Moonchild

H22 •Blood•

ABBY
De zon prikt in mijn ogen terwijl ik ze voorzichtig open. Ik kijk recht in zijn parelachtige ogen. Zachtjes speelt hij met mijn haar terwijl hij me liefdevol toe lacht. "Goeiemorgen"weerklinkt zijn husky stem. Ik lach hem zachtjes toe en kruip wat dichter tegen hem aan.

Maar ik trek me meteen terug wanneer ik de vloerborden in de gang hoor kraken. Paniekerig kijkt Mason naar mij en dan naar de deur. Hij springt op en trekt mij mee het bed uit. Vluchtig duwt hij me de badkamer in.

MASON
De deur gaat met veel gekraak open terwijl ik net terug op het bed neer ga zitten. Ik kijk naar het gedaante in het portier. Het is Neo.

Zijn ogen vinden meteen het hoopje kleren naast mijn bed. Serieus maar toch wat gegeneerd kijkt hij naar me.

"Van wie is dat?"vraagt hij dan toch eindelijk. "Jouw zaken niet." antwoord ik kort. Het gesprek valt weer stil en niet wetend wat te doen blijft Neo wat ter plaatse heen en weer wiebelen.

"Ik herken haar geur niet..." onderbreekt hij de stilte. Ik haal mijn schouders op. "Dan is er toch nog iemand waar je niet hebt opgezeten." Weer kaatst het in mijn hoofd maar ik antwoord hem: "misschien is dat maar goed ook..."

"Uhm je vader riep je voor het ontbijt..." probeert hij het gesprek van onderwerp te veranderen. "Zij mag natuurlijk ook wel wat mee eten als ze wil."tracht hij sympathiek te zijn.

Ik gooi hem een blik en hij snapt de boodschap en vertrekt.

Meteen snel ik naar de badkamer deur. Abby zit verscholen in de badkuip. "Je kunt beter gaan..." zeg ik zacht. Haar ogen kijken me gepijnigd aan maar ze knikt.

Ik verzamel snel haar kleren en geef ze aan haar. Zonder al te veel te aarzelen neemt ze ze aan. Ze zucht diep en kleed zich aan. Ik draai me om en beweeg me naar het raam en open het.

Ik hoor hoe Abby voorzichtig naast me komt staan. Ik kijk naar haar en zonder iets te zeggen knikt ze. Haar voet plaatst ze op de vensterbank en ze heist zich omhoog.

Met de wind in haar haren springt ze naar bekenden en in een seconden is ze verdwenen. Ik sluit mijn ogen en focus op mijn neus. Hopend dat die zoete geur er gevangen zit. Maar er is niks...

ABBY
Voorzichtig glip ik tussen de bomen door. Met mijn hoofd in de wolken. Dit is het dit is wat ik voor altijd wil. Hem.

Afgeleid loop ik tegen iets hard aan. Even is het donker voor mijn ogen. Ik voel hoe een poot stevig op mijn borst word gedrukt. Terwijl mijn ogen weer beginnen te werken hoor ik gegrom in mijn oor.

"Gedaan rebel!" Klinkt een bekende stem. Nu pas zie ik weer scherp. Een zwarte wolf met littekens kijkt me kwaad aan terwijl die een stap opzij zet.

Luke wordt nu zichtbaar. Verward kijkt hij me aan. Paniek verspreid zich over mijn hele lichaam. "En wat doe jij hier?"vraagt hij me verward terwijl hij rond kijkt en zich focused op de richting waar ik uit kwam.

Voorzichtig krabbel ik overeind. Ik durf niet naar hem kijken. Bang dat hij mijn intenties van mij af kan lezen. "Rebel laat je ons even alleen" zegt hij wat al snel op een geïrriteerd brom gevolgd wordt. Desondanks volgt ze zijn orders.

Voorzichtig kijk ik op naar hem. "Ik moest gewoon mijn hoofd even legen met de hele avond situatie en was gaan lopen." Loog ik.

Maar zoals ik al vreesde geloofd hij er niks van. "Heeft dit met het meisje te maken"fluistert hij me toe. Ik zwijg.

"Je bent nog dommer dan ik dacht" vervolgd Luke zichzelf. "Echt een kopie van je moeder"fluistert hij onder zijn adem door.

Verontwaardigd grom ik naar hem. "Ik tolereer geen attitude van jou."bromt hij me laag toe. Weer kijk ik weg.

"Maak dat je wegkomt." Zegt hij nu geïrriteerd door mijn gedrag en meteen zet ik mijn reis naar huis voort.

LUKE
Mijn blik blijft gefocust op de richting waar ze uit kwam. Zonder mijn blik los te lagen fluit ik op mijn vinger. Binnen enkele seconden staat rebel naast me.

"Wat deed ze hier" snauwt ze. "Dat is wat we gaan uitvinden..."antwoord ik haar terwijl ik mij voorzichtig door het dicht begroeide bos verplaats.

Rebel trippelt achter me aan. "Wat denk je dat we zullen vinden."vraagt ze me verward. Ik hef mijn schouders op: "Een lijk, een gewond meisje of een roedel." Met dat laatste woord verschijnt er een grijns op mijn gezicht.

En na ongeveer een kilometer wordt mijn gevoel bevestigd. De geur van wolven dringt mijn neusgaten binnen. Ik kijk rebel aan. Ze ruikt het ook. "Al die tijd wist ze waar ze waren" denk ik luidop.

En dan gebeurt het. Een grom klinkt uit het struikgewas. Meteen verandert rebel. Ik grijns. De wolf zet een stap vooruit zodat ik hem kan zien. Hij was groot maar niet zo groot als ik. Geplezierd kijk ik hem aan. Ik wil iets spottend zeggen maar voor het mijn lippen kan verlaten zit Rebel al recht boven op de wolf.

Ze is veel kleiner dan hem maar het lukt haar om hem tegen de vlakte aan te drukken en zonder aarzelen vliegt het bloed dat zich net nog in zijn nek bevond in het rond.

Enkele druppels belanden op mijn pak en gezicht. Geïrriteerd brom ik naar haar: "was dat echt nodig"
Ik haal de zakdoek uit mijn zakje en dep het bloed op.

"Laten we gaan voor iemand merkt dat hij er niet is" waarschuwt rebel. Ik zucht maar geef haar gelijk.

NEO
"Dus wie was het mysterieuze meisje in je kamer deze ochtend" lach ik speels terwijl ik 1 van zijn klappen ontwijk.

"Gewoon een meisjes" snauwt hij terug terwijl hij nogmaals uithaalt.  "Ach kom nu was het zo slecht?"plaag ik. Duidelijk niet geamuseerd springt hij op me af maar alweer ontwijk ik hem.

"Je gaat toch echt sneller moeten worden, kom sla me hoger" brom ik hem toe. Mason haalt uit naar mijn gezicht maar voor hij me kan raken grijp ik hem rond zijn middel en gooi hem tegen de grond. Ik krabbel meteen terug overeind maar Mason blijft met een gepijnigd gezicht op de grond liggen. Zijn handen gaan naar zijn zei.

Bloed trekt door zijn T-shirt. "Ze was precies wel kinky" lach ik terwijl ik hem een hand aanbied.

Kwaad kruipt hij overeind. Zijn shirt brengt hij wat omhoog en een lelijk wonde komt tevoorschijn. "Ah shit ze is weer open"gromt gij laag.

"Ahh pijnlijk, is dat nog van het gevecht." Vraag ik met vertrokken gezicht. Hij knikt. "Laat dat maar snel verzorgen" raad ik aan. Nogmaals krijg ik een knik als antwoord waarna hij terug in de richting van het dorp loopt. Ik wil hem achterna gaan wanneer ik nog iets ruik.

Nog meer bloed.

———
Thnx voor het lezen!

Sorry voor mijn lange afwezigheid. Ik had wat tijd weg nodig en totaal geen inspiratie meer. Maar hier ben ik weer hopelijk genieten jullie nog steeds van dit boek!