen!

Ily all 💋

Like? Comment? Follow?