Moonchild

H23 •Nothing but darkness•

MASON
Ik bijt hard op mijn tanden wanneer Cleo de naald nogmaals in mijn vel duwt. "Je moet het echt rustig aan doen."zegt ze terwijl ze de draad doorheen het gat trekt.

"Niks daar van" bromt vader die nu ook de keuken kwam ingelopen. "Hij moet maar op zijn tanden leren bijten"vervolgd hij. Ik knik terwijl ik mijn ogen samenknijp.

Wanneer ik ze weer open geloof ik niet wat ik zie. Door het keukenraam zie ik Neo het bos uit komen met in zijn handen een levenloos lichaam. Mijn hart stokt in mijn keel. Abby.

Ik spring op van de stoel waardoor de draad waar Cleo mijn wonde mee aan het dicht hechten was kapot springt. Vervolgens ren ik het huis uit. Recht op Neo af. Ik was klaar om elk moment zijn hoofd er af te rukken.

Maar 2 meter voor ik hem bereik stop ik. In zijn armen lag Niko. Een verkenner uit onze roedel. Opgelucht haal ik adem. Waardoor Neo vreemd naar me kijkt. Maar voor ik iets kan zeggen loopt hij langs me heen.

"Wat is er gebeurt" schreeuwt vader naar Neo. Neo kijkt vader aan met een bange blik. Meteen volgt vader Neo de tent waar de zieken lagen in.

Ik verman mezelf weer en besluit hun achter na te gaan.

"Wat bedoel je je weer het niet." Spreekt vader drijvend door zijn tanden heen. "Ik zag niemand ik was op de vlakte met Mason en plots rook ik hem." Antwoorde Neo hem. Neo had mij nu ook opgemerkt en het duurde maar enkele seconden voor vader zich naar me toe draaide. "Weet jij hier iets van"snauwt hij me toe. Ik schudde mijn hoofd terwijl ik naar de grond kijk.

Zou Abby dit kunnen gedaan hebben. Wat als ze hem was tegen gekomen en hij haar had aangevallen. Dan was het zelfverdediging. Maar dat zou vader niet stoppen om haar op te jagen en te doden. Gestresseerd wrijf ik met mijn hand door mijn haren.

Neo keek me vragend aan. Vader had zich al weer omgedraaid naar Niko's levenloze lichaam. De dokter die de pols van Niko aan het controleren was keek hem triest aan. "Hij is dood, Alpha." Vervolgde hij.

En dat is het teken waarop vader wachte, hij stormde de tent uit. In grote stappen liep hij naar zijn bureau. Ik snel achter hem aan. Maar voor ik goed of wel de tent verlaten heb trekt Neo me opzij.

"Wat weet je!"gromt hij waarschuwend. Ik kijk hem kwaad aan en ruk mijn arm los uit zijn grip. Maar vanbinnen voel ik me zenuwachtig worden.

"Je doet al de hele dag raar, vertel op"probeert hij nogmaals. "Waarom in godsnaam zou ik iets weten" brom ik laag. Neo neemt enkele stappen achteruit zijn ogen kijken me nu helemaal verward aan. En dan zie ik het. In de reflectie van zijn ogen schijnen mijn ogen fel blauw. Meteen draai ik weg van hem en vervolg mijn route naar mijn vaders kantoor.

NEO
Hij weet iets ik weer het zeker. Waarom zou hij anders zo fel reageren. Maar wat.

Snel volg ik hem mee zijn vaders bureau binnen. "Wat zijn de opties, Neo"vraagt hij terwijl hij voorovergebogen aan zijn bureau zit. "Momenteel hebben we enkele roedels in onze buurt en alfa. In het zuiden zit de veil pack en in het westen de hollow roedel. Ook is er nog steeds de optie dat de ghosts nog steeds in dit gebied rondzwerven." Leg ik uit.

De Alpha knikt terwijl hij zijn handen op zijn slapen plaatst. "En dan is er ook nog de optie dat het een rogue was of iemand die we niet kennen."vervolg ik terwijl ik Mason doordringend aankijken. Mason reageert niet maar achter zijn ogen zie ik woede verborgen zitten.

"Ik wil dat degene die dit deed boet, Neo."gromt de alfa laag. Ik knik: "ik begin meteen alfa." "Ik help wel."volgt Mason me op.

Geschrokken kijk ik op naar hem zijn expressie is dood serieus.

ABBY
Voorzichtig kom ik het bos uitgestapt niemand. Allert kijk ik om me heen. Er is niemand. Terwijl ik voorbij het ziekenhuis kom zie ik mijn eerste teken van leven.

Andy zit voorovergebogen op het bankje. Traag wandel ik op hem af en ik plaats mijn hand op zijn schouder.

Geschrokken kijkt hij op. Het lijkt wel alsof ik hem wakker maak uit een diepe slaap. "Oh Abby."brengt hij versuft uit.

"Nog nieuws." Vraag ik hopend. Maar hij schuld teleurgesteld zijn hoofd. "Hij blijft steeds wakker worden en terug in coma vallen en wanneer hij echt wakker wordt moeten ze hem kalmeermiddel inspuiten."zucht hij diep.

"De dokter zeggen dat hij ofwel pas zal wakker worden als zijn brein herstelt is tenzij hij daarvoor rustig kan ontwaken maar dan zal hij niks weten."Andy's stem breekt. Ik neem zijn schouder stevig vast: "ik ga wel even bij hem ga jij thuis maar wat rusten." Na even denken knikt hij.

Ik wandel de hal binnen en verplaats me meteen naar zijn slaapkamer. Hij ligt weer doodstil. Zweetdruppeltjes bevinden zich op zijn voorhoofd en ook zijn haar is nat. Het is alsof hij een enge droom heeft maar zich niet kan bewegen en niet kan wakker worden.

Voorzichtig ga ik naar de zijkant van het bed en neem ik zijn arm vast. "Avi..."fluister ik zacht. "Avi wordt alsjeblieft wakker"spreek ik nu wat luider.

En net alsof hij er op zat te wachten springt hij overeind. Zijn verwilderde ogen ontmoeten die van mij. Zijn hand grijpt mijn pols stevig vast en ik laat een schreeuwtje ontsnappen.

Wild blijft hij heen en weer kijken terwijl zijn grip niet lost. Tranen springen in mijn ogen: "avi laat me los alsjeblieft, je doet me pijn." Meteen lost zijn grip en zijn verwarde ogen worden verward. "Abby..."fluistert hij maar het klinkt meer als een vraag.

"Help me alsjeblieft..."zijn stem kraakt en even snel als hij recht zat licht hij weer plat. Zijn lichaam begint te schokken. "Avi! Avi!"schreeuw ik terwijl in zijn schouders vast grijp.

AVI
Het felle licht gaat steeds weer verder. "Abby!"probeer ik te roepen maar mijn lippen blijven stijf op elkaar. Een scherpe pijn vormt zich diep vanbinnen en ik duik in 1. Mijn armen slaan rond mijn middel. Alles is donker. Het lichtpunt gaat steeds verder.

Kermend van de pijn schreeuw ik haar naam nog eens.

De lucht rondom me lijkt kouder en kouder te worden. Mijn tanden klepperen op elkaar. "Alsjeblieft Abby."schreeuw ik uit terwijl tranen over mijn wangen beginnen te rollen.

"Help me Abby! Ik kan dit niet alleen"

ABBY
De dokters omsingelen zijn lichaam nogmaals. Verstijft sta ik in de hoek van de kamer. De stilte, het gebiep, het stille gefluister van de dokters het maakt me gek.

Maar dan doet een luider schreeuw de hele kamer beven: "Help me Abby! Ik kan dit niet alleen"

Meteen springen tranen in mijn ogen en ik spring op Avi af. Stevig houd ik zijn hand vast. "Wat gebeurt er met hem"vraag ik geschokt wanneer ik voel hoe koud hij is.

De dokters kijken elkaar even aan en dan neemt 1 het woord: "we zijn hem aan het verliezen."

Mijn hart zinkt in mijn keel. In enkele seconden grijp ik de naald uit de dokter hand en spuit ik de spuit helemaal leeg in mijn arm.

Ik voel hoe mijn benen zwak worden en enkele seconden voel in de harde vloer.

Er is niets anders meer dan donker.