Felix en Abby zijn de kinderen van de alpha. Hun leven gaat er normaal aan toe tot een vreemde roedel op duikt op hun territorium.
Het is Abby's 17de verjaardag wanneer een vreemde roedel het territorium betreed. Een roedel met een meedogenloze Alp...
ABBY Ik prop nog een stuk vlees ik mijn mond. Felix (zie foto) schept nog wat groenten op zijn bord en pap neemt nog een slok van zijn wijn.
"Luke komt morgen langs."onderbreekt vader de stilte. Felix verslikt zich bijna om dan te zegen: "wat?!"
Ik kende Luke niet echt. De laatste keer dat hij hier was was ik nog maar 9 en ik herinner me er niks meer van.
"Rustig schat."zegt mam terwijl ze Felix probeert te kalmeren door haar hand op het zijne te leggen.
Felix trekt zijn hand terug en balt zijn vuisten. "Waarom? De laatste keer dat die klootzak hier was heeft hij pa bijna het ziekenhuis in geslagen."gromt hij kwaad.
Lilla kijkt geschrokken naar haar mate en legt een hand op zijn been en hij kalmeert een beetje.
"Het is onze enige optie Felix hij is de enige die deze bossen en alle roedels zo goed kent."legt pa uit.
"Ik kan zelf ook uitzoeken van welke roedel die 2 mannen kwamen."bromt Felix waarna hij opstaat en de deur uit rent.
"Felix! Kom terug."beveelt pa maar hij luistert nier. Lilla wil recht staan en achter hem aan gaan maar vader beveelt haar om te blijven zitten.
FELIX Ik zwerf door de bossen. Het is pik donker en het regent dus verander ik.
Mijn bruine wolf snuift de geur op in de hoop de geur van de mannen op te vangen maar ik ruik ze niet.
Ik dwaal nog dieper ik het bos. Ik kende het territorium als mijn eigen broekzak maar nu had ik geen idee waar ik was.
De regen zorgt ervoor dat ik alles sterker ruik maar hierdoor ruik ik te veel andere dingen en ik kan me niet concentreren op de geuren.
Het kraken van een tak laat me stoppen met rennen. Ik zoek rond me maar zie niks.
Een zwarte wolf duikt plots op vanachter een boom en springt recht op me. Zijn tanden boren in mijn arm.
"Raylen! Genoeg!"klinkt een vrouwenstem.
Meteen laat de wolf mij los en ik krabbel grommend overeind. Voor me staat de vrouw en rondom me staan allemaal wolven en raylen die terug verandert naar zijn mensenvorm. (zie foto ⬇️)
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De vrouw was duidelijk de luna. Je ziet het aan de toon waarop ze praat, de air die ze uitstraalt en natuurlijk haar geur.
Ik herkende haar. Ze was Feducia de Luna van de hollow pack.
Mijn vader kwam vroeger goed met haar overeen ze waren zoals broer en zus tot Odius, feducias broer, zich met zijn geliefde bij ons aansloot.
Haar ogen keken me kwaad aan en onderzochten me van kop tot teen. "Je lijkt op hem."sprak ze uit.
"Wat op wie?" Vroeg Raylen verward. "Aiden..."antwoorden ze.
"Wat! Is hij de zoon van Aiden! Des te meer redenen om hem te vermoorden!"sprak hij uit terwijl hij mijn nek vastklemde tussen zijn klauwen.
Ik kon hem gemakkelijk aan maar dan wist ik dat de rest van de roedel zou aanvallen en dat zou mijn dood zijn.
Haar kille ogen keken me weer aan. "Raylen hou op."beval ze hem. Ik slikte even van opluchting.
Raylen gromde even gefrustreerd waarna hij me losliet.
"Bind zijn handen aan elkaar. Hij komt met ons mee."klonk haar volgende bevel terwijl ze me voorbij liep en haar weg naar de stad weer vervolgde.
4 mannen grijpen me stevig vast. Raylen was er 1 van. In zijn ogen zie je dat hij niets liever deed.
Wanneer mijn handen vast zaten trekken ze me brut mee achter de rest van de wolven aan.
Het einde van de bossen komt in zicht en een klein stadje komt tevoorschijn. Het was veel kleiner dan mijn stad.
Mensen wandelen door de straten maar wanneer ze Feducia en de rest van de roedel zagen bleven ze stokstijf staan.
Ze staren mij aan en sommigen fluisterden iets naar de anderen.
De mannen trekken me door een paar straten tot we op een marktplein komen. De gedachten van wat wij met vreemdelingen doen schiet door mijn hoofd.
Een vrouw die over het plein loopt met wat boodschappen stopt bruusk wanneer ze mijn gezicht ziet.
Haar boodschappen vallen op de grond en ze blijft stok stijf staan. Haar blik blijft op mij gericht en ik kijk terug.
Maar de staar word al snel onderbroken want de mannen duwen me een gebouw binnen. We staan nu voor een lange trap en ik word gedwongen er van af te gaan. De mannen blijven dicht achter me lopen terwijl ik de trappen af daal.
Raylen grijpt het touw dat rond mijn polsen zit weer stevig vast eenmaal we beneden zijn en duwt me 1 van de cellen binnen waarna hij ze sluit en gemeen naar me grijnst. Ik grom naar hem terwijl ik me van hem weg draai en mijn hand door mijn haar haal.
Raylen is nog nier lang weg of een vrouwenstem weergalmt door de donkere gang.
"Ik moet hem zien Raylen!"
Nieuwsgierig draai ik me weer om en wandel ik naar de traliën. Ik probeer me zo op te stellen zodat ik ze kan zien maar het lukt niet.
"Raylen! Alsjeblieft voor 10 minuutjes. Je mag er bij blijven!"probeert ze te onderhandelen.
"Nee."bromt hij zonder aarzelen terug.
"Wat is er aan de hand."klinkt nu ook een tweede mannenstem. "Oh Thank god, Jason! Ik moet de nieuweling zien. Ik moet weten of hij..."spreekt ze terug.
"Raylen laat haar er door."bromt Jason. "Ik heb orders van Feducia."antwoord hij nors terug.
"Ik ben nog steeds je beta en jij hebt te luisteren wat ik je zeg. Dus laat haar er nu langs."gromt Jason.
Voetstappen bewegen zich naar mijn cel. De blonde vrouw van op het marktplein komt tevoorschijn uit het donker en achter haar loopt Jason.
Jason leunt tegen de muur aan en verdwijnt daardoor weer half in het donker.
De vrouw komt nog dichter en steekt haar hand door de traliën. Voorzichtig legt ze hem tegen mijn kaak. Ik hou haar scherp in de gaten.
Tranen borrelen op in haar ogen. Haar duim wrijft over mijn kaak.
"Oh... je lijkt zo veel op hem."snikt ze. Ik kijk haar bedenkelijk aan.
"Hoe heet je jongen."vervolgt ze terwijl ze mijn gezicht blijft onderzoeken. "Felix."antwoord ik.
"Oh My god..."snikt ze zacht terwijl ze haar hand terug trekt. Haar tranen stromen over haar kaken. Ik frons en kijk haar aan. Waarom huilt ze?
"Ik ben Charlotte. Je tante."snikt ze voort. Mijn hart stopt en ik krijg een brok ik mijn keel.
